Λοιπόν, δεν έχει σημασία ποια είμαι και ποια είναι η ιστορία μου, εξάλλου ο καθένας έχει τη δική του ιστορία αν νοιαστούμε αρκετά, ώστε να την ανακαλύψουμε. Δεν έχει αξία το όνομά μου, ούτε πώς μοιάζω, ούτε από πού έρχομαι και πού βρίσκομαι τώρα... Το πιστέω όσο τίποτε άλλο αυτό και είναι σημαντικό για μένα. Αν γράφω κάτι και το μοιράζομαι είναι γιατί ίσως θα μπορούσε να αποκτήσει μια κάποια σημασία για κάποιον που ίσως το διαβάσει. Ίσως όχι την αρχική σημασία που υπήρχε στο δικό μου μυαλό, αλλά διαφορετική, έτσι και αλλιώς όμως, εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο παράξενοι και διαφορετικοί...
Κάποιες φορές γράφω γιατί ποτέ δε θα μπορούσα να τον έβλεπα στα μάτια και να του έλεγα αυτά που σκέφτομαι. "Πρέπει να τον απομυθοποιήσεις". Πώς; Αφού δεν υπήρξε ποτέ μύθος, είναι αληθινός. Το ξέρω γιατί τον ακούω και τον βλέπω, τον αισθάνομαι στον αέρα της ατμόσφαιρας και τον έχω μέσα μου. Κάτι που είναι αληθινό δεν μπορεί να 'ναι ψεύτικο, εκτός και αν είσαι τρελός και όλα βρίσκονται στο μυαλό σου. Αυτός λοιπόν, υπήρξε ένα από τα πιο αληθινά άτομα που γνώρισα. Μπορούσα να του μιλώ με όρους της αλήθειας και της πραγματικής ζωής. Και το έκανε και εκείνος κάποτε. Και αυτό ήταν αρκετό. Ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Και ήμουν. Και ένιωθα καλά. Ένιωθα καλά γιατί μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να τον τρομάζω ή να τον ανησυχώ.
Οι μέρες σβήνουν, χάνονται, μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών μου πια και φοβάμαι. Τρέμω. Δε θέλω να φύγω. Πόσες αλήθειες υπάρχουν εκεί έξω; Υποθέτω πολλές ακόμη. Αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω, αν το αντέχει ο οργανισμός μου να μάθει περισσότερες. Και έπειτα, δε θα είναι όλοι τόσο πρόθυμοι ώστε να θέλουν να τις ανακαλύπτουμε μαζί. Κι ακόμη... Ακόμη είναι τόσα που δε ρώτησα. Οι απορίες μου δεν έχουν τελειωμό. Γιατί, γιατί, γιατί... Νομίζω τελικά πως αν υπάρχει κάτι που με πληγώνει στη ζωή μου είναι τα αναπάντητα γιατί. Δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα άλλο βάρος. Φοβάμαι να δω τις δυνατότητές που κουβαλά αυτός ο εαυτός και φοβάμαι να δοκιμάσω τα όρια του. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει-αν μπορεί. Δε θέλω χρόνο μαζί του. Όχι τόσο πολύ...
Θα 'θελα, ο χρόνος να πήγαινε πίσω ξανά. Όχι, δε μετάνιωσα για τίποτε. Δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Μονάχα, θα 'θελα να γυρνούσα ξανά στις όμορφες εκείνες συζητήσεις. Γιατί τις χαιρόμουν όσο τίποτα άλλο. Σχεδόν πάντα υπήρχε ένα ωραίο κλείσιμο σε αυτές, ώσπου να αρχίσει η επόμενη που ήταν πιο συναρπαστική και πολύπλοκη. Μα τότε ήταν κλείσιμο, κι όχι τέλος... Φοβάμαι το τέλος, μα πιο πολύ φοβάμαι τη νέα αρχή. Στα αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι για καλό. Γιατί αλλού το βλέπω το καλό μου κι αλλού τα πόδια μου με οδηγούν... Ο κόσμος μου θα αλλάξει... Το ξέρω. Μα θα αγωνίζομαι. Γιατί δε θέλω να χαθεί αυτό που υπάρχει τώρα. Γιατί τούτος εδώ ο εαυτός είναι γεμάτος αγάπη και όμορφες στιγμές. Δε θέλω να σβήσει...
Και ίσως να μην το ξέρει και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να το καταλάβει. Δεν έχει σημασία γιατί είμαι μια σταγόνα νερού μέσα στη δική του θάλασσα. Για μένα; Για μένα ήταν, αν όχι η θάλασσα, ένα ποτάμι που με "παρέσυρε" γλυκά μες τα νερά του. Είναι το ποτάμι που με τροφοδότησε και που θα με τροφοδοτεί για πολύ ακόμη... Και ας μην το ξέρει. Δεν έχει σημασία. Γιατί τα σημαίνοντα μένουν ανείπωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου