Εσύ δεν βάζεις μυαλό πάντως. Ένα θα σου πω. «Το αν εσπείραν το τζαι εν εβλάστησεν», κατά την κυπριακή διάλεκτο. Και ξέρεις γιατί δεν βλάστησε; Διότι ήταν άγονο. Διότι το έριξαν στη γη, αλλά βρέθηκε στον αέρα. Σα να λέμε, όσα παίρνει ο άνεμος. Γι'αυτό σου λέω, μην παιδεύεσαι με τα αν. Πάψε να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το καταλάβεις; «Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει», έτσι λέει ο Ουράνης. Ωραία, κάτι μας είπε κι αυτός! Κι αν είναι να μην έρθει, δε θα έρθει. Θέλει πολύ ψάξιμο δηλαδή; «Αλλιώς θα προσπεράσει». Καλά, δεν κάνει κι άλλη δουλειά. Πάντως, ένα έχω να πω ξανά. Αυτό το βιβλίο ονόματι «το μυστικό» για κακό το διάβασες. Δεν έφταναν οι άσκοπες σου σκέψεις γύρω από ανεδαφικά λόγια, έπρεπε να βασανίζεσαι και με τις θεωρίες που εδώ και χρόνια, λέει, τόσοι και τόσοι τις εφάρμοσαν και δούλεψε η τύχη τους! Δηλαδή άμα το ρίξω στο διαλογισμό και σκέφτομαι κάθε μέρα (και να το πιστεύω σας παρακαλώ!) ότι λόγου χάρη θα γράψω στις εξετάσεις (χωρίς να διαβάσω), θα γράψω; Αφού δε θα διαβάσω. Αν εφαρμόσω δηλαδή τον λεγόμενο «νόμο της έλξης», τι ακριβώς θα προσελκύσω; Το Άγιο Πνεύμα; Δεν ξέρω τι σόι τρόπος ζωής είναι αυτός. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν είναι όλα θέμα τύχης και συγκυριών (κι ελπίζω να μην είναι δηλαδή αλλιώς... ζήτω που καήκαμε). Όπως και να 'χει, αυτό που θέλω να σου πω αγαπητέ εαυτέ είναι να 'ρθεις στα σύγκαλά σου. Έκανες ό,τι μπορούσες; Έφτασες στα όρια σου; Ήσουν εσύ; Και φυσικά δεν απαντάς. Γιατί θα εμφανιστεί ο Αριστοτέλης με τις δικές του θεωρίες νυχτιάτικα και θα αρχίσει να λέει πως «όταν τα πράγματα δε γίνονται όπως τα θέλουμε, τότε πρέπει να τα θέλουμε όπως γίνονται». Που θα πει, στην καλύτερη περίπτωση, συμβιβασμός. Κι ωραία, ο συμβιβασμός δεν είναι κακό πράγμα. Αλλά άλλο να συμβιβάζεσαι κι άλλο να τσαλαπατάς τα όνειρά σου. Ο λόγος σε σένα αγαπητέ Σεφέρη: «καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων». Κοινώς, κανείς δε νοιάζεται για τα όνειρά σου, φίλε. Κι ας το δεχτούμε κι αυτό. Τι σου μένει; (Εδώ θα προσπαθήσω να δώσω μια ειλικρινή απάντηση). Μένουν πολλά. Κι ίσως να μένουν τα σημαντικά. Αν με ρωτάς προσωπικά, όχι, δεν πιστεύω ότι «όλα για κάποιο λόγο γίνονται έτσι και όχι αλλιώς». Δεν ξέρω τι σόι σκοπό εξυπηρετούν και δε θα μάθω ποτέ. Κι αν μάθω, δε θα μπορέσω να καταλάβω υποθέτω. Κι όμως, κάτι μένει. Μένει το βλέμμα σου και μένουν τα λόγια σου. Μένει το χαμόγελό σου. Μένεις εσύ χαραγμένος μέσα μου. Μένει η γλυκιά σου η αύρα κοντά μου. Και μένουν τα ανείπωτα τα λόγια μου και το πόσο μου λείπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου