Σκέφτομαι πως σ'ολόκληρο το γαλαξία αυτό που ένιωσα ήταν μοναδικό. Όχι γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο ή γιατί δεν το 'νιωσε κανένας άλλος. Αντίθετα, σχεδόν όλοι κάποτε το νιώθουν. Κι όμως, αυτό δεν το κάνει να είναι λιγότερο μοναδικό, γιατί κανείς δε θα το νιώσει ή δεν το 'νιωσε με τον δικό μου τρόπο. Όπως κι εγώ δε θα μπορούσα να το νιώσω με έναν άλλο τρόπο, ένα τρόπο διαφορετικό.
Συλλογίζομαι βέβαια πως ο δικός μου τρόπος ίσως να μην είναι και ο καλύτερος... Ίσως να μην είναι ο σωστός, ο σοφός τρόπος... Ο προσεγμένος, ο ραφιναρισμένος, ο εκλεπτυσμένος. Σκέφτομαι πως κάπου το πάθος μου ατίμωσε τις όμορφες στιγμές. Εκείνες που ίσως και να προτιμούσες να τις άφηνα στη σιωπή, σκέψεις που ίσως και να ευχόσουν να τις άφηνα ανείπωτες κι ανέκφραστες.
Κι όμως, λέγοντας κάποια πράγματα, ήταν λες και τ'άφηνα να αποκτήσουν μορφή κι υπόσταση κι ας κατέληγαν στον αιθέρα. Θαρρώ πως εκεί είναι ο τόπος τους... Μήτε στη γη, μήτε σε κάποιο λιμάνι ασφαλές... Μονάχα εκεί, θα μετεωρίζονται, όπως μετέωρη είμαι κι εγώ τώρα, ανάμεσα στο τίποτα και τα πάντα, στη ζωή που έζησα και φεύγει και σ'αυτήν που έρχεται και δεν τη γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αγάπησα πολλά σε σένα. Την εξυπνάδα σου, την σπιρτάδα σου, τη φλόγα σου που καίει, κι ήτανε όλα μες τα μάτια σου. Αρκούσε να σε κοιτάξω μια στιγμή και γνώριζα γιατί σ'αγαπώ.
Έχω τους λόγους μου... Τις έχω όλες τις απαντήσεις στα γιατί κι αμά τις χρειαστείς θε να στις δώσω... Ίσως πάλι να μη θες να ξέρεις. Ίσως πάλι να μην υπάρχει λόγος να σου πω. Αν και πάντα θα 'χω κάτι να σου λέω, κι ίσως να μην το λέω δυνατά, ίσως να μην στο λέω κοιτάζοντας σε στα μάτια. Μα θα το λέω μέσα μου. Πως κάποτε έζησα πάνω σε τούτη τη γη και σε αγάπησα. Πως κάποτε κάποιος μου άγγιξε την σκοτεινή μου την ψυχή. Κι ίσως για σένα να 'ναι λίγο αυτό, ίσως να μην αρκεί, μα εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.
Δεν έχω τίποτα να ζητήσω, κέρδισα περισσότερα από όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Κι ίσως κάπου βαθιά να με πονάει πως τώρα πια μόνο στην τύχη θα 'χω να ελπίζω. Γιατί έχω ανάγκη να ελπίζω πως κάποια μέρα θα τη νιώσω ξανά μέσα μου την λάμψη των ματιών σου. Κι αν πάλι δεν έλθει αυτή η μέρα, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να την κρατήσω άσβεστη τη λάμψη αυτή -αιώνια. Γι'αυτό και γράφω, γι'αυτό κι έγραφα, από την έγνοια μου, μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω, μη γελαστώ ποτέ μου να πω πως δεν υπήρξες. Πως δεν υπήρξα, όπως υπάρχω τώρα. Κι όμως, αυτή τη νύχτα συλλογίζομαι πως οι πιο γεμάτες, οι πιο αληθινές μου στιγμές σε κανένα χαρτί δε θα καταστεί δυνατόν να γραφτούν. Θαρρώ πως είναι αδύνατον να χωρέσουν όλα ετούτα μέσα σ'ένα άψυχο κομμάτι από χαρτί...
Με αγγιξε πραγματικα το κειμενο σου. Δεν ξερω αν σου βγηκε ετσι τυχαια η επιδιωξες να βγει ετσι αλλα ειναι πολυ αληθινο, με ικανη τεχνη του λογου. Με συγκινησες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω γιατι μου αρεσουν τα κειμενα που μου αρεσουν, στην τεχνη η αλλου, αλλα νομιζω οτι κοινο εχουν ενα αισθημα αναπωλησης, εναν δισταγμο της στιγμης, να γυρισεις πισω στο παρελθον, να διορθωσεις ενα λαθος, να διεκδικησεις μια αγαπη που εσυ αφησες να φυγει. Ειναι ενας κοινος τοπος ολων των ανθρωπων αυτο το πισογυρισμα, οι σκεψεις του παρελθοντος που αφησαν μια γλυκπικρη γευση και χαθηκαν στο κενο.
Ισως επειδη σε τετοια κειμενα βλεπω στους ανθρωπους κατι πολυ φυσικο και ειλικρινες, ενα κομματι του εαυτου τους που δεν θα μπορουσα να δω ακομα και αν τους ηξερα προσωπικα.
Σε ευχαριστω για τα ομορφα συναισθηματα και σου ευχομαι να βρισκεις παντα την εμπνευση να γραφεις...Απο καλες και κακες στιγμες.
Πραγματικά, χαίρομαι τα σχόλια σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως το έχω παρατηρήσει ότι έχεις προτίμηση σε κείμενα όπου αποτυπώνονται συναισθήματα όπως η νοσταλγία του παρελθόντος και γενικά βαθύτερες σκέψεις και επιθυμίες.
Όσο για το "τυχαίο", θα προτιμούσα να έλεγα ότι βγήκε αυθόρμητα.
Η έμπνευση μου είναι οι άνθρωποι που αγαπώ αν και συχνά δεν το γνωρίζουν όσο θα ήθελα...
Αν βγηκε αυθορμητα τοτε...οχι δεν θα πω οτι εχεις ταλεντο..Με εκνευριζει για καποιο λογο αυτη η εκφραση. Ακουγεται συνεχεια και παντου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πω οτι αφου σου βγηκε αυθορμητα τοτε γνωριζεις...
Καληνυχτα σου!