Carpe diem

Κάποιες φορές λοιπόν ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να κάνει το ιδανικό, πραγματικό. Και κάποιες φορές φτάνει τόσο κοντά, όχι μόνο με τη νόηση, ή τη σκέψη, αλλά πραγματικά κοντά, ένα βήμα πριν... Κι απλώς δεν το κάνει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Χρειάζονται δύο. Αυτόν τον αριθμό, που λέτε, είναι πολύ δύσκολο να τον σχηματίσεις. Όχι απλώς να τον σχηματίσεις, μα να τον σχηματίσεις με τον σωστό τον άνθρωπο. Κι εδώ, βεβαίως, αρχίζουν τα συνήθη ερωτήματα να πέφτουν βροχή. Τι είναι σωστό και τι λάθος, τι περαστικό και τι μόνιμο, τι θα μείνει, τι θα φύγει, τι θα ανάψει τι θα σβήσει. Τη σκέψη μου απλώς θα την συνοψίσω σε δύο λέξεις : Carpe diem, που θα πει "άδραξε τη στιγμή". Κι ας είναι ό,τι πιο παράλογο θα κάνεις. Εξάλλου μια στιγμή είναι. Κάθε στιγμή μετρά βεβαίως κι αυτό την κάνει μαγική και πολύτιμη. Γιατί μπορεί να σε διαλύσει και να σε ξαναφτιάξει. Το μπορεί. Μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια και να σου τα ενώσει στο λεπτό. Μπορεί και να σου αλλάξει τη ζωή. Όσοι έμειναν στη θεωρία, φυσικά, δεν έμαθαν ποτέ.