Πόλεμο! Xωρίς καμία υπερβολή, χωρίς πλεονασμούς, η εφηβεία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκή πόλεμο. Είναι λες και γεννιέσαι για δεύτερη φορά. Δεν είσαι ούτε παιδί, ούτε ενήλικας.
Είσαι απλώς μια οντότητα μέσα στο χώρο και το χρόνο, που μια καλή ημέρα σε ονόμασαν έφηβο καθώς σου φύλαγαν τα παιγνίδια του χθες σ'ένα μπαούλο. Τελειώνουν τα παραμύθια, αρχίζει η πραγματικότητα. Ξεκινά η ζωή. Όχι πια όπως την ήξερες, όχι πια όπως την φανταζόσουν.
Ο πόλεμος αρχίζει κι είσαι άοπλος στην αρχή και μόνος. Μήτε μικρός είσαι, μήτε μεγάλος. Έχεις προχωρήσει σ'ένα στάδιο όμως που μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ξέρεις τίποτα. Κι αν σε ενδιαφέρει θα προσπαθήσεις να μάθεις. Και τότε είναι που ξεκινά το ταξίδι σου. Τότε είναι που ξεκινά μια πορεία δίχως τελειωμό. Αυτοί που σ'έφεραν εδώ όμως, δε νοιάστηκαν ούτε καν να σε προετοιμάσουν. Κι έτσι,
κάθε καινούρια ανακάλυψη θα σε καίει και θα σε τρομάζει, θα σε οργίζει και θα σε συγκινεί, θα σε ενθουσιάζει και θα σε κατασπαράζει.
Και θα αναρωτιέσαι γιατί το ένα και γιατί το άλλο, και γιατί να 'ναι έτσι και όχι αλλιώς;
Και κάθε μέρα θα νιώθεις πιο πληγωμένος, πιο προδωμένος. Θα αναρωτιέσαι αν έκαναν κάποιο λάθος και σ' άφησαν εδώ. Θα απορείς γιατί οι άλλοι δε νιώθουν την ίδια οργή με σένα για όσα συμβαίνουν γύρω τους, θα σκέφτεσαι ότι κάτι πάει λάθος μαζί σου. Το χειρότερο είναι που θα διχάζεσαι. Δε θα επιθυμείς να γίνεις σαν κι αυτούς μια μέρα, η σκέψη και μόνο θα σε τρομάζει, θα σε αηδιάζει.
Δε θες, γιατί είσαι πνεύμα ανήσυχο κι έχεις ακόμα όνειρα από εκείνο το παιδί. Κι ήτανε πιο ιδανικός ο κόσμος τότε. Μα να που έρχονται και σε καλουπώνουν! Και προχωρά η ηλικία σου κι αλλάζεις κι ωριμάζεις και σφυρηλατήσαι μέσα στο χρόνο και τον τόπο και κάνεις κι άλλα όνειρα, που δε θες να μείνουν όνειρα, αλλά
θέλεις να τα πραγματώσεις.
Ύστερα πάλι έρχονται, και σου λένε πως είσαι ενήλικας. Σου λένε πως είσαι μεγάλος πια. Αυτό το μεγάλος δεν κατάλαβα ποτέ πώς το εννοούν. "Να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να κάνεις ετούτο και το άλλο, να μη χασομεράς, ο χρόνος είναι χρήμα κι άλλα τέτοια. Να αποφασίσεις εδώ και τώρα για το μέλλον σου, να γίνεις άξιο μέλος της κοινωνίας κι όχι κανένα ρεμάλι, να βρεις δουλειά με καλά λεφτά, και σύντροφο "αντάξιο" σου για να μπορείς (συμπερασματικά), να ζήσεις αξιοπρεπώς εσύ και τα παιδιά σου."
Κι εδώ αξίζει μια μικρή παύση για ανακεφαλαίωση. Πότε έγιναν όλα αυτά; Ήσουν παιδί και τώρα είσαι μια οντότητα που προσπαθεί να βρει ταυτότητα και λόγους ύπαρξης και πριν καλά καλά προλάβεις να αισθανθείς ποιος είσαι και πού βαδίζεις, αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι; Ότι η ζωή σου έχει ήδη προκαθοριστεί κι εσύ οφείλεις να ακολουθήσεις την πεπατημένη; Πιο πολύ σαν πορεία μελλοθανάτου μου φαντάζει αυτό παρά σαν "τη ζωή που απλώνεται μπροστά σου".
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί αυτός ο κόσμος
πάει κατά διαόλου;
Σας έχει περάσει από το μυαλό -μήπως, έστω αμυδρά- η απορία γιατί οι άνθρωποι έχουνε γίνει πια είδος προς εξαφάνιση;
Έχουμε επενδύσει σε όλα τα "-ικα": τεχνολογικά, ιατρικά, επιστημονικά, περιβαλλοντικά, οικονομικά, υλιστικά, τεχνοκρατικά, "ψυχαγωγικά" (καλύτερα να μη μιλήσω για τα πολιτικά). Να που αφήσαμε κάτι πίσω, λες κι είναι η καρφίτσα που μας έπεσε. Σας λέει τίποτα η λέξη "
ανθρωπιστικά";
Ή μήπως δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιο σας;
Το πλεονέκτημα του έφηβου είναι ότι τη γνωρίζει αυτή τη λέξη. Περισσότερο στη θεωρία ίσως, αλλά ακριβώς επειδή είναι νέος επιθυμεί να την κατανοήσει και στην πράξη. Ο έφηβος βιώνει άπειρα συναισθήματα -νιώθει-. Αγαπά, νοιάζεται, οργίζεται, απογοητεύται, ερωτεύεται, λυπάται, χαίρεται, θρηνεί. Κι είναι όλα τόσο τέλεια συνυφασμένα που δικαιούται ακόμη να ονομάζεται άνθρωπος. Γι'αυτό και πιο πολύ από όλους ανησυχεί. Όλα αυτά είναι ακόμη πρόσφατα βιώματα γι'αυτόν. Θυμάται ο έφηβος. Είναι όμως "αξιοθαύμαστος" ο τρόπος με τον οποίο οι "μεγάλοι" και οι "σοφοί" ματαιώνουν τα όνειρα του. Βρίσκουν διάφορους τρόπους να τον πείθουν ότι για να επιβιώσει πρέπει να γίνει "έτσι" κι όχι αλλιώς. Κι όταν τελικά τον πείσουν κι αυτός ακολουθήσει -γιατί κάποιοι απ'αυτούς θα το κάνουν- θα τους δείτε κάποια μέρα στο προσεχές μέλλον να τον κατηγορούν για την κατάντια του κόσμου. Θα τους δείτε πολύ μίζερα να παραπονιούνται που τίποτα δεν αλλάζει, που οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν.
Ιδού ο κόσμος μας λοιπόν. Θαυμάστε τη διαφάνεια, την παράδοση και την ελευθερία του! Και μεγαλώστε κι άλλους τέτοιους άνθρωπους, σβήστε τους τα όνειρα τους κι αφαιρέστε τους τις καρδιές τους. Εξειδικεύστε τους και ρίξτε τους στην αφθονία του υλισμού και των "ευκαιριών για ανέλιξη". Εκπαιδεύστε τους ώστε ν'αγαπούν με τον εγκέφαλο κι όχι με την καρδιά και ώστε να προνοούν πάντοτε για το συμφέρον τους.
Κι ύστερα, αναπαυτείτε εν ειρήνη κι αφήστε τους να κάνουν τα ίδια λάθη που κάνατε-ίσως και χειρότερα...
