Βλέπω να φεύγεις σ'ανύποπτη ώρα.
Βλέπω την πένα. Νεκρή κείτεται.
Βλέπω το χλωμό χαρτί. Άδειο μένει.
Βλέπω τέσσερις τοίχους μικρούς. Κλεισμένη είμαι μέσα.
Η σιωπή των, με ξεκουφαίνει.
Κι όλο συλλογιέμαι πως
θα 'χεις γίνει ένα με τ'αστέρια πια, γιατί...
Δεν είσαι εδώ. Είσαι;
*Υ.Γ. Από τα τελευταία λόγια της Πολυδούρη: «Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτο φυγή. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου