Ξανά από την αρχή

Πριν καν τελειώσεις...

Ξανά. Από την αρχή.

Είναι δύσκολο.

Μετά... συνηθίζεις.

Κι αυτές, δεν κατεβαίνουν. Και καλά κάνουν.

Το χειρότερο απ'όλα είναι τα αναπάντητα ερωτήματα, στα οποία -έτσι κι αλλιώς- κανείς δε δύναται να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση.

"Όταν αυτοβασανίζεσαι, επικρατεί η λογική".
-"Αγαπάς για να αγαπάς. Αγαπάς για την αγάπη. Κι όταν πια πάψεις να πονάς, είναι γιατί η αγάπη σου ξεπέρασε τον πόνο. Πόνος που προκαλείται από τις εγωιστικές σου σκέψεις και τα ένστικτά σου. Βέβαια, δεν τα έχεις δαμάσει τελείως. Είναι στιγμές που επιστρέφουν".

Γι'αυτό, ξανά από την αρχή.
Μέχρι που να μην υπάρχει άλλος πόνος.
Μέχρις ότου όλα να τα μετατρέψεις σε μια ανάμνηση γλυκιά.

Διότι είναι το πώς τα βλέπεις τελικά. Το πώς θα πείσεις το μυαλό σου να τα βλέπει. "Η αγάπη είναι μια κατάσταση του μυαλού". Ή το δουλεύεις, ή σε δουλεύει.

Κοιτάζοντας έξω από το τζάμι

Αν κάτι αλλάζει γύρω σου, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου, λένε κάποιοι.

Κι αν κάτι αλλάζει μέσα μου; Τότε νομίζω ότι είναι πρέπον να κοιτάξω και γύρω μου. Βέβαια, όλα αυτά είναι σχετικά. Σε συνάρτηση με το τάδε και το τάδε. Αν είσαι παχύδερμος, για παράδειγμα, στην περίπτωση που κάτι αλλάζει μέσα σου δε χρειάζεται να κοιτάξεις γύρω σου μιας και δε σε επηρεάζουν οι "εξωτερικοί" παράγοντες. 

Καλώς ή κακώς, μέχρι τώρα στη ζωή μου έμαθα να κάνω και τα δύο. Ίσως όχι τόσο τέλεια και ισορροπημένα και ραφιναρισμένα. Σας είπα ξανά εξάλλου πως δεν έχω τρόπους. "Είναι τόσο μεγάλος ο καημός κι είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμε..." Αυτή η σκέψη μου έφερε δάκρυα στα μάτια, δε σας το κρύβω -γιατί να σας το κρύψω; "Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος;" Και βέβαια, "πρώτη και καλύτερη" είμαι εγώ, μικρή κι αξιολύπητη. Γιατί τα δάκρυα μου κυλήσανε καθώς σκεφτόμουνα το δικό μου τον καημό, που ίσως για κάποιον άλλο να ήταν κι ευτυχία. Κι ύστερα, άφησα κι άλλα δάκρυα να πέσουν χάμω καθώς έβλεπα ένα σωρό από ανθρώπους να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μου.

Σωρός, σωστά το διαβάσατε. Διότι μου φάνηκαν όλοι τόσο πολλοί κι απέραντοι, σχεδόν ατελεύτητοι. Κι ο καθείς, έπαιρνε το δικό του δρόμο. Άλλοι έφευγαν κι άλλοι έφταναν. Κι υπήρχαν κι άλλοι που έμεναν ασάλευτοι κι αγνάντευαν το απόλυτο κενό. Κι όμως, ακόμη κι αυτός ο σωρός κρύβει μια μαγεία μέσα του. Θα 'να ίσως επειδή είμαστε όλοι τόσο μαζί αλλά και τόσο χώρια, ένας προς έναν, πλέκουμε την αλυσίδα του καημού... Κι ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία -αν νοιαστείς αρκετά  ώστε να την ανακαλύψεις. Δεν είναι αξιοθαύμαστο αυτό; 

Πιστεύω -το πιστεύω πολύ αυτό- πως ο καθένας κάτι έχει να πει. Κι ίσως να μην τα καταφέρει ή να μη θελήσει ή να μην μπορεί να το πει σε μένα, μα κάποια στιγμή σίγουρα θα το πει σε σένα ή σε κάποιον άλλο. Και συνάμα, θα έχει άλλα τόσα να πει -όμως θα μένουν ανείπωτα. Κι ίσως αυτά να μείνουν για πάντα στον αιθέρα, αφημένα ελεύθερα, θα περιφέρονται στην αιώνια φύση ή ακόμη, ίσως να μείνουν εγκλωβισμένα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ή εγκαταλελειμμένα σε κάτι χαλάσματα. Και τ' άψυχα μαζί με τη φύση, θα έχουν το προνόμιο να γνωρίζουν, όσα, εμείς, οι άνθρωποι δεν καταφέραμε ποτέ να αρθρώσουμε με λέξεις...

Κι είναι πάντα αυτό, είναι πάντα αυτή η αντίφαση του κόσμου που με κομματιάζει. Κάποιες φορές τον σιχαίνομαι που κινείται μια στο ψέμα και μια στην αλήθεια, μια στη χαρά και μια στη μιζέρια, μια στο κρυφό και μια στο φανερό... Τον σιχαίνομαι αφάνταστα γιατί μου προκαλεί πόνο. Γιατί είμαι μικρή κι εγώ κι έχω φόβους κι ανασφάλειες και αμφιβολίες. Γιατί σήμερα μπορεί να πιστεύω ακράδαντα ότι αγάπησα κι αγαπήθηκα κι αύριο... ποιος ξέρει πώς θα σκέφτομαι και πώς θα νιώθω! Πώς θα νιώθουν οι άλλοι, αν θα βρίσκουν το χρόνο να σου ρίξουν ένα βλέμμα, να σου πουν μια ζεστή κουβέντα, να κάνουν πράγματα απλά, καθημερινά, όπως άλλοτε. Κάτι τέτοιες ώρες εύχομαι ν' άνοιγε η γη και να με έριχνε στα έγκατά της μια για πάντα. Κάτι τέτοιες ώρες θα 'θελα να μη βλέπω, να μην ακούω και προ πάντων να μην αισθάνομαι τίποτα...

Άτιτλο

Δεν τα κοιτάζω τώρα πια
γιατί δε μου μιλούνε

Άραγε δεν το θέλουνε,
ή μήπως δεν μπορούνε;

Το χρέος των ετέλειωσε
και δε με συμπονούνε

Μα αν χρέος το ελόγιζαν
και δε με υπολόγιζαν

Τη γνώμη τους ν'αλλάξω
δεν μπορώ -μήτε και ωφελεί θαρρώ.

Ελβετία

Θέλω να φωνάξω. Θέλω να φωνάξω γι'αυτά που με βαραίνουν. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι συνειδητά επιλέγω να σπαταλώ το χρόνο μου κάνοντας... τίποτα. Κι ωραία, αυτές είναι οι επιλογές μου και δε μετανιώνω. Απλώς κάπου στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει κι εκείνη η "αντιπολίτευση" που μου σιγοψυθιρίζει ότι ίσως και να πρέπει να εγκαταλείψω αυτή την πολιτική της απόλυτης αδράνειας. Όταν βέβαια θέλεις κάτι δε σου φαίνεται λογικό να το εγκαταλείψεις σαν ιδέα, ή σαν σκέψη ή σαν αίσθημα. Δεν το εγκαταλείπεις, ειδικά όταν έχεις τόσους λόγους που σε κρατούν εκεί. Ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από το ιδανικό. Σωστό. Κυνηγάς την ουτοπία σου και ας μη σου βγει ποτέ. Τρέλα; Ίσως. Και τι κερδίζεις; Το δρόμο.
Κι αν ο δρόμος δεν προχωρά; Τότε, ναι, φτάνεις στην αδράνεια. Και σε ενοχλεί αυτό -με ενοχλεί. Με ενοχλεί όχι γιατί δεν έμαθα να δίνω χρόνο στους άλλους, αλλά γιατί αυτός ο χρόνος μου φαίνεται μια αιωνιότητα. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι να ξέρεις πότε να φεύγεις. Εγώ δεν ξέρω. Δεν έχω μάθει ακόμα να φεύγω. Ίσως για όλα να φταίει το ξερό μου το κεφάλι.
Τώρα, όχι, δε θέλω να φύγω. Δε νιώθω ότι θέλω να φύγω. Κι όμως, δεν κάνω και τίποτα για να μείνω. Κι αυτό το λέω γιατί υπάρχουν χίλια-δυο πράγματα που θα ήθελα να πω και να κάνω, αλλά τελικά συμβιβάζομαι με το απόλυτο τίποτα. Ουδέτερη όπως η Ελβετία! Τελικά όμως, η ουδετερότητα δεν είναι θέση. Είναι μη-θέση, μη-ενεργητικότητα, μη-ζωή. Θάνατος. Θάνατος αργός και βασανιστικός. Μέχρι που να ξεχάσεις τα όνειρα που είχες. Μέχρι που να σβήσει και η τελευταία σου προσδοκία. Μέχρι που να σταματήσω να σκέφτομαι ότι σε χρειάζομαι.

Συλλογισμοί...

Σκέφτομαι πως σ'ολόκληρο το γαλαξία αυτό που ένιωσα ήταν μοναδικό. Όχι γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο ή γιατί δεν το 'νιωσε κανένας άλλος. Αντίθετα, σχεδόν όλοι κάποτε το νιώθουν. Κι όμως, αυτό δεν το κάνει να είναι λιγότερο μοναδικό, γιατί κανείς δε θα το νιώσει ή δεν το 'νιωσε με τον δικό μου τρόπο. Όπως κι εγώ δε θα μπορούσα να το νιώσω με έναν άλλο τρόπο, ένα τρόπο διαφορετικό.
Συλλογίζομαι βέβαια πως ο δικός μου τρόπος ίσως να μην είναι και ο καλύτερος... Ίσως να μην είναι ο σωστός, ο σοφός τρόπος... Ο προσεγμένος, ο ραφιναρισμένος, ο εκλεπτυσμένος. Σκέφτομαι πως κάπου το πάθος μου ατίμωσε τις όμορφες στιγμές. Εκείνες που ίσως και να προτιμούσες να τις άφηνα στη σιωπή, σκέψεις που ίσως και να ευχόσουν να τις άφηνα ανείπωτες κι ανέκφραστες.
Κι όμως, λέγοντας κάποια πράγματα, ήταν λες και τ'άφηνα να αποκτήσουν μορφή κι υπόσταση κι ας κατέληγαν στον αιθέρα. Θαρρώ πως εκεί είναι ο τόπος τους... Μήτε στη γη, μήτε σε κάποιο λιμάνι ασφαλές... Μονάχα εκεί, θα μετεωρίζονται, όπως μετέωρη είμαι κι εγώ τώρα, ανάμεσα στο τίποτα και τα πάντα, στη ζωή που έζησα και φεύγει και σ'αυτήν που έρχεται και δεν τη γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αγάπησα πολλά σε σένα. Την εξυπνάδα σου, την σπιρτάδα σου, τη φλόγα σου που καίει, κι ήτανε όλα μες τα μάτια σου. Αρκούσε να σε κοιτάξω μια στιγμή και γνώριζα γιατί σ'αγαπώ.
Έχω τους λόγους μου... Τις έχω όλες τις απαντήσεις στα γιατί κι αμά τις χρειαστείς θε να στις δώσω... Ίσως πάλι να μη θες να ξέρεις. Ίσως πάλι να μην υπάρχει λόγος να σου πω. Αν και πάντα θα 'χω κάτι να σου λέω, κι ίσως να μην το λέω δυνατά, ίσως να μην στο λέω κοιτάζοντας σε στα μάτια. Μα θα το λέω μέσα μου. Πως κάποτε έζησα πάνω σε τούτη τη γη και σε αγάπησα. Πως κάποτε κάποιος μου άγγιξε την σκοτεινή μου την ψυχή. Κι ίσως για σένα να 'ναι λίγο αυτό, ίσως να μην αρκεί, μα εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.
Δεν έχω τίποτα να ζητήσω, κέρδισα περισσότερα από όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Κι ίσως κάπου βαθιά να με πονάει πως τώρα πια μόνο στην τύχη θα 'χω να ελπίζω. Γιατί έχω ανάγκη να ελπίζω πως κάποια μέρα θα τη νιώσω ξανά μέσα μου την λάμψη των ματιών σου. Κι αν πάλι δεν έλθει αυτή η μέρα, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να την κρατήσω άσβεστη τη λάμψη αυτή -αιώνια. Γι'αυτό και γράφω, γι'αυτό κι έγραφα, από την έγνοια μου, μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω, μη γελαστώ ποτέ μου να πω πως δεν υπήρξες. Πως δεν υπήρξα, όπως υπάρχω τώρα. Κι όμως, αυτή τη νύχτα συλλογίζομαι πως οι πιο γεμάτες, οι πιο αληθινές μου στιγμές σε κανένα χαρτί δε θα καταστεί δυνατόν να γραφτούν. Θαρρώ πως είναι αδύνατον να χωρέσουν όλα ετούτα μέσα σ'ένα άψυχο κομμάτι από χαρτί...

Τι θα μου λείψει από το σχολείο

Θα μπορούσατε ελεύθερα να με αποκαλέσετε μαζοχίστρια και κακόγουστη μόνο και μόνο για τον τίτλο της ανάρτησης. Για διάφορους λόγους. Καταρχάς, επειδή όλοι θεωρείτε -ή τελοσπάντων σχεδόν όλοι- ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να σας λείψει από αυτό το χώρο, στον οποίο «βασανίζεστε»  καθημερινά, εδώ και δώδεκα χρόνια.

Ή επειδή υπήρξε ένας χώρος που λόγω των διαδικασιών και του τρόπου λειτουργίας του αρκετές φορές περιόρισε την ελευθερία σας. Ή, επειδή απλώς η συνεννόηση, η κατανόηση, η αλληλεγγύη και άλλες... αξίες όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός και η ισότητα, αξίες που «διακηρύττονται» στα βιβλία, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ έμπρακτα.

Και... θα μπορούσα να γέμιζα ολόκληρες σελίδες για τα αρνητικά του σχολείου, όπως θα μπορούσατε και εσείς και ο καθένας. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου.

Ο άνθρωπος, συνήθως, αντιλαμβάνεται  αλλιώς αυτό που εκλείπει από την προσωρινή απώλεια. Είναι κάτι οριστικό, κάτι το οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα να γυρίσει πίσω και ούτε υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εσύ σε αυτό. Επέλεξα λοιπόν να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία, τον άφησα να «δουλέψει» το αίσθημα της οριστικής απώλειας. Οπότε μπορώ να πω με σιγουριά, τι θα μου λείψει από το σχολείο.

Ναι, ωραία, θα μου λείψουν και τα διαλείμματα και τα σκασιαρχεία και οι πλάκες και τα πειράγματα μεταξύ των συμμαθητών. Ακόμα, ίσως, και οι ώρες που έμοιαζαν να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ακόμα κι αυτές πιστεύω πως κάποτε θα μου λείψουν.

Θα μου λείψουν πιο πολύ οι άνθρωποι όμως. Θα μου πείτε, οι άνθρωποι είναι παντού και πάντα. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι που σου έδωσε την ευκαιρία το σχολείο να γνωρίσεις, θα σε συνδέουν πάντοτε με μια πιο ιδιαίτερη περίοδο. Επειδή, καλώς ή κακώς, το σχολείο βρίσκεται στα αρχικά στάδια της ζωής σου. Επειδή καλώς ή κακώς, εκεί ένιωσες τα πρώτα μαύρα ρίγη να σε διαπερνούν σα μαχαίρια.

Επειδή υπήρξαν φωνές που σε έκαναν ν’ανατριχιάσεις και να ριγήσεις. Επειδή υπήρξαν άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι -κι άλλοι όχι τόσο ίσως- να σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις καλύτερα τον εαυτό σου. Άνθρωποι και φωνές που θ’αντηχούν τα λόγια τους βαθιά μες την ψυχή σου, εκεί, όπου χαράχτηκαν από την πρώτη στιγμή.

Θα μου λείψουν οι άνθρωποι που αγαπούν τη γνώση, αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται κάθε λέξη -από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη- με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα, αυτοί που απάγγελαν ποίηση (τώρα πια, ποιος θα μας απαγγέλει τόσο ωραία;)  

Θα μου λείψουν οι έξυπνες συζητήσεις, αυτές που έπρεπε να ζορίσεις το μυαλό σου και να το κουράσεις,  που σ’άφηναν ξάγρυπνο κάποτε, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να βρεις μια απάντηση κι ένα επιχείρημα.

Θα μου λείψουν μορφές, χαμόγελα, πράγματα που δε θα γυρίσουν πίσω.

Πράγματα που θα ‘χω να θυμάμαι πια από σκόρπια βιβλία και περιοδικά.

Και πάλι, τίποτα δε θα ‘ναι όπως τώρα. Θα μου λείψουν όλα αυτά γιατί δε θα ξαναγυρίσουν πίσω. Και θα κοιτάξω μπροστά, μα τα μάτια μου θα στρέφονται και πίσω. Κανένα μέλλον δε γράφεται δίχως το παρελθόν. Κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται. Δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Ή μάλλον, δε γίνεται. Γιατί τα ζήσες... Και όσα τα ζήσατε με την καρδιά σας, να ‘στε σίγουροι πως ποτέ δε ξεχνιούνται.

Αλήθεια vs ονείρων

Αλήθεια vs ονείρων, 1930

  

«Κι όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μού παιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! Aν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την oνόμασε χήρα…
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θά θελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… - ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους - δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει». -Μαρία Πολυδούρη

Αλήθεια vs ονείρων, 1976

«Και τα πουλιά μου δεν ήρθανε πια -δεν είναι να ξαναρθούνε, το ξέρω. Και σηκώνομαι ωστόσο και φεύγω πάλι. Δεν έχω δέντρο. Είναι ένας τόπος ερημικός και χέρσος κι αγριωπός εδώ παρακάτω. Εκεί πάω. Και το βάζω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και κάθομαι κουβαριασμένη, όπως πρώτα, σα να 'τανε να 'ρθουνε πάλι. Κάποτε, στην αρχή, μου φάνηκε μια στιγμή πως τ' άκουσα πάλι το βούισμα τους, πως ήταν να 'ρθουνε. Και δεν ήταν, δεν ήρθαν - μα να τ'ανοίξω τα μάτια μου δεν τολμούσα. Φοβόμουνα πως θα τα δω γύρω μου σκοτωμένα. 

Και πάω και τώρα. Σ'αυτόν τον ίδιο τον τόπο. Δεν τα περιμένω -και πάω. Και δεν φοβάμαι ν'ανοίξω τα μάτια μου να τα δω σκοτωμένα - τα 'χω σκοτωμένα μέσα μου». -Δημήτρης Χατζής μέσω της "Αναστασίας"

Αλήθεια vs ονείρων, 2011

Γιατί λοιπόν ονειρεύονται οι άνθρωποι; (Όσοι ονειρεύονται δηλαδή). Είναι γιατί υπάρχει η αλήθεια. Υπάρχει η σκληρή αλήθεια τούτου του κόσμου. Κι όσο δυνατός κι αν είσαι έχεις ανάγκη να ονειρεύεσαι, να πλάθεις ένα κόσμο έξω από αυτή την συχνά πικρή αλήθεια. Είναι τότε που αρχίζεις να ζεις μες τον "ονειρόκοσμό"σου, παρέα με τα πουλιά σου. Ή ζεις προσμένοντας και ελπίζοντας για το ιδανικό, όπως το 'χεις δουλεμένο μέσα σου. Κι όμως, κάπου εδώ, νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε ένα σημαντικό διαχωρισμό ανάμεσα στην αλήθεια και στα όνειρα. Αλήθεια είναι αυτό που βιώνεις. Όνειρο είναι αυτό που φαντάζεσαι. Οπότε, αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν. Υπάρχουν άνθρωποι που το καταφέρνουν και αυτά τα δυο τα κάνουν ένα. Γίνεται κι αυτό κάποτε. Άλλες φορές πάλι, τα όνειρα μένουν απλά όνειρα -γι'αυτό εξάλλου ονομάζονται όνειρα κι όχι αλήθεια. Κι ακόμη, μη σας γελούν οι εποχές. Μόνο αυτές αλλάζουν. Οι άνθρωποι ποτέ. Γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που ονειρεύονται, εκείνοι που φοβούνται την ίδια τους τη σκιά, οι ζωντανοί-νεκροί, οι ηττημένοι... Κι όλοι θα την εζήσουνε τη ζωή, έστω και διαφορετικά. Μα, είναι αυτή η κάποια διαφορά που θα της δώσει ή όχι το νόημα. Και ξέρετε, η ζωή δε θα 'πρεπε να μετριέται με τα χρόνια... Μονάχα με τις στιγμές που έζησες ή ακόμη, με εκείνα τα όνειρα που σε βοήθησαν να διατηρήσεις την ανθρώπινή σου υπόσταση, γιατί όντας άνθρωποι μόνο ως τέτοιοι μπορούμε να ζούμε.

Περί σιωπής ο λόγος...

Κάποιες φορές η σιωπή σε πονάει βαθιά. Αλλά κάποιες φορές δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Θα μου πείτε, ζούμε στον 21^ο αιώνα, τον αιώνα της "εξέλιξης" και της "προόδου". Ο άνθρωπος είναι "απελευθερωμένος" και υπάρχει ελευθερία του λόγου. Αμ δε. Σας γελάσανε. Κάποιες φορές πρέπει να σωπαίνεις για χάρη του συστήματος, για να εξακολουθούν οι άνθρωποι να ζουν στο ψέμα τους, μήπως και αναστατωθεί η ζωή τους, μήπως κι αλλάξει η νόρμα τους, μήπως και τελικά καταφέρουμε να πούμε ότι ακόμη υπάρχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και ότι τίποτα δεν είναι χαμένο.  Κι είναι άσχημο, ειδικά όταν έχεις τόσα πολλά να πεις. Κι ακόμα πιο άσχημο είναι όταν αυτά που έχεις να πεις είναι από τα ομορφότερα πράγματα που κρύβεις μέσα σου. Και δεν είναι εύκολο να τα πεις, γιατί οι άνθρωποι φοβούνται. Τελικά, υπάρχει η κατάλληλη στιγμή; Ποιος την καθορίζει; Πάντως όχι εμείς... Οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από εμάς. Κι αυτό είναι που πληγώνει τη σιωπή σου περισσότερο. Κι απλώς περιμένεις τη μέρα που θα λυθεί και τότε θα μπορείς να μιλάς ελεύθερα. Και θα λες τα πράγματα με τ' όνομά τους πια. Χωρίς υπονοούμενα, χωρίς γρίφους ή υπαινιγμούς. Αληθινά. Γιατί όλα είναι θέμα αλήθειας. Και αξίζει να τη διεκδικείς. Πιστέψτε με, η σιωπή λέει βαριές κουβέντες καμιά φορά...

Προς... ομοιοπαθείς

Αν ήτανε να εκπληρωθεί
μια ευχή μου αυτό το βράδυ,
θα ήθελα να έβρισκα
διάχυτο φως κι όχι σκοτάδι.
Θα ήθελα να έμενες,
κοντά μου λίγο ακόμα
κι ας είμασταν μικροί πολύ
για όλης της γης το σώμα.
Θα ευχόμουν να σε άκουγα,
γλυκά να ψιθυρίζεις
πως το εγώ, εσύ έγινε
και πως θα με φροντίζεις!
Θα 'θελα να σε άγγιζα,
να σε γλυκοφιλούσα
κι ύστερα μάτια μου γλυκά,
αν έτσι ορίζουν τα γραφτά,
θα σ'αποχαιρετούσα.

30/04/2011 23:34

Ρόλοι

Σε κάποια φάση της ζωής σου, συμβιβάζεσαι. Αν κατάφερες να συμβιβαστείς με τους υπόλοιπους, σημαίνει ότι πρώτα συμβιβάστηκες με σένα. Δέχεσαι κι αναγνωρίζεις αυτό που είσαι -όσο μπορείς να γνωρίζεις ποιος είσαι. Κι ύστερα, είναι πιο εύκολο να δεχτείς και τους γύρω σου όπως είναι. Κι έπειτα, αποδέχεσαι τις καταστάσεις όπως είναι.
Κι έτσι για λίγο η ζωή σου αποκτά ένα τόνο πιο ήπιο... Για λίγο, μένεις στο παρασκήνιο. Κι απλώς είσαι θεατής. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι αρκετά ψύχραιμοι και θαρραλέοι, ώστε να το καταφέρνουν σχεδόν πάντα αυτό. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν αντιδρούν ή δεν διεκδικούν αυτά που θέλουν. Απλώς, έχουν μια διακριτικότητα, γι'αυτό, ακόμη κι αν δρουν γίνεται πάντα παρασκηνιακά. Βέβαια, καθένας κουβαλά κι ένα κομμάτι του εαυτού του που θέλει να ενσαρκώνει τον εκάστοτε ρόλο και όχι να τον βλέπει να εκτελείται από κάποιον τρίτο.
Οι ρόλοι της πραγματικής ζωής όμως δε δίνονται. Κερδίζονται. Το πώς δεν το ξέρω κι ούτε θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό. Στην πραγματική ζωή υπάρχουν χίλιοι-δυο παράγοντες και χίλιες-δυο συνθήκες κι ακόμη, εγώ μπορεί να ορίζω μια έννοια με έναν Α τρόπο, ενώ να εσύ την ορίζεις με έναν Β τρόπο. Ακούγεται περίπλοκο έτσι; Ίσως και να είναι. Το βασικό όμως είναι πως είναι μαγικό. Η μαγεία υπάρχει διάχυτη στη ζωή μας. Ασχέτως αν αυτό δε μας βγαίνει πάντα σε καλό.
Κερδίζονται λοιπόν οι ρόλοι. Κι ο καθένας είναι υπεύθυνος να τους κερδίσει με το δικό του αγώνα και τη δική του αλήθεια -αν θέλει να "παίξει" τίμια και δίκαια βέβαια. Κάποιες φορές όμως ο άνθρωπος αν και γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, εντούτοις, συνειδητά επιλέγει να μην αποσυρθεί, να μην τα βάλει κάτω. Να μην συμβιβαστεί. Είναι γιατί ξέρει πως μπορεί κάτι να πάρει από κάποιον ρόλο που ίσως και να μην του αρμόζει. Κι ίσως αυτό το κάτι να 'ναι σημαντικό για το "μέσα" του και για την μετέπειτα του εξέλιξη στο χώρο και στο χρόνο. Υπάρχει φυσικά και το περιθώριο να κάνει λάθος.
Αλλά ακόμη και τα λάθη είναι σχετικά...
Άλλες φορές ο άνθρωπος κοιτάζει τόσο επίμονα σε μια κατεύθυνση, που φθάνει στο σημείο να αγνοεί όλες τις άλλες. Κι έτσι, χάνει την ευκαιρία να δει πώς θα ήταν σε άλλους ρόλους. Βέβαια, νομίζω πως δεν ωφελεί να πειραματίζεσαι με ρόλους, αν ήδη γνωρίζεις αυτούς που δεν σε ενδιαφέρουν. Κι έπειτα, είναι η αποδοχή. Κάποιες φορές είναι καλό να αποδέχεσαι αυτά που θέλεις. Ακόμα κι αν ξέρεις πως ίσως και να μη σου δοθεί ποτέ ένας ρόλος. Όσο ζούμε ελπίζουμε, έτσι δε λένε;

Άτιτλο

Θέλω να  σε ξεκλειδώσω
για να με ξεκλειδώσω,
για να 'μαστε ελεύθεροι.
Θέλω γράφοντας την τόλμη
κάθε φόβο ολότελα να σβήσω.
Θέλω το πυκνό σκοτάδι
ν'αφήσεις πίσω.
Θέλω τις μαύρες μέρες μας
να  τις εξαφανίσω.
Τόσο,
όσο για να 'μαστε ελεύθεροι
και στην ωραία σιωπή, απρόσκοπτα
αφημένοι.