Θέλω να φωνάξω. Θέλω να φωνάξω γι'αυτά που με βαραίνουν. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι συνειδητά επιλέγω να σπαταλώ το χρόνο μου κάνοντας... τίποτα. Κι ωραία, αυτές είναι οι επιλογές μου και δε μετανιώνω. Απλώς κάπου στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει κι εκείνη η "αντιπολίτευση" που μου σιγοψυθιρίζει ότι ίσως και να πρέπει να εγκαταλείψω αυτή την πολιτική της απόλυτης αδράνειας. Όταν βέβαια θέλεις κάτι δε σου φαίνεται λογικό να το εγκαταλείψεις σαν ιδέα, ή σαν σκέψη ή σαν αίσθημα. Δεν το εγκαταλείπεις, ειδικά όταν έχεις τόσους λόγους που σε κρατούν εκεί. Ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από το ιδανικό. Σωστό. Κυνηγάς την ουτοπία σου και ας μη σου βγει ποτέ. Τρέλα; Ίσως. Και τι κερδίζεις; Το δρόμο.
Κι αν ο δρόμος δεν προχωρά; Τότε, ναι, φτάνεις στην αδράνεια. Και σε ενοχλεί αυτό -με ενοχλεί. Με ενοχλεί όχι γιατί δεν έμαθα να δίνω χρόνο στους άλλους, αλλά γιατί αυτός ο χρόνος μου φαίνεται μια αιωνιότητα. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι να ξέρεις πότε να φεύγεις. Εγώ δεν ξέρω. Δεν έχω μάθει ακόμα να φεύγω. Ίσως για όλα να φταίει το ξερό μου το κεφάλι.
Τώρα, όχι, δε θέλω να φύγω. Δε νιώθω ότι θέλω να φύγω. Κι όμως, δεν κάνω και τίποτα για να μείνω. Κι αυτό το λέω γιατί υπάρχουν χίλια-δυο πράγματα που θα ήθελα να πω και να κάνω, αλλά τελικά συμβιβάζομαι με το απόλυτο τίποτα. Ουδέτερη όπως η Ελβετία! Τελικά όμως, η ουδετερότητα δεν είναι θέση. Είναι μη-θέση, μη-ενεργητικότητα, μη-ζωή. Θάνατος. Θάνατος αργός και βασανιστικός. Μέχρι που να ξεχάσεις τα όνειρα που είχες. Μέχρι που να σβήσει και η τελευταία σου προσδοκία. Μέχρι που να σταματήσω να σκέφτομαι ότι σε χρειάζομαι.
Οταν πρωτοειδα τον τιτλο της αναρτησης νομιζα οτι ηθελες να φυγεις για το Λουγκανο. Η αληθεια ειναι οτι σε νιωθω. Ζουμε σε πολυ δυσκολες εποχες και ολοι μας νιωθουμε την ταση να φυγουμε απο μια μιζερια που εχει φωλιασει μεσα μας. Λες και τιποτα δεν μας ικανοποιει. Νομιζω οτι κατι τετοιο ειναι φυσιολογικο. Ο ανθρωπος εχει διαφορους μηχανισμους για να καταλαβαινει οτι κατι παει στραβα στα προσωπικα η κοινωνικα του θεματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σε αυτη την περιπτωση οι περισσοτεροι συμφωνουν οτι τα πραγματα ειναι πολυ χαλια. Δυστυχως θα πρεπει να δοκιμαστουμε πολλακις ετσι οπως φαινεται και να δουμε ποσο θα αντεχουμε.
Η μεγαλυτερη τεχνη ειναι να ξερεις ποτε θα φυγεις ειπε ο Νιτσε αλλα ειναι πολυ δυσκολο. Ας εχουμε ματια και μυαλο καθαρα και καρδια μεγαλη...Θα την βρουμε την ακρη!
Φιλια!
Δεν προσπαθούσα τόσο να θίξω το θέμα της μιζέριας, όσο το θέμα της αδράνειας. Με ενοχλεί η αδράνεια των άλλων και η αδράνεια η δική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε καταλήγω να αυτοσαρκάζομαι, με σκοπό να εκφράσω την αίσθηση της πικρίας που με διακατέχει. Πικρία που δεν μπορώ ν'αλλάξω καταστάσεις, είτε γιατί είμαι (ή νιώθω) μικρή και αδύναμη, είτε γιατί αυτές οι καταστάσεις δεν εξαρτούνται αποκλειστικά από εμένα.
Οι εποχές σίγουρα είναι δύσκολες, αλλά νομίζω πως πάντα τέτοιες ήταν -η ζωή έχει και τα ζόρια της. Βέβαια, αυτή η δυσκολία τελικά είναι που της δίνει κι ένα νόημα. Για να το ανακαλύψεις και να το καταλάβεις χρειάζονται αυτά τα τρία που αναφέρεις: μάτια (ανοιχτά), μυαλό καθαρό και μεγάλη καρδιά.