Μεταμεσονύχτιες σκέψεις στη δευτέρα

Εσύ δεν βάζεις μυαλό πάντως. Ένα θα σου πω. «Το αν εσπείραν το τζαι εν εβλάστησεν», κατά την κυπριακή διάλεκτο. Και ξέρεις γιατί δεν βλάστησε; Διότι ήταν άγονο. Διότι το έριξαν στη γη, αλλά βρέθηκε στον αέρα. Σα να λέμε, όσα παίρνει ο άνεμος. Γι'αυτό σου λέω, μην παιδεύεσαι με τα αν. Πάψε να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το καταλάβεις; «Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει», έτσι λέει ο Ουράνης. Ωραία, κάτι μας είπε κι αυτός! Κι αν είναι να μην έρθει, δε θα έρθει. Θέλει πολύ ψάξιμο δηλαδή; «Αλλιώς θα προσπεράσει». Καλά, δεν κάνει κι άλλη δουλειά. Πάντως, ένα έχω να πω ξανά. Αυτό το βιβλίο ονόματι «το μυστικό» για κακό το διάβασες. Δεν έφταναν οι άσκοπες σου σκέψεις γύρω από ανεδαφικά λόγια, έπρεπε να βασανίζεσαι και με τις θεωρίες που εδώ και χρόνια, λέει, τόσοι και τόσοι τις εφάρμοσαν και δούλεψε η τύχη τους! Δηλαδή άμα το ρίξω στο διαλογισμό και σκέφτομαι κάθε μέρα (και να το πιστεύω σας παρακαλώ!) ότι λόγου χάρη θα γράψω στις εξετάσεις (χωρίς να διαβάσω), θα γράψω; Αφού δε θα διαβάσω. Αν εφαρμόσω δηλαδή τον λεγόμενο «νόμο της έλξης», τι ακριβώς θα προσελκύσω; Το Άγιο Πνεύμα; Δεν ξέρω τι σόι τρόπος ζωής είναι αυτός. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν είναι όλα θέμα τύχης και συγκυριών (κι ελπίζω να μην είναι δηλαδή αλλιώς... ζήτω που καήκαμε). Όπως και να 'χει, αυτό που θέλω να σου πω αγαπητέ εαυτέ είναι να 'ρθεις στα σύγκαλά σου. Έκανες ό,τι μπορούσες; Έφτασες στα όρια σου; Ήσουν εσύ; Και φυσικά δεν απαντάς. Γιατί θα εμφανιστεί ο Αριστοτέλης με τις δικές του θεωρίες νυχτιάτικα και θα αρχίσει να λέει πως «όταν τα πράγματα δε γίνονται όπως τα θέλουμε, τότε πρέπει να τα θέλουμε όπως γίνονται». Που θα πει, στην καλύτερη περίπτωση, συμβιβασμός. Κι ωραία, ο συμβιβασμός δεν είναι κακό πράγμα. Αλλά άλλο να συμβιβάζεσαι κι άλλο να τσαλαπατάς τα όνειρά σου. Ο λόγος σε σένα αγαπητέ Σεφέρη: «καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων». Κοινώς, κανείς δε νοιάζεται για τα όνειρά σου, φίλε. Κι ας το δεχτούμε κι αυτό. Τι σου μένει; (Εδώ θα προσπαθήσω να δώσω μια ειλικρινή απάντηση). Μένουν πολλά. Κι ίσως να μένουν τα σημαντικά. Αν με ρωτάς προσωπικά, όχι, δεν πιστεύω ότι «όλα για κάποιο λόγο γίνονται έτσι και όχι αλλιώς». Δεν ξέρω τι σόι σκοπό εξυπηρετούν και δε θα μάθω ποτέ. Κι αν μάθω, δε θα μπορέσω να καταλάβω υποθέτω. Κι όμως, κάτι μένει. Μένει το βλέμμα σου και μένουν τα λόγια σου. Μένει το χαμόγελό σου. Μένεις εσύ χαραγμένος μέσα μου. Μένει η γλυκιά σου η αύρα κοντά μου. Και μένουν τα ανείπωτα τα λόγια μου και το πόσο μου λείπεις.

Carpe diem

Κάποιες φορές λοιπόν ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να κάνει το ιδανικό, πραγματικό. Και κάποιες φορές φτάνει τόσο κοντά, όχι μόνο με τη νόηση, ή τη σκέψη, αλλά πραγματικά κοντά, ένα βήμα πριν... Κι απλώς δεν το κάνει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Χρειάζονται δύο. Αυτόν τον αριθμό, που λέτε, είναι πολύ δύσκολο να τον σχηματίσεις. Όχι απλώς να τον σχηματίσεις, μα να τον σχηματίσεις με τον σωστό τον άνθρωπο. Κι εδώ, βεβαίως, αρχίζουν τα συνήθη ερωτήματα να πέφτουν βροχή. Τι είναι σωστό και τι λάθος, τι περαστικό και τι μόνιμο, τι θα μείνει, τι θα φύγει, τι θα ανάψει τι θα σβήσει. Τη σκέψη μου απλώς θα την συνοψίσω σε δύο λέξεις : Carpe diem, που θα πει "άδραξε τη στιγμή". Κι ας είναι ό,τι πιο παράλογο θα κάνεις. Εξάλλου μια στιγμή είναι. Κάθε στιγμή μετρά βεβαίως κι αυτό την κάνει μαγική και πολύτιμη. Γιατί μπορεί να σε διαλύσει και να σε ξαναφτιάξει. Το μπορεί. Μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια και να σου τα ενώσει στο λεπτό. Μπορεί και να σου αλλάξει τη ζωή. Όσοι έμειναν στη θεωρία, φυσικά, δεν έμαθαν ποτέ.

Προς εαυτόν: Όφειλα να σε θυμίσω

"[...]Το δεδομένο μας λοιπόν είναι ότι είμαστε ανθρώπινα όντα κι ότι εχτός από τα ζωώδη μας ένστικτα, κατέχουμε και λογική. Αναγκαστικά, λοιπόν, συναίσθημα και λογική πρέπει να βρουν μια μέση λύση.

Αληθινά αγαπά αυτός που δέχεται την αλήθεια του άλλου και του κόσμου που τους περιστοιχίζει. Τον αγαπά όχι γιατί θα μπορούσε να του χαρίσει κάποια νύχτα τον ουρανό με τ'άστρα, όχι γιατί θα γινόταν "τέρας" δίχως λογική, εάν μπορούσε. Μα για έκεινο το φως της αλήθειας που διατηρεί άσβεστο μέσα του, τον αγαπά.[...]"

Αξιοπρέπεια

Αν κάποια μέρα
σκυφτή και σκυθρωπή
τη δεις να κατεβαίνει
ένα-ένα τα σκαλιά...
Τρέξε να την προφτάσεις!

Αυριο

Κάποιες μέρες δε σε νοιάζει απολύτως τίποτα, εκτός από εκείνα που πραγματικά σε "αποτελούν". Εκτός από εκείνους και εκείνα που χάραξες μέσα σου. Μόνο εκείνα είναι τα ουσιώδη. ΊΣως να μην είναι για κανένα άλλο ουσιωδη εκτος απο εσενα. Ίσως κανείς άλλος να μη νοιάζεσαι γι αυτα που αγαπας, εκτος απο εσενα. Κι ισως αυτο να σε κανει λιγακι εγωιστη. Λοιπον, ο εγωισμος ειναι μικρο εγκλημα μπροστα σε ολα τα αλλα που συμβαινουν, δε συμφωνειτε;
Και ξερετε... Αυτη τη μερα δε μ'ενοιαζε τιποτα αλλο. Και αν πετυχα κατι, ηταν η απολυτη και παταγωδης αποτυχια σε ολα τα υπολοιπα! Δυσαρεστημενη και η καθηγητρια της οδηγησης, δυσαρεστημενοι και οι φιλοι μου που περιμενουν να τους δειξω οτι νοιαζομαι και δε λεω να το κανω. Οχι γιατι δε με νοιαζει. Απλως οχι σημερα. Οχι αυτη τη μερα. Θα μου πειτε, δεν παει ετσι. Δεν ειναι ο,τι θελω εδω σ'ετουτο τον πλανητη. Μα το ξερω και το ξερω πολυ καλα εχω να σας πω! Αλλα θα χρησιμοποιησω το γνωστο κλισε ως αλλοθι για σημερα. Θα πω ξανα το χιλιοειπωμενο "γεννηθηκα χωρις να το θελω, θα πεθανω διχως να το θελω, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΘΕΛΩ" κι ας ειναι μοναχα για σημερα.
Κι αυριο μερα θα ναι. Αυριο παλι θα ειμαι δυνατη και χαρουμενη για ολους. Αυριο θα χαμογελω τοσο πολυ που θα πονανε οι μυς γυρω απο το στομα μου. Τοσο πολυ. Αυριο θα μαι ξανα ανθρωπος. Αυτο που εσεις ονομαζετε ανθρωπο. Αυριο θα μαι ξανα ενας φιλησυχος ανθρωπος. Αυριο θα διαβασω και θα ειμαι καλη και συνεπης στις υποχρεωσεις μου. Αυριο θα μαι υπευθυνο ατομο οπως παντα. Αυριο θα ναι μια καινουρια μερα. ΣΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Ε λοιπον, σ αυτη τη ζωη ολα ειναι θεμα προσποιησης. Οσο πιο καλα προσποιεισαι, τοσο πιο μπροστα πας!!! Ετσι με διδαξε αυτη η μερα. Μα σημερα συγχωρεστε εμενα και το ζωωδη εαυτο μου. Σημερα δεν ειμαστε μαζι σας. Σημερα ειμαστε καπου αλλου. Σ εναν αλλον πλανητη. Που δεν υπαρχει παρα μονο στη φαντασια μας. Συγχωρεστε μας. Αυριο θα επανελθουμε, γεματοι ενεργεια και ορεξη για ζωη, γιατι η ζωη ειναι ωραια μην το ξεχνατε. Αυριο παλι, αυριο δε θα συμβαινει τιποτα... Και θα περασουν τα χρονια και ετσι θα λεμε. Πως ποτε δε συνεβη τιποτα. Πως ολα ηταν μια στιγμη αδυναμιας. Ολοι κανουμε λαθη ε; Ετσι ειναι... Αυριο καλοι μου φιλοι, αυριο...
*Βαριεμαι να βαλω τονους, θα μου το συγχωρεσετε αυτο τουλαχιστον.

Βλέπω...

Βλέπω να φεύγεις σ'ανύποπτη ώρα.
Βλέπω την πένα. Νεκρή κείτεται.
Βλέπω το χλωμό χαρτί. Άδειο μένει.
Βλέπω τέσσερις τοίχους μικρούς. Κλεισμένη είμαι μέσα.
Η σιωπή των, με ξεκουφαίνει.
Κι όλο συλλογιέμαι πως
θα 'χεις γίνει ένα με τ'αστέρια πια, γιατί...
Δεν είσαι εδώ. Είσαι; 

*Υ.Γ. Από τα τελευταία λόγια της Πολυδούρη: «Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν  εις άτακτο φυγή. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους»

Σχόλιο στην ανάρτηση της "Life".

Μου έχει αρέσει πολύ το συγκεκριμένο σου κείμενο. Νομίζω πως τέτοιες σκέψεις περνούν ή πέρασαν κάποτε από το μυαλό όλων μας. Σίγουρα είναι απογοητευτικό να μην παίρνεις ΠΟΤΕ αυτό που θέλεις. Όμως δεν πρέπει ούτε να φτάνουμε στην αντίπερα όχθη υποθέτω. "Η Ιθάκη σ'έδωσε το ωραίο ταξίδι". Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Και 'μεις πολύ μικροί για να αντιληφθούμε τη σημασία του... Γι'αυτό προσπαθούμε συνεχώς να το τελειώσουμε, να σταματήσουμε κάπου, γιατί νομίζουμε πως έτσι θα'μαστε ευτυχείς. Φαίνεται πως η ασφάλεια δεν είναι το παν, φαίνεται ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από ένα υλικό πολύ πιο ανθεκτικό από όσο νομίζουμε. Ελπίζω ότι κάποτε θα καταλάβουμε τι σημαίνουν οι Ιθάκες αγαπητή Life, αλλιώς μέχρι τότε, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίζουμε το ταξίδι και να γνωρίζουμε νέα λιμάνια. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε και να μάθουμε κατά πως φαίνεται. Προχωρώντας... Και ίσως κάποτε να γίνουμε και εμείς αρκετά σοφές ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε.
Εδώ μπορείτε να βρείτε το κείμενο της Life: http://lifelife94.blogspot.com/2011/04/blog-post_18.html

Τα πάντα ρει

Κατά πως φαίνεται...
Όλα περαστικά εισί!
Σ'άλλους τελειώνει τ' όνειρο,
σ'άλλους το δάκρυ φεύγει.
Άλλοι ξεκίνησαν Βορρά
κι άλλοι βρεθήκαν Νότο.

Σήμερα...

Θυμήθηκες όλους τους λόγους που ΔΕΝ θέλεις να βρίσκεσαι εδώ.

Από τη θεωρία στην πράξη(μεγάλη η απόσταση)

Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος: «Τα πάντα είναι ανύπαρχτα πριν τα σκεφτείς και πριν τα πράξεις. 'Οχι μονάχα να τα σκεφτείς, ή μονάχα να τα πράξεις,
μα να τα πράξεις και να τα σκεφτείς μαζί». Αν τα σκέφτηκες, τότε είναι υπαρκτά ή αλλιώς, έχουν περάσει στον υπαρκτό κόσμο, τον πραγματικό. Όμως, αν δεν μπορείς, ή αν δε θέλεις να τα κάνεις πράξη, καλύτερα άσε τα να σβήσουν, μην τους δίνεις μορφή και υπόσταση με τα λόγια σου, αν ο σκοπός σου είναι να μην τα πράξεις, αν η απόφασή σου είναι ήδη παρμένη. Τα λόγια δεν ώφελουν, αν είναι έπεα πτερόεντα. Κι αν τα 'πες μια φορά, καλώς. Μα αν υπάρξει επόμενη, εφόσον τα έχεις σκεφτεί, μονάχα να τα πράξεις, μονάχα άσε τις πράξεις να μιλήσουν πια, γιατί τα λόγια είναι φτωχά, θυμάσαι;

2010-2011: Τα σημαίνοντα μένουν ανείπωτα

Λοιπόν, δεν έχει σημασία ποια είμαι και ποια είναι η ιστορία μου, εξάλλου ο καθένας έχει τη δική του ιστορία αν νοιαστούμε αρκετά, ώστε να την ανακαλύψουμε. Δεν έχει αξία το όνομά μου, ούτε πώς μοιάζω, ούτε από πού έρχομαι και πού βρίσκομαι τώρα... Το πιστέω όσο τίποτε άλλο αυτό και είναι σημαντικό για μένα. Αν γράφω κάτι και το μοιράζομαι είναι γιατί ίσως θα μπορούσε να αποκτήσει μια κάποια σημασία για κάποιον που ίσως το διαβάσει. Ίσως όχι την αρχική σημασία που υπήρχε στο δικό μου μυαλό, αλλά διαφορετική, έτσι και αλλιώς όμως, εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο παράξενοι και διαφορετικοί...
Κάποιες φορές γράφω γιατί ποτέ δε θα μπορούσα να τον έβλεπα στα μάτια και να του έλεγα αυτά που σκέφτομαι. "Πρέπει να τον απομυθοποιήσεις". Πώς; Αφού δεν υπήρξε ποτέ μύθος, είναι αληθινός. Το ξέρω γιατί τον ακούω και τον βλέπω, τον αισθάνομαι στον αέρα της ατμόσφαιρας και τον έχω μέσα μου. Κάτι που είναι αληθινό δεν μπορεί να 'ναι ψεύτικο, εκτός και αν είσαι τρελός και όλα βρίσκονται στο μυαλό σου. Αυτός λοιπόν, υπήρξε ένα από τα πιο αληθινά άτομα που γνώρισα. Μπορούσα να του μιλώ με όρους της αλήθειας και της πραγματικής ζωής. Και το έκανε και εκείνος κάποτε. Και αυτό ήταν αρκετό. Ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Και ήμουν. Και ένιωθα καλά. Ένιωθα καλά γιατί μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να τον τρομάζω ή να τον ανησυχώ.
Οι μέρες σβήνουν, χάνονται, μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών μου πια και φοβάμαι. Τρέμω. Δε θέλω να φύγω. Πόσες αλήθειες υπάρχουν εκεί έξω; Υποθέτω πολλές ακόμη. Αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω, αν το αντέχει ο οργανισμός μου να μάθει περισσότερες. Και έπειτα, δε θα είναι όλοι τόσο πρόθυμοι ώστε να θέλουν να τις ανακαλύπτουμε μαζί. Κι ακόμη... Ακόμη είναι τόσα που δε ρώτησα. Οι απορίες μου δεν έχουν τελειωμό. Γιατί, γιατί, γιατί... Νομίζω τελικά πως αν υπάρχει κάτι που με πληγώνει στη ζωή μου είναι τα αναπάντητα γιατί. Δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα άλλο βάρος. Φοβάμαι να δω τις δυνατότητές που κουβαλά αυτός ο εαυτός και φοβάμαι να δοκιμάσω τα όρια του. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει-αν μπορεί. Δε θέλω χρόνο μαζί του. Όχι τόσο πολύ...
Θα 'θελα, ο χρόνος να πήγαινε πίσω ξανά. Όχι, δε μετάνιωσα για τίποτε. Δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Μονάχα, θα 'θελα να γυρνούσα ξανά στις όμορφες εκείνες συζητήσεις. Γιατί τις χαιρόμουν όσο τίποτα άλλο. Σχεδόν πάντα υπήρχε ένα ωραίο κλείσιμο σε αυτές, ώσπου να αρχίσει η επόμενη που ήταν πιο συναρπαστική και πολύπλοκη. Μα τότε ήταν κλείσιμο, κι όχι τέλος... Φοβάμαι το τέλος, μα πιο πολύ φοβάμαι τη νέα αρχή. Στα αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι για καλό. Γιατί αλλού το βλέπω το καλό μου κι αλλού τα πόδια μου με οδηγούν... Ο κόσμος μου θα αλλάξει... Το ξέρω. Μα θα αγωνίζομαι. Γιατί δε θέλω να χαθεί αυτό που υπάρχει τώρα. Γιατί τούτος εδώ ο εαυτός είναι γεμάτος αγάπη και όμορφες στιγμές. Δε θέλω να σβήσει...
Και ίσως να μην το ξέρει και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να το καταλάβει. Δεν έχει σημασία γιατί είμαι μια σταγόνα νερού μέσα στη δική του θάλασσα. Για μένα; Για μένα ήταν, αν όχι η θάλασσα, ένα ποτάμι που με "παρέσυρε" γλυκά μες τα νερά του. Είναι το ποτάμι που με τροφοδότησε και που θα με τροφοδοτεί για πολύ ακόμη... Και ας μην το ξέρει. Δεν έχει σημασία. Γιατί τα σημαίνοντα μένουν ανείπωτα.

Στο φως

Φαίνεται... δε φτάνει.
Δεν είναι αρκετή.
Κι ας σε ξέβραζε το κύμα
σε χρυσή αμμουδιά
κι ας γέμιζε με αστέρια φωτεινά
ο ουρανός
Φαίνεται πως δε θα έφτανε.
Δεν αρκεί.
Δε θα της έπρεπε έτσι να ζήσει.

Mind your mind. {Έρως Ανίκατε μάχαν(;)} Ματαιότης Ματαιοτήτων τα Πάντα Ματαιότης!

Τον πιο ιδανικό της έρωτα τον έζησε μες το μυαλό της, θαρρώ.
Στον ήχο της κρυστάλλινης του φωνής, ξυπνούσε.
Ήταν η μόνη της έγνοια, ο κόσμος της όλος. Μια μικρή φυλακή μέσα στην οποία έβρισκε τη λύτρωση. Την είχε απορροφήσει ολότελα.
Ακόμη κι όταν κλειστά ήταν τα βλέφαρα της, τον έβλεπε να της χαμογελά και να της παίρνει όλες τις αγωνίες μακριά και να τις ρίχνει στο απέραντο κενό-εκεί όπου τους άρμοζε να κείτονται εξάλλου.
Τον λάτρευε σαν το μικρό της θεό. Για ώρες πολλές του μιλούσε και ξεδιπλώνονταν μπροστά στα μάτια της εικόνες πεντακάθαρες. Ήχοι απερίγραπτοι και μεθυστικές μελωδίες την παράσερναν αδιάκοπα. Όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά που είχε πεισθεί ότι τα ζούσε.
Ερχόντουσαν, όμως, στιγμές που δεν μπορούσε άλλο να ξεγελά τον εαυτό της. Ερχόντουσαν στιγμές που ήθελε στ'αλήθεια να μπορούσε να 'νιωθε το χάδι του. Πώς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο όμως, έχοντας αιώνιο εχθρό τον ίδιο της τον εαυτό; Αν δεν πολεμούσε η ίδια, ποιος θα το'κανε για εκείνην; Η μάχη του έρωτα, που τόσο απερίσκεπτα και αταίριαστα έριχνε τα βέλη του -πάντα τη λάθος στιγμή, σε λάθος μέρη- ήταν χαμένη από χέρι...
Κάπως έτσι, λοιπόν, αναγκάστηκε να τα "βολέψει". Κουβέντα δεν έλεγε. Το μυστικό θα το 'παιρνε στον τάφο της.
Μαζί και την αγάπη που του είχε.

Τον πιο ιδανικό του έρωτα τον έζησε μες το μυαλό του, θαρρώ.
Στον ήχο της κρυστάλλινης της φωνής, ξυπνούσε.
Ήταν η μόνη του έγνοια, ο κόσμος του όλος. Μια μικρή φυλακή μέσα στην οποία έβρισκε τη λύτρωση. Τον είχε απορροφήσει ολότελα.
Ακόμη κι όταν κλειστά ήταν τα βλέφαρα του, την έβλεπε να του χαμογελά και να του παίρνει όλες τις αγωνίες μακριά και να τις ρίχνει στο απέραντο κενό-εκεί όπου τους άρμοζε να κείτονται εξάλλου.
Την λάτρευε σαν το μικρό του θεό. Για ώρες πολλές της μιλούσε και ξεδιπλώνονταν μπροστά στα μάτια του εικόνες πεντακάθαρες. Ήχοι απερίγραπτοι και μεθυστικές μελωδίες τον παράσερναν αδιάκοπα. Όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά που είχε πεισθεί ότι τα ζούσε.
Ερχόντουσαν, όμως, στιγμές που δεν μπορούσε άλλο να ξεγελά τον εαυτό του. Ερχόντουσαν στιγμές που ήθελε στ'αλήθεια να μπορούσε να 'νιωθε το χάδι της. Πώς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο όμως, έχοντας αιώνιο εχθρό τον ίδιο του τον εαυτό; Αν δεν πολεμούσε ο ίδιος, ποιος θα το'κανε για εκείνον; Η μάχη του έρωτα, που τόσο απερίσκεπτα και αταίριαστα έριχνε τα βέλη του -πάντα τη λάθος στιγμή, σε λάθος μέρη- ήταν χαμένη από χέρι...
Κάπως έτσι, λοιπόν, αναγκάστηκε να τα "βολέψει". Κουβέντα δεν έλεγε. Το μυστικό θα το 'παιρνε στον τάφο του.
Μαζί και την αγάπη που της είχε.

(Πολύ χαρούμενη για να βρω τίτλο)

Σήμερα θέλω να γράψω. Θέλω να γράψω επειδή είμαι χαρούμενη. (σιγά, θα μου πείτε, όλοι κάποτε ξυπνάμε μια στις τόσες με μεγάλα αποθέματα ενέργειας, που χωρίς λόγο και αιτία βρέθηκαν στον οργανισμό μας). Λοιπόν, αυτή η μέρα δεν είναι σαν κάτι τέτοιες. Είναι κάτι περισσότερο. Και τούτο διότι είμαι χαρούμενη και ξέρω το γιατί. Αυτό όμως δεν με κάνει ούτε να δειλιάζω, ούτε χαλά το... σασπένς και το μυστήριο ή τη μαγεία της στιγμής και άλλες τέτοιες μπούρδες...
Νομίζω ότι από τις πιο ευτυχείς στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου είναι εκείνη η ώρα που κάνει κάτι αυθόρμητα και χωρίς προσχέδια και υπολογισμούς και, και, και... Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Σας το ξανάπα αυτό; Δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα, ούτε συνταγή. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Και τώρα σας μιλάει ένα... control freak (σ'ελεύθερη μετάφραση "φρικιό του ελέγχου") που αν δεν προγραμματίσει την κάθε λέξη μέσα στο μυαλό του καμιά δεκαριά φορές, δε νιώθει ποτέ έτοιμο. Καλώς ή κακώς πάντως τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ όπως τα προγραμματίζεις. Γι'αυτές λοιπόν τις στιγμές που μου κατεβαίνουν έτσι απρόοπτα ιδέες στο μυαλό και που αποφασίζω να τις κάνω πράξη, γι'αυτές εδώ χαίρομαι. Και χαίρομαι γιατί ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι δε θα μετάνιωνα γι'αυτές και ούτε πρόκειται.
Και δε με νοιάζει το μετά. Καμιά σχέση με ανευθυνότητα, απλώς δεν προσμένω κάτι. Και κάποιες φορές είναι ευτυχία να κάνεις κάτι χωρίς να σε απασχολεί ιδιαίτερα η ανταπόδοση. Ίσως επειδή ξέφυγες από αυτό το "σχήμα".  Και τα πράγματα πια έχουν μπει σε μια άλλη πορεία -μέσα σου τουλάχιστον. Νιώθεις ή πιστεύεις κάτι και είσαι σίγουρος γι'αυτό γιατί σε γεμίζει και γιατί σε εκφράζει και γιατί σε κάνει χαρούμενο. Κι ας είναι το μόνο που ξέρεις και ας μην έχεις άλλα δεδομένα. Δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως τα σημαντικά είναι "μικρά". Τόσο μικρά που αντιστοιχούν σε μια συνηθισμένη, καθημερινή μέρα, ή ακόμη σε μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, ή ακόμη σε μια γρήγορη ανταλλαγή βλεμμάτων, ή ακόμη και στην απόλυτη σιωπή, εκείνη τη σιωπή που λέει πολλά, εκείνη τη σιωπή που τα λέει όλα.                                     

Τάδε έφη εγωισμός εις εαυτόν...

Για κάτι στιγμές αβάσταχτης σιγής
τα ξεπούλησες όλα!