Αν κάτι αλλάζει γύρω σου, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου, λένε κάποιοι.
Κι αν κάτι αλλάζει μέσα μου; Τότε νομίζω ότι είναι πρέπον να κοιτάξω και γύρω μου. Βέβαια, όλα αυτά είναι σχετικά. Σε συνάρτηση με το τάδε και το τάδε. Αν είσαι παχύδερμος, για παράδειγμα, στην περίπτωση που κάτι αλλάζει μέσα σου δε χρειάζεται να κοιτάξεις γύρω σου μιας και δε σε επηρεάζουν οι "εξωτερικοί" παράγοντες.
Καλώς ή κακώς, μέχρι τώρα στη ζωή μου έμαθα να κάνω και τα δύο. Ίσως όχι τόσο τέλεια και ισορροπημένα και ραφιναρισμένα. Σας είπα ξανά εξάλλου πως δεν έχω τρόπους. "Είναι τόσο μεγάλος ο καημός κι είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμε..." Αυτή η σκέψη μου έφερε δάκρυα στα μάτια, δε σας το κρύβω -γιατί να σας το κρύψω; "Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος;" Και βέβαια, "πρώτη και καλύτερη" είμαι εγώ, μικρή κι αξιολύπητη. Γιατί τα δάκρυα μου κυλήσανε καθώς σκεφτόμουνα το δικό μου τον καημό, που ίσως για κάποιον άλλο να ήταν κι ευτυχία. Κι ύστερα, άφησα κι άλλα δάκρυα να πέσουν χάμω καθώς έβλεπα ένα σωρό από ανθρώπους να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μου.
Σωρός, σωστά το διαβάσατε. Διότι μου φάνηκαν όλοι τόσο πολλοί κι απέραντοι, σχεδόν ατελεύτητοι. Κι ο καθείς, έπαιρνε το δικό του δρόμο. Άλλοι έφευγαν κι άλλοι έφταναν. Κι υπήρχαν κι άλλοι που έμεναν ασάλευτοι κι αγνάντευαν το απόλυτο κενό. Κι όμως, ακόμη κι αυτός ο σωρός κρύβει μια μαγεία μέσα του. Θα 'να ίσως επειδή είμαστε όλοι τόσο μαζί αλλά και τόσο χώρια, ένας προς έναν, πλέκουμε την αλυσίδα του καημού... Κι ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία -αν νοιαστείς αρκετά ώστε να την ανακαλύψεις. Δεν είναι αξιοθαύμαστο αυτό;
Πιστεύω -το πιστεύω πολύ αυτό- πως ο καθένας κάτι έχει να πει. Κι ίσως να μην τα καταφέρει ή να μη θελήσει ή να μην μπορεί να το πει σε μένα, μα κάποια στιγμή σίγουρα θα το πει σε σένα ή σε κάποιον άλλο. Και συνάμα, θα έχει άλλα τόσα να πει -όμως θα μένουν ανείπωτα. Κι ίσως αυτά να μείνουν για πάντα στον αιθέρα, αφημένα ελεύθερα, θα περιφέρονται στην αιώνια φύση ή ακόμη, ίσως να μείνουν εγκλωβισμένα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ή εγκαταλελειμμένα σε κάτι χαλάσματα. Και τ' άψυχα μαζί με τη φύση, θα έχουν το προνόμιο να γνωρίζουν, όσα, εμείς, οι άνθρωποι δεν καταφέραμε ποτέ να αρθρώσουμε με λέξεις...
Κι είναι πάντα αυτό, είναι πάντα αυτή η αντίφαση του κόσμου που με κομματιάζει. Κάποιες φορές τον σιχαίνομαι που κινείται μια στο ψέμα και μια στην αλήθεια, μια στη χαρά και μια στη μιζέρια, μια στο κρυφό και μια στο φανερό... Τον σιχαίνομαι αφάνταστα γιατί μου προκαλεί πόνο. Γιατί είμαι μικρή κι εγώ κι έχω φόβους κι ανασφάλειες και αμφιβολίες. Γιατί σήμερα μπορεί να πιστεύω ακράδαντα ότι αγάπησα κι αγαπήθηκα κι αύριο... ποιος ξέρει πώς θα σκέφτομαι και πώς θα νιώθω! Πώς θα νιώθουν οι άλλοι, αν θα βρίσκουν το χρόνο να σου ρίξουν ένα βλέμμα, να σου πουν μια ζεστή κουβέντα, να κάνουν πράγματα απλά, καθημερινά, όπως άλλοτε. Κάτι τέτοιες ώρες εύχομαι ν' άνοιγε η γη και να με έριχνε στα έγκατά της μια για πάντα. Κάτι τέτοιες ώρες θα 'θελα να μη βλέπω, να μην ακούω και προ πάντων να μην αισθάνομαι τίποτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου