Τι θα μου λείψει από το σχολείο

Θα μπορούσατε ελεύθερα να με αποκαλέσετε μαζοχίστρια και κακόγουστη μόνο και μόνο για τον τίτλο της ανάρτησης. Για διάφορους λόγους. Καταρχάς, επειδή όλοι θεωρείτε -ή τελοσπάντων σχεδόν όλοι- ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να σας λείψει από αυτό το χώρο, στον οποίο «βασανίζεστε»  καθημερινά, εδώ και δώδεκα χρόνια.

Ή επειδή υπήρξε ένας χώρος που λόγω των διαδικασιών και του τρόπου λειτουργίας του αρκετές φορές περιόρισε την ελευθερία σας. Ή, επειδή απλώς η συνεννόηση, η κατανόηση, η αλληλεγγύη και άλλες... αξίες όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός και η ισότητα, αξίες που «διακηρύττονται» στα βιβλία, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ έμπρακτα.

Και... θα μπορούσα να γέμιζα ολόκληρες σελίδες για τα αρνητικά του σχολείου, όπως θα μπορούσατε και εσείς και ο καθένας. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου.

Ο άνθρωπος, συνήθως, αντιλαμβάνεται  αλλιώς αυτό που εκλείπει από την προσωρινή απώλεια. Είναι κάτι οριστικό, κάτι το οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα να γυρίσει πίσω και ούτε υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εσύ σε αυτό. Επέλεξα λοιπόν να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία, τον άφησα να «δουλέψει» το αίσθημα της οριστικής απώλειας. Οπότε μπορώ να πω με σιγουριά, τι θα μου λείψει από το σχολείο.

Ναι, ωραία, θα μου λείψουν και τα διαλείμματα και τα σκασιαρχεία και οι πλάκες και τα πειράγματα μεταξύ των συμμαθητών. Ακόμα, ίσως, και οι ώρες που έμοιαζαν να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ακόμα κι αυτές πιστεύω πως κάποτε θα μου λείψουν.

Θα μου λείψουν πιο πολύ οι άνθρωποι όμως. Θα μου πείτε, οι άνθρωποι είναι παντού και πάντα. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι που σου έδωσε την ευκαιρία το σχολείο να γνωρίσεις, θα σε συνδέουν πάντοτε με μια πιο ιδιαίτερη περίοδο. Επειδή, καλώς ή κακώς, το σχολείο βρίσκεται στα αρχικά στάδια της ζωής σου. Επειδή καλώς ή κακώς, εκεί ένιωσες τα πρώτα μαύρα ρίγη να σε διαπερνούν σα μαχαίρια.

Επειδή υπήρξαν φωνές που σε έκαναν ν’ανατριχιάσεις και να ριγήσεις. Επειδή υπήρξαν άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι -κι άλλοι όχι τόσο ίσως- να σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις καλύτερα τον εαυτό σου. Άνθρωποι και φωνές που θ’αντηχούν τα λόγια τους βαθιά μες την ψυχή σου, εκεί, όπου χαράχτηκαν από την πρώτη στιγμή.

Θα μου λείψουν οι άνθρωποι που αγαπούν τη γνώση, αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται κάθε λέξη -από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη- με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα, αυτοί που απάγγελαν ποίηση (τώρα πια, ποιος θα μας απαγγέλει τόσο ωραία;)  

Θα μου λείψουν οι έξυπνες συζητήσεις, αυτές που έπρεπε να ζορίσεις το μυαλό σου και να το κουράσεις,  που σ’άφηναν ξάγρυπνο κάποτε, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να βρεις μια απάντηση κι ένα επιχείρημα.

Θα μου λείψουν μορφές, χαμόγελα, πράγματα που δε θα γυρίσουν πίσω.

Πράγματα που θα ‘χω να θυμάμαι πια από σκόρπια βιβλία και περιοδικά.

Και πάλι, τίποτα δε θα ‘ναι όπως τώρα. Θα μου λείψουν όλα αυτά γιατί δε θα ξαναγυρίσουν πίσω. Και θα κοιτάξω μπροστά, μα τα μάτια μου θα στρέφονται και πίσω. Κανένα μέλλον δε γράφεται δίχως το παρελθόν. Κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται. Δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Ή μάλλον, δε γίνεται. Γιατί τα ζήσες... Και όσα τα ζήσατε με την καρδιά σας, να ‘στε σίγουροι πως ποτέ δε ξεχνιούνται.