Χρόνος

Ο χρόνος είναι -ίσως- ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Ίσως επειδή... περνά ανύποπτα.
Μάλλον διότι... κυλά και χάνεται σαν αστραπή τη στιγμή που το θέλεις λιγότερο.
Κι όταν εύχεσαι να τελειώσει, αυτός μένει εκεί και σε παγιδεύει και σε αιχμαλωτίζει μέσα σ'ένα χάος, μια θλιβερή και ατέλειωτη αιωνιότητα.
Ο χρόνος είναι άπιαστος -κανείς δεν μπορεί να τον ελέγξει, να τον σταματήσει, να τον (ξανα)ξεκινήσει, να τον πάρει μπροστά ή και να τον φέρει πίσω. Κι ίσως αυτό είναι που τον κάνει τόσο πολύτιμο και πολυπόθητο από όλους. Σχεδόν όλοι τραγουδήσαμε κάποτε γι'αυτόν. Κι άλλες φορές τον καταραστήκαμε κι ευχήθηκαμε να μην υπήρχε ποτέ.
Έχω αρχίσει να δέχομαι ότι ο χρόνος δεν είναι εχθρός μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ο χρόνος -αν και ενιαίος όντας- δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα μικρά και διαφορετικά κομμάτια από τα οποία αποτελείται η ζωή μου, η δική μου κι η δική σου. Ο χρόνος λοιπόν κυλά, είναι συνοδοιπόρος μου... Κι όσο αυτός κυλά, άλλοτε με σέρνει κι άλλοτε με παρασέρνει... Πότε γλυκά και πότε άγρια. Πότε σε θύελλες και μπόρες και πότε σε όμορφες και αξιοσημείωτες στιγμές του.
Καθώς οι μέρες περνούν λοιπόν, μιας και θα φύγω σύντομα και θα αλλάξω χώρο, φροντίζω να ξεθάβω κομμάτια δικά μου αγαπημένα από τον περασμένο χρόνο... Τον... σχετικά περασμένο χρόνο γιατί πάντοτε έτσι είναι μες το δικό μου το μυαλό, σ'αντίθεση με τον χώρο. Το χώρο μπορείς να τον τροποποιήσεις και να τον μεταμορφώσεις κι ακόμη μπορείς να μετατοπίσεις τον εαυτό σου από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο. Το χρόνο όμως τον κουβαλάς και μέσα σου, τον βλέπεις από τα σημάδια που αφήνει κι απλώς μεγαλώνει κι επεκτείνεται. Ποτέ όμως δε σβήνεται -μονάχα αν το θελήσεις- αλλά κι αυτό νοητά θα γίνει. Πάντα βρίσκει ένα τρόπο να σου θυμίζει την ύπαρξη του -αν το θέλεις κι εσύ. Κι απλώς το μόνο που σου μένει να εύχεσαι είναι ο χρόνος που "ξοδεύτηκε" μέχρι τώρα να μην πήγε χαμένος, γιατί η φορά των δεικτών του ρολογιού δεν αλλάζει όπως δεν αλλάζει τίποτα απ' όσα βίωσες μέχρι αυτό το λεπτό που μιλάμε...

Εγώ συλλογίζομαι, εσύ συλλογίζεσαι... ω σαλάτα!

Κάποτε σε μια παλαιότερη ανάρτηση είχα γράψει ότι δύσκολο δεν είναι να γκρεμίσεις, αλλά να χτίσεις... Τυγχάινει λοιπόν να το έχω πολλάκις επιβεβαιωμένο. Είχα επίσης γράψει ότι από τα χειρότερα πράγματα που θα μπορούσε να συμβούν σε μια -οποιαδήποτε- ανθρώπινη σχέση είναι το πότισμα αυτής με δηλητήριο. Τίποτα χειρότερο λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες από αυτό. Και τούτο διότι σημαίνει τα εξής δύο πράγματα:
Πρώτον, το δηλητήριο θα πικράνει και τους δύο εμπλεκόμενους (εχτός αν είναι περισσότεροι), πράγμα αυτόν καθ'εαυτόν λυπηρόν.
Αλλά δεύτερον και χείριστον... Εάν το δηλητήριο προέρχεται από τρίτους (συνήθως έτσι και γίνεται) και εισχωρήσει εις τας φλέβας των εμπλεκομένων, σε σημείο που να τους προκαλεί αισθήματα οργής και θυμού, αποδεικνύεται, εν τέλη, ότι οι δυο εμπλεκόμενοι δεν είχαν αρκετήν εμπιστοσύνην ο ένας εις τον άλλον, ώστε να παρεμποδίσουν τέτοια πράξη. Οπότε, περιττό να το ειπούμεν, η σχέσις δηλητηριάζεται ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνει μία διαπίστωσις ωσάν και αυτήν.
Σε κατάσταση θυμού και οργής αλλά και έξαρσης του εγωισμού οι εμπλεκόμενοι αρνούνται καθέτως να διαπραγματευτούν. Αν, δε, το αναλύσετε ακόμη περισσότερο θα δείτε ότι όλα τα προηγούμενα ανάγονται στη μέγιστη ανθρώπινη αδυναμία: τη βλακεία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και καλύτερα να το συζητήσουμε μίαν άλλη φορά.

No more (dull) thoughts

"Could you just stop thinking that he would have made you happier?
You know that he wouldn't, he couldn't. Besides, you can never measure happiness and you know that, too. You're a smart girl, aren't you?
He wouldn't have made you happier. He would just make you happy in a different way.
And what about Love? Aww, love. Codswallop! Neither love, nor happiness could ever be measured.
And you just shouldn't compare the way you are loved by each person. Because it so happens that we are all made to feel and love differently.
How do you see Love? What are your expectations? Who's the one you'd perfectly fall for? In other words, what do you need to live in order to say that you once lived and loved someone? Is it something specific? Can you write it down? Can you draw it? Whisper it? Can you imagine it or even have a dream of it?"
Oh, can't you just put a full stop? You, little devil. Stop analysing everything around you. Things have taken their way. Everything has been sorted out, finally. So, please stop thinking. Stop asking me questions. You're not going to get any answers. The silly girl you knew has been and gone. It's high time she changed.
Now she's capable enough to lead a happy life, without you. It's always been you, keeping her busy. Blurring her sight, driving her mad. Enough. Now she's living with a heart, she doesn't need you anymore.

Έννοιες, έννοιες και πάλι έννοιες

"[Tώρα] δεν επιλέγεις ζωή..."
Αυτό το διάστημα το έχω "φοβηθεί" το γράψιμο.
Το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει πως ότιδηποτε καταγραφεί τώρα, μεμιάς θα χάσει την αρχική του αγνή και ακατέργαστη μορφή, ότι θα υποστεί κάποια αλλοίωση, ότι μέχρι να βγει από την καρδιά μου και να φτάσει στο χαρτί θα έχει διαφοροποιηθεί.
Είναι που, τώρα δεν επιλέγω ζωή.
Κι αυτή η πρόταση είναι σωστή, από όποια πλευρά κι αν την αναλύσω.
Είναι όμως και το άλλο... Είναι που...Είμαι ευτυχισμένη. Κι είναι κάτι που δεν το ομολογώ συχνά. Είμαι ευτυχισμένη, όχι απλά χαρούμενη. Κι είναι κάτι που δεν το γράφω καν. Γι'αυτό το φοβήθηκα το γράψιμο. Λες κι αν το γράψω κάτω θα σταματήσει να ισχύει. Δεν αισθάνομαι ευτυχής για κανένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Απλώς νιώθω ότι κάποια πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Δεν το επέλεξα εγώ, εξάλλου τώρα δεν επιλέγω ζωή. Απλά, έγινε.
Κι αν χαθεί αυτή η ευτυχία; (θα μπορούσε κάποιος πολύ εύστοχα να ρωτήσει)
Λοιπόν, έχω μάθει πως τίποτα δε χάνεται αν δεν το αποφασίσεις εσύ ο ίδιος. Έχω μάθει πως υπάρχει η αιώνια ευτυχία. Και ξέρετε πώς αυτή εξασφαλίζεται; Με έναν πολύ απλό τρόπο: τη μνήμη. Η ευτυχία είναι το σύνολο των ωραίων στιγμών που έζησες. Αν τις κρατάς ζωντανές στη μνήμη σου, δε φεύγουν. Όχι στ'αλήθεια...

"Προς σύμπαντα κι ανώτερες υπάρξεις"

Κάποιες φορές τα πάντα πάνε στραβά.
Δε νομίζετε ότι το παρακάνετε όμως;
(λέω τώρα...)

Ξεθάβοντας κομμάτια από έναν (περασμένο) εαυτό

Ημερολογίου απόκομμα, γραμμένο την εικοστή-δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου σε περασμένα χρόνια, ώραν εννέα και είκοσι-εννέα λεπτά του πρωινού:

Σ'είχε βάλει παντού κι εκεί (στην καρδιά) κι εκεί (στο μυαλό), όμως δε σ'ένιωσε σαν ουσία. Μόνο σαν κάτι άπιαστο, κάτι μακρινό αλλά πάντα όμορφο. Ίσως ακριβώς γι'αυτό να έμαθε επιτέλους πώς να κρατά κάτι για πάντα στη ζωή της ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι εκεί. [...] Η απόσταση δε θα σε σβήσει, στο υπόσχομαι. Απλά θα σκοτώσει όλους αυτούς τους δαίμονες που την βασάνιζαν κι ίσως κι αυτούς να τους θυμάται νοσταλγικά.

Ξύπνησε η Κύπρος (;)

Σε στίχους Γιάννη Ρίτσου:

«Τέλειωσαν πια τα ψέματα –δικά μας και ξένα.

Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. Δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. Η φωτιά πλησιάζει.

Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,

να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – (για ποιον; Για μένα; Για τους άλλους;) Πρέπει.

Μου χρειάζεται πριν απ’το θάνατό μου μια ύστατη γνώση,

Η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.

[...] Ίσως και να μπορούσα να γλιτώσω. Ίσως μπορούσα ν’αντέξω την καταφρόνια ή τη συγγνώμη ή και τη λησμονιά των άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; Κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας; Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυά της;

[...] Το ξέρω: από δω κατευθείαν, θα περάσω νεκρός μες τον κόσμο. Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ, πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.

[...] Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας

είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος, όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου.

Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή νικάει και το θάνατο. Το ‘μαθα. »

Γιατί ο «Αποχαιρετισμός»;

Παρόλο που το εν λόγω ποίημα γράφτηκε από το Γιάννη Ρίτσο για τη θυσία του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου εν καιρώ πολέμου, επιλέγω σήμερα τα συγκεκριμένα αποσπάσματα - εν καιρώ ειρήνης - για τους ήρωες που γνώριζαν το θάνατό τους και όμως δεν τον φοβήθηκαν στιγμή.

Επιλέγω αυτούς τους στίχους ως απάντηση σε όσους στενόμυαλους δεν μπορούν να δουν πέρα από το θάνατο –σε όσους δεν μπορούν ν’αντιληφθούν τη σημασία του δικού τους θανάτου, της δικής τους θυσίας. Γι’αυτούς που λένε «μα θα μπορούσαν και να σωθούν, γιατί δε σώθηκαν;» Η απάντηση είναι εδώ. Τουλάχιστον δείτε αυτούς τους θανάτους ως μια ευκαιρία για να προφυλάξετε και εσείς κάτι... Κάτι που κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι: την ελευθερία σας.

Η ελευθερία πάντοτε είναι δυνατή με μία βασική προϋπόθεση όμως: τη συνειδητοποίηση όλων. Σε ετούτο τον τόπο - δυστυχώς – πρέπει να διαπράττονται εγκλήματα για να φτάνουμε στη συνειδητοποίηση. Σε ετούτο τον τόπο – δυστυχώς – έχουμε μια επίμονη τάση να αγνοούμε τις «μέλισσες» που κεντρίζουν το παχύ μας δέρμα. Σε τούτο τον τόπο –δυστυχώς- πρώτα θρηνούμε νεκρούς κι ύστερα ξυπνούμε από το βαθύ μας λήθαργο.

Αυτό το μεγάλο κακό που μας βρήκε στις 11 Ιουλίου 2011, ας είναι και το τελευταίο μας «εγερτήριο». Αυτή τη φορά επιβάλλεται όλοι μαζί να πολεμήσουμε για την ελευθερία γιατί αυτό μας έκαιγε και μας καίει για αιώνες ολόκληρους –τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το πρόβλημα ήταν –και είναι- πριν από όλα και πάνω από όλα πολιτικό.

Φτάνει πια οι κοκορομαχίες. Φτάνει πια οι στενόμυαλες αντιλήψεις.

Τι σημασία έχει αν είσαι κόκκινος, ή μπλε, ή πράσινος;

«Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος; Γιατί λοιπόν σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε;»

Όλοι ψάχνουν... Να βρουν τον υπαίτιο, να επιρρίψουν ευθύνες, να ρίξουν το φταίξιμο στους «άλλους», στην αντιπολίτευση, στον τάδε και στον τάδε.

Κάντε το!!! Γιατί θα το κάνετε, ό,τι κι αν λέμε.

Ποιος στα αλήθεια ψάχνεται όμως; Ακόμα κι αυτή η τάση για αποποίηση των ευθυνών έχει πια καταντήσει κάτι εντελώς προβλέψιμο. Το φλέγον ζήτημα είναι το μετά –πάντα αυτό είναι.

Μετά τι; Το πρόβλημα είναι πολιτικό, όχι κομματικό. Το πρόβλημα αφορά όλους εμάς και τον καθένα ξεχωριστά. Ξύπνησε η Κύπρος; Διερωτώμαι επειδή δεν είμαι σίγουρη. Έχω τις επιφυλάξεις μου... Είναι καιρός να ξυπνήσει. Το πρώτο βήμα έγινε. Ειλικρινέστατα, θαυμάζω την ψυχραιμία τους - του Διοικητή και των δύο αυτών παιδιών –που ήξεραν, γνώριζαν τον πολύ πιθανό τους θάνατο- σας λέω ειλικρινά ότι στη θέση τους θα το ‘βαζα στα πόδια, θα δείλιαζα... Η θυσία αυτή ας σταθεί παράδειγμα, ας θεωρηθεί το πρώτο βήμα, για να γίνει ένα επόμενο και πιο ουσιαστικό. Η ελευθερία είναι δυνατή -και σταθείτε σε αυτό. Γεια σας.

Κλείστε τα

Οκτώ νεκροί... Έκρηξη... Στρατόπεδο.
Σηκώθηκα μέσα στον πανικό χωρίς να είμαι σίγουρη αν επρόκειτο για κάποιο από τα παιγνίδια που σου παίζει το υποσυνείδητο λίγο πριν ξυπνήσεις. Χρειάστηκαν μόνο αυτές οι τέσσερις λέξεις για να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί μου. Τίποτα περισσότερο.
Οκτώ νεκροί, έκρηξη, στρατόπεδο.
Τα παιδιά. Έτρεξα στην τηλεόραση που ήδη μετέδιδε τις τελευταίες εξελίξεις. Τίτλος ειδήσεων: "Ισχυρή έκρηξη με νεκρούς στη ναυτική βάση Ζυγίου". Τα δικά μας τα παιδιά είναι καλά -η αμέσως επόμενη σκέψη. Ησύχασα για λίγο.
Παρακολουθώ τις ειδήσεις και αρρώστησα. Σιχάθηκα... Έχω σιχαθεί την ανευθυνότητά μας (δε λέω "σας", αν και θα το ήθελα, δε λέω "σας", ίσως πονέσει περισσότερο). Για άλλη μια φορά το κακό επιστρέφει σε εμάς, σαν μπούμερανγκ... Είμαι θυμωμένη. Δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να φανταστώ την τραγική έκταση της καταστροφής. Είναι τραγικό πάντως. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Δε με νοιάζει για τα άψυχα χτίρια που έχουνε γίνει ερείπια. Μήτε αν δεν έχουμε ρεύμα. Μονάχα σκέφτομαι εκείνα τα παιδιά (καλώς ή κακώς, έτσι μάθανε, έτσι τα μάθατε, έτσι τα μάθαμε -να είναι παιδιά ακόμη). Τα σκέφτομαι που πανικοβλήθηκαν. Τα σκέφτομαι που έκλαιγαν με λυγμούς. Σκέφτομαι τι είδαν τα μάτια τους.
Θα μπορούσε να ήταν τα δικά μας παιδιά -τα δικά σας-, οι φίλοι μου, τα αδέρφια σας, τα ξαδέρφια σας.
Δεν ξέρω ποιος θα το διαβάσει αυτό. Λίγη αξία έχει. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει... ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ. Θέλω να φωνάξω. Είναι άδικο. Είναι ανεύθυνο. Αν δεν μπορείτε να τα χειρίζεστε... Τότε κλείστε τα (ναι, μιλώ για τα στρατόπεδά σας).

Τα όνειρα κάποτε βγαίνουν αληθινά

"Όταν τελικά σταματάς να προσπαθείς να παριστάνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι τότε είναι που η λάμψη σου εκτινάσσεται και οι άνθρωποι αρχίζουν να σε πλησιάζουν".
Σε πλησιάζουν βέβαια οι άνθρωποι που δε φοβούνται να καούν από τη φλόγα σου, το φως σου, την αλήθειά σου.
Σ'ένα κόσμο που φοβάται το φως, υπάρχουν -ευτυχώς- ακόμη οι άνθρωποι που δε φοβούνται. Υπάρχουν ακόμη -ευτυχώς- στιγμές που ξεχειλίζουν από αλήθεια. Υπάρχουν -ευτυχώς- στιγμές που τις ζεις και γίνεσαι ένα μαζί τους. Υπάρχουν στιγμές απέραντες που όμως σου φαίνονται απειροελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Υπάρχουν -ευτυχώς- στιγμές που δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Υπάρχουν στιγμές που λες "αυτό δε γίνεται να συμβαίνει σε εμένα".
ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Είναι πραγματικές. Κερδισμένος είναι αυτός που δε φοβάται την σκιά του, αυτός που δε φοβάται τα αισθήματά του. Αυτός που τολμά να "εκτίθεται" στο φως της αλήθειας. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Θέλει δύναμη και θέληση. Θέλει πολλή-πολλή δουλειά και φροντίδα. Θέλει καθημερινή καλλιέργεια. Και υπομονή. Και πίστη. Κι αν είστε τυχεροί και αισιόδοξοι, ένα να θυμάστε: "τα όνειρα κάποτε βγαίνουν αληθινά".

Μεταμεσονύχτιες σκέψεις στην τρίτη

Ξέρετε... Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόσο πολύ μπορεί να διαφέρουμε πια εμείς οι άνθρωποι. Όχι στην όψη, ή στο στυλ, ή στους τρόπους συμπεριφοράς. Ούτε καν στην αντίληψη.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε έξω από όλα αυτά και πίσω από τα τείχη που χτίζουμε γύρω από τους εαυτούς μας, για να τους προστατέψουμε...
Ετούτη ακριβώς την ώρα ξέρετε τι σκέφτομαι;
Σκέφτομαι γιατί στο καλό καταλήγω να χαλιέμαι για εκείνα που νομίζω ότι αγαπώ.
Σκέφτομαι ότι δε γίνεται να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που πιστεύει ότι τα τείχη υπάρχουν και για να τα γκρεμίζουμε. Σκέφτομαι πόση χαρά κρατάμε έξω στην προσπάθειά μας να προστατευθούμε από τον ενδεχόμενο πόνο -τον δικό μας και των άλλων.
Η μαγική λέξη είναι  το "μέτρο". Πραγματικά όμως θα επιθυμούσα να μάθω ποιος το κρατά αυτό το μέτρο. Ή, αν τελικά, ο καθένας έχει από ένα και κόβει και ράβει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Και τι φταίει, αν δε φταίνε ούτε οι εποχές, ούτε οι άνθρωποι;
Ναι, τα έχουμε ξαναπεί, η απάντηση είναι μέσα μου. Πάντως εδώ και καιρό την αναζητώ αλλά δεν ανταποκρίνεται -λέτε να έχει πάει στο περίπτερο για τσιγάρα;
Σκέφτομαι ακόμη πως τα δάκρυα μας καμιά φορά υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι -όχι το δικό μας. Για κάποιον περίεργο λόγο το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι τα δάκρυα δεν είναι μόνο τρόπος εκτόνωσης -του θυμού ή και της λύπης. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω πως τα δάκρυα υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι. Ένα χέρι που για μας θα σημαίνει κάτι ξεχωριστό. Ίσως το ίδιο χέρι που τα "προκαλεί". Γιατί αυτά τα "άλλα" δάκρυα, είναι συνήθως, δάκρυα συγκίνησης.
Κ ί ν η σ η... Τι όμορφη λέξη. Γεμάτη ζωντάνια.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πεθάνω από τη συγκίνηση που προέρχεται από την αγάπη. Θα ήταν όμορφο να πέθαινα για την αγάπη, αλλά όχι από την αγάπη. Γιατί για κάποιον περιέργο λόγο τα τελευταία 18 χρόνια το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι η αγάπη δεν είναι δυνατόν υπάρχει στο Σύμπαν σαν μια ενέργεια (αυτο)καταστροφική. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η αγάπη, πάντως δε τη φαντάζομαι ως τέτοια.
Τέλος, σκέφτομαι ότι καμιά φορά ίσως να μην είναι σωστό να φαντάζεσαι οάσεις μέσα στην έρημο και να χτίζεις παλάτια πάνω στην άμμο. Μ'άλλα λόγια δηλαδή, να πλάθεις κόσμους πέρα από την υπαρκτή πραγματικότητα. Κι ύστερα σκέφτομαι... Ποιος δεν το έχει κάνει έστω και για μια στιγμή στη ζωή του;
Σκέφτομαι ότι ο κόσμος μας δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ ιδανικός και τέλειος.
Σκέφτομαι πως κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα πράγματα γίνονται έτσι κι όχι αλλιώς.
Τι κρίμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Κρίμα που δε δύναμαι να δώσω μια λογική εξήγηση για ό,τι βασανίζει το κούφιο μου κεφάλι.