Τι είναι η ζωή μας; - Sir Walter Raleigh

While it lasts...

Τι είναι η ζωή μας; Ένα έργο πάθους
Η χαρά μας, η μουσική του χορού*
Των μανάδων μας οι μήτρες, τα παρασκήνια είναι
Που μας ντύνουν για τη σύντομη αυτή κωμωδία
Ο παράδεισος, γνωστικός, επικριτής, θεατής είναι
Που καθισμένος γαλήνια σημειώνει ποιος εσφαλμένα πράττει
Οι τάφοι μας, μας φυλάνε από τον διαπεραστικό ήλιο
Όπως η αυλαία πέφτει όταν η παράσταση τελειώνει.
Κάπως έτσι πορευόμαστε στην τελευταία μας κατοικία, παίζοντας, **
Μόνο που πεθαίνουμε στ'αλήθεια - δεν πρόκειται γι' αστείο.
                                                                  
*ο χορός στην αρχαία ελληνική τραγωδία
**το ρήμα παίζω εδώ έχει τη σημασία του ρήματος "υποδύομαι"

A time for us...

Για τους μη έχοντες φαντασία, είναι δυσεύρετη η μαγεία του κόσμου μας καθώς βρίσκεται σε κόσμους που δε βλέπουμε και κρύβεται σε λέξεις που δε λέμε...

Εν καιρώ κρίσης...

Δεν υπάρχει μόνο έλλειψις χρημάτων, αλλά και Ανθρώπων.

"Η αδιαφορία κάνει τους σοφούς και η αν-αισθησία τα τέρατα".

"They flee from me that sometime did me seek
With naked foot, stalking in my chamber.
I have seen them gentle, tame, and meek,
That now are wild and do not remember
That sometime they put themself in danger
To take bread at my hand; and now they range,
Busily seeking with a continual change."

                                                               -Sir Thomas Wyatt - They Flee From Me
                                                                    

Σκέψεις για το σήμερα, το αύριο και το χθες...

Για το σήμερα: Λίγα λεπτά πριν παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην ΕΡΤ, οι οποίες τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αποκτήσει κυρίως χαρακτήρα οικονομικό. Έχω βαρεθεί σε σημείο απόγνωσης να ακούω συνεχώς τις ειδοποιήσεις για λήψεις καινούριων μέτρων. Μέτρα για τη φοροδιαφυγή, μέτρα από το μηχανισμό, μέτρα για την αποφυγή της χρεοκοπίας, μέτρα για το καλό της Ελλάδας, μέτρα για το καλό της Ευρώπης. Καθώς λοιπόν παρακολουθούσα ανέμελα τις ειδήσεις, ειδήσεις που έγιναν το παραμύθι που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε πλέον τα βράδια, μου δημιουργήθηκε αίφνης η εξής απορία:
Ποια είναι αυτή η κυρία που ακούει στο όνομα Ευρώπη; Τι είναι επιτέλους αυτή η Ευρώπη, τι θέλει από τη ζωή μας και γιατί δημιουργήθηκε;

Για το χθες: Έκρινα σωστό να ανατρέξω στο παρελθόν για να βρω απάντηση στο ερώτημά μου. Και τι καλύτερο από ένα βιβλίο ιστορίας; Έχω κάτι υπ'όψην μου για το κατά τα άλλα "ρητορικό" μου ερώτημα, αλλά θα επανέλθω αργότερα σ'αυτή μου την σκέψη.
Ανοίγω λοιπόν το βιβλίο "Ιστορία του νεότερου και του σύγχρονου κόσμου" στη σελίδα 154 και ξεκινώ να διαβάζω:
"Μετά το 1945 η Ευρώπη, διαιρεμένη και κυριαρχούμενη από τις υπερδυνάμεις, καλούνταν να αναζητήσει μια νέα θέση στον κόσμο. Ήδη από τα χρόνια του πολέμου υψώνονταν φωνές που ζητούσαν μια νέα δημοκρατική ευρωπαϊκή συνεργασία μετά την ήττα του φασισμού".  (Επειδή υπήρχε και παλιά, αναζητούσαν και νέα...)
"Την επαύριο του πολέμου οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες συνειδητοποιούσαν πλέον την ανάγκη να ξεπεράσουν τους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς του παρελθόντος, που τόση καταστροφή είχαν φέρει σε ολόκληρη την ήπειρο κατά τη διάρκεια των δυο παγκόσμιων πολέμων. "
Συνεχίζω στη σελίδα 156, μάλλον ανικανοποίητη από τα όσα διάβασα μέχρι τώρα: "Η ενοποιητική διαδικασία κατοχυρώνει τη δημοκρατία, επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επιτρέπει την άμβλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων και δίνει στην Ευρώπη μια αυξημένη επιρροή στις διεθνείς σχέσεις. Ωστόσο, η ένωση της Ευρώπης δεν έχει ακόμη επιτευχθεί και αποτελεί ένα ζητούμενο για το μέλλον".
Προτού καταθέσω τις σκέψεις μου για το αρκετά ενδιαφέρον τελευταίο απόσπασμα που παραθέτω, λέω να επιστρέψω στο σχόλιο μου για το τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από ένα βιβλίο ιστορίας. Καλύτερο, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο αλήθειας διότι αν με τον όρο "ιστορία" οι συγγραφείς εννοούν "παραμύθι", τότε μας πληροφορούν σωστά. Αν όμως με τον όρο "ιστορία" εννοούν το ψέμα που θέλουν να πιστέψουμε, τότε λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Η Ευρώπη δεν είναι τίποτα από τα προαναφερθέντα. Η Ευρώπη υπάρχει μόνο στα χαρτιά, μόνο για να ρίχνει στάχτη στα μάτια των αφελών και των ονειροπόλων. Η Ευρώπη έχει χάσει την αξία της σαν ιδέα εφόσον στο όνομά της διαπράττονται τα αίσχιστα. Η Ευρώπη είναι μια μάσκα πίσω από την οποία κρύβονται ορισμένες χώρες, χώρες που καταφέρνουν να πετυχαίνουν με μέσο την απάτη ό,τι δεν κατάφεραν να πετύχουν με τα όπλα χρόνια πριν. Η Ευρώπη δεν πέτυχε την ενότητα και ούτε θα την πετύχει γιατί είναι ένα ψέμα και ως ψέμα που είναι μέρα με τη μέρα ξεσκεπάζεται και καταρρέει ή κάτα τον Σοφοκλή "αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου". Η Ευρώπη αντί να απαμβλύνει τις ανισότητες, τις οξύνει. Η Ευρώπη είναι παντού και πουθένα. Δεν υπάρχει ενότητα γιατί δεν υπάρχει καρδιά. Δεν υπάρχει, φερειπείν, μια κεντρική κυβέρνηση όπως υπάρχει στην Αμερική. Διότι στην Αμερική η Καλιφόρνια, λέγεται και Αμερική όπως επίσης και τη Νέα Υόρκη, τη θεωρούμε Αμερική. Ενώ στην Ευρώπη η Ελλάδα λέγεται Ελλάδα και η Γερμανία, πάλι Γερμανία. Ποια είναι λοιπόν η Ευρώπη; Πού είναι η Ευρώπη;

Σκέψεις για το μέλλον: Το μέλλον είναι χλωμό αλλά και αναμενόμενο για εκείνους που μελέτησαν την ιστορία, για εκείνους που δεν ξέχασαν, για εκείνους που θυμούνται...

Όποιος ξέρει να γοητεύει, ξέρει και να απογοητεύει...

Αν και τις πλείστες φορές το αντίστροφο δεν ισχύει.

If happy ever after did exist...

Πώς θα ήταν λοιπόν ένας κόσμος αν όλα ήταν τέλεια;
Πώς θα ήταν οι ζωές μας αν ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;
Πώς θα νιώθαμε αν παίρναμε τις σωστές αποφάσεις, την κατάλληλη στιγμή;
Πώς θα ήταν άραγε να ζούσαμε σε κύκλους και να μη βγαίναμε έξω από αυτούς; Να μην είχαμε την παραμικρή απόκλιση; Να βρίσκονταν όλα σε αρμονία και ενότητα;
Να σας πω εγώ πως θα ήτανε. Σκατά!
Χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι και τώρα που συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα είναι λιγότερο σκατά. Αλλά τουλάχιστον (;) ζούμε.
Κι είναι σημαντικό να ζεις, να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι, να νιώθεις, να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Να βάζεις μυαλό ή και να το χάνεις εντελώς.
Είναι υπέρτατης σημασίας, μάλιστα. Κι ενώ όλοι το γνωρίζουμε (;), εντούτοις, υπάρχουν και στιγμές που ονειρευόμαστε το "εναλλακτικό τέλος", το happy ever after.
Κι αρχινά το παραμύθι...
Ο κόσμος δεν υπάρχει όπως τον ξέρουμε πια... Και εκείνα που λέγαμε για σχήματα και εξισώσεις... Ε λοιπόν, χέστε τα κι εκείνα. Υπάρχει μόνον ό,τι θέλουμε να βλέπουμε. Και ό,τι βλέπουμε υπάρχει. 

Γι'αυτό μη χάνετε ποτέ τις ελπίδες σας. Αν κάτι υπάρχει, υπάρχει και τρόπος να το πραγματοποιήσετε. Απλώς δεν τον ανακαλύψατε ακόμα. ;-)

Έκτακτο ανακοινωθέν

Σύμφωνα με αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας που διεξήχθηκε στα πλαίσια της εκστρατείας "μπορείς και εσύ να καταστρέψεις την Κύπρο εφαρμόζοντας πέντε απλά και εύκολα βήματα" βρέθηκε ότι -μεταξύ άλλων παραγόντων- οι ψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στο νησί μας κατά τη θερινή περίοδο σχετίζονται άμεσα με την αύξηση που παρατηρήθηκε στα επίπεδα της βλακείας και της ανευθυνότητας. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι κατά την περίοδο αυτή η εκάστοτε κυπριακή ηγεσία (και όχι μόνο) τείνει να γεμίζει τις μακρές και ανυπόφορες ημέρες του καλοκαιριού με μαύρες επετείους (βλέπε, τραγωδία στο Μαρί, 121 νεκροί από την πτώση αεροπλάνου της Ήλιος, πραξικοπήματα, εισβολές - 1974, κοκ). Οι ειδικοί, σε πρώτη φάση, εισηγήθηκαν την αγορά ειδικού εξοπλισμού, ο οποίος θα ανιχνεύει τα ψηλά ποσοστά βλακείας στον ανθρώπινο οργανισμό και θα τα εξαλείφει, ούτως ώστε να προληφθούν περαιτέρω τραγωδίες.

Για τον θυμό

Αγαπητέ αναγνώστη,

Λέω σήμερα να μιλήσουμε για το θυμό.
Λοιπόν, ο θυμός είναι ένα πολύ σύνθετο και έντονο συναίσθημα.
Είναι κάτι σαν την έκρηξη ενός ηφαιστείου. Γίνεται πολύ ξαφνικά και απρόσμενα, σχεδόν αιφνιδιαστικά και σε κατακλύζει -όπως και η λάβα- με εικόνες και σκέψεις που δεν υπολόγιζες καν ότι υπήρχαν  στο μυαλό σου. Ή τουλάχιστον, με σκέψεις τις οποίες πίστευες για περασμένες.
Θυμώνω λοιπόν, για ποικίλα πράγματα. Θυμώνω για πράγματα που έμαθα. Και θυμώνω επίσης για πράγματα που ποτέ δε θα μάθω. Θυμώνω για πράγματα που γίνοται με έναν Χ τρόπο και όχι με έναν Ψ τρόπο. Θυμώνω για βλακείες, αλλά και με βλακείες. Θυμώνω, γενικώς, με τον χρόνο, τον τόπο, τον τρόπο, την αιτία, μα δεν θυμώνω με τη ζωή (τουλάχιστον όχι κάθε μέρα).
Πρόσεξε όμως την επιλογή του ρήματος "θυμώνω". Δεν είπα ότι "στεναχωριέμαι" ή ότι "μετανιώνω". Απλώς θυμώνω. Έτσι απλά, όχι επειδή ο θυμός είναι κάτι ασημάντο, αλλά διότι η σημαντικότητά του είναι βραχυπρόθεσμη. Και αν δεν την εκτιμήσεις μέσα στα χρονικά πλαίσια στα οποία λαμβάνει χώρα, δεν θα την εκτιμήσεις ποτέ. Δε θα καταλάβεις ποτέ τι σημαίνει να νιώθεις αλλά και να εκφράζεις το θυμό. 
Ο θυμός, αγαπητέ αναγνώστη, είναι μοναδικός καθώς έχει μέσα στη σύντομη ζωή του πολλές βαθμίδες. Και δεν μιλώ για ένα σχήμα τετριμμένο όπως το γνωστό "αρχή, μέση, τέλος". Μιλώ όμως, για πρόλογο (συνήθως σύντομο και περιεκτικό), κορύφωση, περιπέτεια, αναγνώριση, κάθαρση. Δεν τολμώ να πω ότι ίσως στην απλουστευμένη τους μορφή οι λέξεις να ομοιάζουν με το προαναφερόμενο σχήμα, καθώς σε βάθος διαφέρουν ριζικά. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώσει τα στάδια του θυμού γίνεσαι τραγικός. Και όπως οι ήρωες της τραγωδίας, έτσι και εσύ πιθανόν να προκαλέσεις στους θεατές (εφόσον υπάρχουν) αισθήματα φόβου ή και ελέου. Και όσο κορυφώνεται ο θυμός σου όλο και περισσότερο μεγαλώνει η επιθυμία σου να βρεις τη λύση, αυτή που θα σε λυτρώσει από τα δεσμά που σε καθιστούν τραγικό ήρωα. Ο θυμός λοιπόν είναι ένα αίσθημα ελευθερίας ή τουλάχιστον μια προσπάθεια να οδηγηθείς προς αυτήν. Βέβαια, πάντοτε εντός των πλαισίων. Δε μιλώ για ακραία ξεσπάσματα ή για θυμό που οδηγεί σε βία καθώς αυτό το είδος θυμού υποδηλώνει το ακριβώς αντίθετο στον άνθρωπο. Μιλώ για τον υγιή θυμό, το θυμό που θα σε οδηγήσει στην εύρεση της αλήθειας. Εκείνος λοιπόν ο θυμός είναι λυτρωτικός και πιστεύω πως όλοι μας τον ποθούμε και τον προσμένουμε καρτετικά. Να θυμώνετε λοιπόν για να καθαίρεται η ψυχή, η δική σας αλλά και των γύρω σας!

Γλέντι

Σ᾿ ἕνα γλέντι μὲ κάλεσαν οἱ σύντροφοι.
Δὲ θ᾿ ἀρνηθῶ. Θὰ πάω νὰ λησμονήσω!
Θὰ φορέσω τὸ κόκκινό μου φόρεμα
καὶ τὴν ἴδια ὀμορφιά μου θὰ φθονήσω.
Τὸ νεκρὸ πὤχω μέσα μου περήφανα
καὶ στοργικὰ μαζί μου θὰ τὸν πάρω.
Θἆμαι σὰ χαρωπή, σὰ μυστικόπαθη
θἆμαι μία ἀποσταλμένη ἀπὸ τὸ Χάρο.
Οἱ μελλοθάνατοι σύντροφοι στὸ γλέντι τους
κι᾿ ἂν πίνουνε κρασὶ δὲ θὰ μεθοῦνε.
Μία κατάρα θὰ στέκεται στὸ πλάι τους
μὰ θἆμαι ὡραία καὶ δὲ θὰ ὑποψιασθοῦνε.
Ἔπειτα ἕνα τραγούδι θὰ ζητήσουνε
μήπως σὲ μία χλωμὴ χαρὰν ἐλπίσουν,
μὰ τόσο ἀληθινὸ θἆν᾿ τὸ τραγούδι μου
ποὺ σαστισμένοι θὰ σωπήσουν.

-Μ. Πολυδούρη

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω... Βρίσκω σε κάθε στίχο όλα όσα θέλω να εκφράσω. Το έχω κουράσει το χαρτί και τα πλήκτρα του υπολογιστή επίσης. Η σκέψις όμως τρέχει αλόγιστα. Δεν έχει τελειωμό. Να γνωρίζεις την αλήθεια και να πρέπει να την κουβαλάς μέσα σου είναι βάρος ασήκωτο.  Και να σου ζητούν να τραγουδήσεις, να σταθείς στο πλάι τους και να 'σαι "ωραία", να 'σαι καθώς πρέπει. Να μην υποψιαστεί κανένας τους τίποτα. Και να ξέρεις πως αν το τραγούδι σου είναι αληθινό θα σε δικαιώσει και ότι απ'τους νεκρούς θα αναστηθείς. Αλλά είναι πάντοτε κι οι άλλοι, είναι πάντοτε και οι σύντροφοι, οι σύντροφοι που σε καλούν στο γλέντι. Σ'ένα γλέντι τελειωμένο. Όμως, δεν πρέπει ν'αρνηθείς. Πρέπει στο γλέντι τους και συ να συμμετάσχεις. Στο κάτω κάτω στο ίδιο καζάνι βράζετε, μαζί την χαράξατε την πορεία σας και τώρα δεν αλλάζει. Κι αν πίνουνε κρασί δε θα μεθούνε γιατί είναι βαριά η συνείδησή τους. Κι ελπίζουν, ελπίζουν σ'ένα τραγούδι ψεύτικο, σ'ένα τραγούδι στολισμένο κι όμορφα ντυμένο. Ένα τραγούδι που θα τους θυμίζει την ζωή που πέρασε. Τέτοια που είσαι και εσύ θα το πεις. Μα δε θα είναι το άλλο, τ' αληθινό.

αλ(ήθ)ειες και ψ(έματα)

Μας τέλειωσαν κι αυτά πια.

Κι όμως, δεν μπορείς να πεις ότι ξέρεις την αλήθεια.

Κι ίσως να μην τη μάθεις ποτέ. Ίσως αλήθεια να είναι ό,τι βλέπεις. Κι ό,τι βλέπεις είναι πλήρως υποκειμενικό.

Ίσως και να συμφωνείς, ίσως να πιστεύεις κι εσύ ότι "ευλογημένος είναι εκείνος που δεν προσμένει τίποτα γιατί έτσι δεν είναι δυνατό να απογοητευτεί." Ίσως, πάλι, το τίποτα να είναι μια ακόμη απογοήτευση. Μια μικρή παραίτηση.

Τι ωφελεί να παραιτείσαι από κάτι που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει;
Από κάτι που έχει εισχωρήσει μέσα σου, τόσο αργά και ανεπαίσθητα που δεν μπόρεσες να το αντιληφθείς, δεν μπόρεσες να το προλάβεις και αντί να το νικήσεις, σε κέρδισε;

Κι αν παραιτείσαι λογικά είναι επειδή έτσι έμαθες να κάνεις. Έτσι σε έμαθαν να κάνεις. Σ'έμαθαν να διαπραγματεύεσαι ακόμα και με την ίδια σου την ύπαρξη. Σ'έμαθαν να γίνεσαι ο ρήτορας του εαυτού σου. Και τα ψ(έματα) να γίνονται αλ(ήθ)ειες, σα να λέμε ηθικές αξίες. Κι οι αλ(ήθ)ειες οι δικές σου, αυτές που φωνάζουν μέσα σου, αυτές που ρέουν μες στο αίμα σου να καίνε, να σε καίνε βαθιά μέχρι που να ομολογήσεις ότι πρόκειται για ψ(έματα).

Όταν η μελέτη γίνεται αγάπη...

"Μου δείχνεις πόσο απάνθρωπη υπήρξες -απάνθρωπη και λανθασμένη. Γιατί με περιφρόνησες; Γιατί με πρόδωσες με την ίδια σου την καρδιά, Κάθι; Δεν έχω ούτε ένα λόγο παρηγοριάς -το αξίζεις. Σκότωσες τον εαυτό σου. Ναι, μπορείς να με φιλήσεις και μπορείς να κλάψεις. Και να αποσπάσεις τα φιλιά μου και τα δάκρυα μου. Θα σε καταστρέψουν. Θα είσαι καταραμένη. Με αγάπησες -τότε ποιο δικαίωμα είχες να με αφήσεις; Ποιο δικαίωμα -απάντησέ μου- για το φτηνό έρωτα που ένιωσες για τον Λίντον;
Διότι ούτε η μιζέρια, ούτε ο ξεπεσμός και ο θάνατος, και τίποτα από όσα θα μπορούσε ο Θεός ή ο Σατανάς να προκαλέσει θα μας χώριζαν, εσύ, με τη δική σου θέληση το έπραξες. Δε ράγισα την καρδιά σου, εσύ τη ράγισες -και ραγίζοντας την, ράγισες και τη δική μου. Πολύ χειρότερα για μένα, που είμαι δυνατός."

Ανεμοδαρμένα Ύψη

"Πόσο θυμάμαι έντονα...

Κάθε στιγμή -ίσως τις τελευταίες περισσότερο. Το χέρι μου που το κράτησες σφιχτά".

Πόρτες

Και ξάφνου, τη βλέπω μπροστά μου. Είναι μια σειρά.
Μια σειρά από δωμάτια.
"Όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη".
Ναι αλλά είναι και κάτι μεσοδιαστήματα.
Κάτι καταστάσεις περίεργες, πολύπλοκες.
Είναι κάτι μεσοδιαστήματα που σε αναγκάζουν να εγκλωβίζεσαι, που σε υποχρεώνουν να στέκεσαι εκεί, ανάμεσα στην πόρτα που είναι μισή κλειστή, μισή ανοιχτή.
Κι αντί να σκέφτεσαι τι θα κάνεις με δαύτη -γιατί είναι αυτή που σε καίει- γιατί όσο δεν την κλείνεις τη ρημάδα την πόρτα δε θα ανοίξει η επόμενη (ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί, αλλά ίσως θα το λύσω κάποια άλλη φορά το ερώτημα ετούτο) κάθεσαι και κάνεις ένα σωρό άλλες σκέψεις.
Μπούρδες δηλαδή από αυτές που συνήθιζες να λες.
"Πόρτες υπάρχουν πολλές και διάφορες. Πόρτες μεγάλες, πόρτες θεαματικές, που σχεδόν σου φωνάζουν να τις ανοίξεις."
Είναι ποτέ δυνατόν να φωνάζουν οι πόρτες;
"Πόρτες με χερούλια μυστήρια, αλλόκοτα, παράξενα.
Πόρτες κλειδωμένες, πόρτες αόρατες.
Πόρτες... της ζωής. Της χαράς και της λύπης. Πόρτες-παγίδες. Πόρτες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Πόρτες με φόβους βαθιά μέσα κρυμμένους. Πόρτες αδιέξοδα. Πόρτες γεμάτες εκπλήξεις."
Από όποια οπτική γωνία και να το εξετάσουμε, καταλήγει κανείς ότι είναι πολλές οι πόρτες. Πολλά τα ενδεχόμενα, δηλαδή, για το τι σε περιμένει. Οπότε, βρίσκεις μια μέση λύση, σαν μέσος άνθρωπος που είσαι.
Στέκεις εκεί. Ανάμεσα. Σε κάτι μεσοδιαστήματα. Κι αναρωτιέσαι με τις ώρες τι να την κάνεις τη ρημάδα την πόρτα.
Και δε σκέφτηκες ούτε μια φορά να την γκρεμίσεις.

Μείον 3

"Είναι καλό που οι συζητήσεις μας συνάδουν με το δικό σου τρόπο σκέψης για τον κόσμο..."

Αν δε συνάδουν, αν δε με γεμίζουν, αν δε με ηλεκτρίζουν, αν δε με ηδονίζουν τότε γιατί να βρίσκομαι εκεί;
Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις τότε γιατί να το κάνεις;

Η λέξη υποχρέωση έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.

1960

Τα 60s ήταν η εποχή των χρωμάτων, των χίππιδων, των ναρκωτικών και του σεξ. Aλλά υπήρξε και εποχή παράνοιας και αποπροσανατολισμού. Στη διάρκεια αυτή της δεκαετίας διαπράχθηκε ένα από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα: οι φόνοι Τέιτ - Πολάνσκι (κι αργότερα του ζευγαριού Λα Μπιάνκα) από την "οικογένεια" Μάνσον. Ο επικεφαλής αυτής της ομάδας, Τσαρλς Μάνσον, είχε σχεδιάσει το φόνο της διάσημης ηθοποιού και του διάσημου σκηνοθέτη συζύγου της καθώς πίστευε ότι έτσι θα δημιουργούσε την αφορμή για το ξέσπασμα ενός φυλετικού πολέμου (μεταξύ λευκών και έγχρωμων). Πώς έφτασε όμως να θεωρεί τον εαυτό του Μεσσία και τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο να σχεδιάσει ολόκληρη πλεκτάνη;
Μα φυσικά (!) το 9ο άλμπουμ των Μπιτλς το οποίο περιείχε τραγούδια  τα οποία (σύμφωνα πάντοτε με τον Μάνσον) του μιλούσαν και τον καλούσαν να ετοιμάσει αυτό τον πόλεμο!

Συχνά επισκιάζουμε κάτι σκοτεινό με κάτι υπερβολικά λαμπερό. Κι όπως αποδεικνύουν και τα γραπτά συχνά επισκιάζουμε ολόκληρες δεκαετίες κατ'αυτό τον τρόπο αφού με το πέρας τους τείνουμε να θυμόμαστε ένα κόσμο αψεγάδιαστο, γεμάτο φως και προβολείς -προβολείς τόσο δυνατούς που δε μας αφήνουν να δούμε την αλήθεια.
Δημιουργούμε δηλαδή ένα -ή και περισσότερους- μύθους.

Η λέξη μύθος έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.

2012

"Πιστεύω ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στην εποχή μας είναι η τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Συχνά αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματα και τις σκέψεις τους ανοιχτά. Γι'αυτό πάντοτε ονειρευόμουν να ζω σε κάποια άλλη εποχή πιστεύοντας ότι τα πράγματα ήταν ιδανικότερα τότε. Νιώθω άσχημα. Νιώθω άσχημα για ό,τι είπα. Νιώθω άσχημα που μίλησα για το πώς με ενοχλεί που οι άνθρωποι ορίζουν διαφορετικά τη διασκέδαση από εμένα ή ίσως που την ορίζουν διαφορετικά από άλλες εποχές. Νιώθω άσχημα που είπα ότι νιώθω άσχημα γι'αυτό. Αλλά υποθέτω ότι η αλλαγή στο νόημα των λέξεων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Ίσως κάποτε οι άνθρωποι του μέλλοντος να μας θυμούνται και να λένε
"Η δεκαετία του δύο-χιλιάδες. Η δεκαετία της παγκοσμιοποίησης, η δεκαετία που οι άνθρωποι κατάφεραν να φτάσουν πιο κοντά από ποτέ".

Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που ήλθα αντιμέτωπη με αυτή την πραγματικότητα. Αναφέρομαι στην πρώτη, γιατί τη δεύτερη τη βιώνω κάθε λεπτό της ημέρας. Θυμάμαι πώς είχα πάντοτε τόσο τέλεια και αρμονικά σχεδιασμένη μέσα στο μυαλό μου μια άλλη εποχή. Θυμάμαι με πόση ευκολία την επικαλούμουν. Θυμάμαι που μετατόπιζα τον εαυτό μου σ'άλλα χρονικά πλαίσια κι ευχόμουν με κάποιο τρόπο μαγικό να μείνω εκεί για πάντα.
Κάποιος ρώτησε, "μετά από αυτά που διαβάσατε θα θέλατε ακόμη να ζείτε στην εποχή των 60s;"
Μέσα στην ταραχή μου φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα "ΟΧΙ!" και ομολόγησα ενώπιον όλων ότι νιώθω τυχερή που ζω στο σήμερα.
Μετά από δεύτερες σκέψεις όμως νιώθω ηλίθια. Όχι που ζω στο σήμερα. Απλώς επειδή θα προτιμούσα να έλεγα ότι νιώθω τυχερή που ζω. Τελεία. Τι σήμερα, τι χθες... Τι 60s τι 2012... Το θέμα τελικά με τη ζωή δεν είναι σε ποιο χρόνο ζεις, αλλά πώς εκμεταλλεύεσαι αυτό το χρόνο που σου δίνεται για να τη ζήσεις.

Κι όπως θα καταλάβετε...

Η λέξη χρόνος έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.

Ανεμοδαρμένα Ύψη

"Εάν όλα χάνονταν κι έμενε εκείνος, θα συνέχιζα να υπάρχω. Κι αν όλα έμεναν κι εκείνος χανόταν, το Σύμπαν θα μετατρεπόταν σε μια δύναμη ξένη. Δε θα αποτελούσα μέρος του. Η αγάπη μου για τον Λίντον είναι όπως το φύλλωμα του δάσους: οι εποχές θα την αλλάξουν, το γνωρίζω, όπως ο χειμώνας αλλάζει τα δέντρα. Η αγάπη μου για τον Χίθκλιφ μοιάζει με τους αιώνιους κρυμμένους βράχους -μια πηγή ελάχιστης ορατής απόλαυσης, μα απαραίτητη. Νέλλυ, είμαι ο Χίθκλιφ - είναι πάντοτε, πάντοτε στο μυαλό μου - όχι σαν ευχαρίστηση, περισσότερο από ότι είμαι εγώ στον εαυτό μου, αλλά ως το ίδιο μου το είναι -γι'αυτό μη μιλήσεις για το χωρισμό μας ξανά -είναι αδύνατος."

~Κάθριν Έρνσο, Ανεμοδαρμένα Ύψη

ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ

Σκέψις βαθεία και φαντασία καλπάζουσα.

Ο ποιητής

«Ο ποιητής – Δημιουργός, δεν είχε ποτέ καμιά σχέση με την «τυφλή μακαριότητα» εκείνων που πίστεψαν χωρίς να τυραννιστούν αναζητώντας την αλήθεια τους. Αναζητώντας την όποια μορφή του απόλυτου, την περιμένει και την τοποθετεί και στον έρωτα. Αλλά κανένα από τα αισθήματά του δεν είναι αιώνιο. Όλα, και τα πιο έντονα και συνταραχτικά έχουν ένα αποκορύφωμα και μια κάμψη. Κι αν δεν τσιγκουνεύεται καθόλου την ομορφιά που’χει μέσα του – για να στολίσει ό,τι αγαπά – δεν λογαριάζει περισσότερο και την οδύνη της καταστροφής. Η ερωτική ζωή του ποιητή είναι η πιο αδιάψευστη αντιγραφή αυτής της μεγάλης ποιήτριας – της Φύσης. Μέσα του τα πράγματα καταλύονται με την ίδια και αμετάκλητη μαθηματική ακρίβεια, που καταστρέφει και η Φύση την ομορφιά και τον πλούτο της στον κύκλο των τεσσάρων της εποχών. Αυτή η ίδια, που οργανώνει θαρρείς, με τόσο κέφι, τόση απλοχεριά και αρμονία τον θρίαμβο της άνοιξης, αυτή η ίδια που λαχταρά και φρικιά μεσ’ στην ολόχρυση, την εκτυφλωτική και χυμώδη ωριμότητα του καλοκαιριού, αυτή και τα μαδά όλα, απλώνοντας τη νεκρή επιφάνεια την ανένδοτη κι αφιλόξενη του χειμώνα, πάνω στη γη. Κι είναι αδύνατον να πιστέψεις σε τέτοιες θανάσιμα νεκρές και παγερές μέρες, πως η γη πλαγιασμένη αγκαλιά με τον θάνατό της φουσκώνει σιωπηλά την ίδια ώρα, θρέφοντας από την ομορφιά που ’θαψε, το καινούριο κάρπισμα στα θερμά σπλάχνα της. Θα ξανακάμει, πάλι, καρπούς κι ανθούς, στάχυα και χρώματα, όλα γνώριμα κι αγαπημένα, γνώριμα, μα ολοκαίνουρια. Ο Ποιητής είναι το ίδιο σπάταλος, άπληστος και καταλυτικός στον έρωτα. Όποια ομορφιά κλείνει μέσα του, όποιο ιδανικό χαραχτηριστικό ή γνώρισμα, το αποδίνει στο πρόσωπο που ερέθισε την αισθαντικότητά του. Κανείς δεν ζει με μεγαλύτερη πίστη και μέθη τον έρωτα του όσο αυτός. Και ξάφνου, χωρίς ούτε ο ίδιος να ξέρει γιατί και πώς, αρχίζει η κατάλυση. Ο μαγικός ιστός, που’χε πλέξει κι είχε στολίσει το ίνδαλμα, αρχίζει να ξυλώνεται αφήνοντας γυμνό κι απροστάτευτο το αγαπημένο πλάσμα. Ο ποιητής μαζεύει με πάθος τον εαυτό του και τον αποτραβά μέσα του. Ποιος πόνος μπορεί να συγκριθεί με τούτη του την απόγνωση, δεν θα μπορούσαμε να το πούμε. Μα ούτε και να φανταστούμε πώς από τη νέκρα και την έσχατη απογοήτεψη θα ξεπηδήσει μια λαχτάρα νιογέννητου για μια καινούρια πίστη κι έναν καινούριο έρωτα. Είναι όμως σίγουρο, πως όση χαρά κι αν του ’δοσε το γέννημα της ψευδαίσθησής του κι όση οδύνη η απώλειά της, ούτε μεγάλωσε, ούτε ελάττωσε την ευαισθησία του. Απλώς, την μαστίγωσε». 
~Λίλη Ζωγράφου