Αδιέξοδο.

There's no way out...

"Η ειρωνεία της υπόθεσης δεν είναι πόσοι πολλοί γοητευτικοί άνθρωποι θα σου πουν ότι είσαι γοητευτικός, αλλά ότι εσύ αισθάνεσαι σαν εξωγήινος ανάμεσα στους ανθρώπους-αλλιώς αγαπάς, αλλιώς πιστεύεις, αλλιώς σκέπτεσαι."
Κι αυτό το "αλλιώς" είναι πρόβλημα δυστυχώς. Πρόβλημα γιατί σε περιορίζει.
Και Περιορισμός, αν ζητάτε την άποψη μου = Ανελευθερία.
Και Ανελευθερία = Καταπίεση = Εγκλωβισμός.
Και τα υψώνουμε όλα στη δευτέρα και τι παίρνουμε;
Μια ωραιότατη Αρνητικότητα.
Ένα τεράστιο ΟΧΙ.
Κι άντε τώρα να βρεις την άκρη και να βγεις από αυτό τον τεράστιο λαβύρινθο των δυσεπίλυτων εξισώσεων που έχουν βγει με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια βεβαίως, βεβαίως..(Σημειωτέον ότι απεχθάνομαι τα Μαθηματικά.)
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα κι έφτασα μέχρι εδώ, πάντως, ένα πράγμα ξέρω στα σίγουρα:
επιστροφή δεν ύπαρχει.
Και να σας πω γιατί. Διότι δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις όσο και να το θέλεις.
Δε λέω, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο(όσο κι αν τα βλέπω συχνά έτσι), αλλά βέβαια δεν είναι κι όλα "ξεγράφω" και "προχωρώ". Κι αν ξεγράψω, κι αν παραγράψω, μόνο τον εαυτό μου ξεγελώ. Γιατί, ως γνωστόν "ω γέγονε, γέγονε". Ακόμη κι αν το αγνοείς, δεν μπορείς να το παραγράψεις και σαφώς ούτε και να το αλλάξεις.
Εξάλλου, μια πληγή μπορεί να καταφέρεις να την επουλώσεις αλλά τα σημάδια της πάντα θα μένουν ανεξίτηλα. Και δε μίλω για τα εμφανή στους οφθαλμούς σημάδια, αλλά για σημάδια πολύ βαθύτερα, που, δυστυχώς, μένουν εκεί και πάντα βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Αυτά τα σημάδια, λίγο ή πολύ μας καίνε όλους, γι'αυτό και μέσα από τη συναναστροφή μας με τους άλλους προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο μας και να γίνουμε πιο "σοφοί" ("έτερος εξ'ετέρου σοφός", όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι). Το θέμα όμως, επιστρέφει στην πρώτη-πρώτη πρόταση. Δεν έχει σημασία πόσοι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά σημασία έχει το ποιόν τους, η ποιότητα τους δηλαδή και τελικά πόσο "καταλυτική" θα είναι η συμβολή τους σ'όλο αυτό το μπέρδεμα.
Παράκλησις: Όταν τους βρείτε, φωνάξτε με κι εμένα.