Chapter 5

It was rather soul consuming to have an option, which she could not even consider as one

It was eating her up to know of something, which she visualised as an option, but could not be one

Above everything, however, it was scary as hell to be wavering over the unknown, without any knowledge of what someday WILL be...

Chapter 4

It feels like I'm running in circles, which are full of dead-ends.

Chapter 3

Lessons learned in 2022

- Να μην πέφτω με τα μούτρα και γενικά να μην ενθουσιάζομαι με το παραμικρό

- Να κρατώ τον εαυτό μου για τον εαυτό μου και να ξέρω πότε να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και με ποιον

- Ότι καλύτερα είναι να κοιμάσαι σε ένα κρεβάτι μόνος και με γεμάτη την καρδιά, έχοντας καθαρή τη συνείδησή σου, παρά να μοιράζεσαι ένα κρεβάτι με μισή καρδιά

- Ότι οι άνθρωποι μπορούν να σε εκπλήξουν δυσάρεστα και να ανατρέψουν τις προσδοκίες σου, χωρίς απαραίτητα να φταίνε αυτοί, οπότε καλύτερα να κρατάς μικρό καλάθι 

- Ότι δύο άνθρωποι μπορεί να είναι αξιόλογοι, αλλά να θέλουν διαφορετικά πράγματα από τη ζωή τους, χωρίς αυτό να καθιστά κάποιον "κακό"

- Ότι καλύτερα είναι να λες αυτό που θέλεις εξαρχής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χαλάσει η μαγεία... Έτσι κι αλλιώς, αν κάτι δεν πρόκειται να κρατήσει στο χρόνο, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει

- Αν δε νοιαστεις εσύ για τον εαυτό σου, δε θα το κάνει κανένας για εσένα

- Η υγεία έρχεται πρώτα απ'όλα και πάνω απ'όλα

- Ότι πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς γι'αυτά που θες, οποίο και αν είναι το αντίτιμο

- Ότι μου αξίζει να αγαπηθώ, ακόμα κι αν δεν είμαι τέλεια... Έτσι κι αλλιώς, η προσωπική εξέλιξη και ανάπτυξη του εαυτού μας είναι μια συνεχής αναζήτηση που συμβαίνει (και πρέπει να συμβαίνει) σε όλα τα στάδια της ζωής μας

- Ότι πρέπει να πιστεύω περισσότερο σε μένα και στις δυνατότητές μου

Εύχομαι ο καθένας να έχει υγεία και ευτυχία για το νέο έτος και να είναι σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του...

Καλό νέο έτος

Cheers to a better year

Chapter 2

New Year's Resolution

Προς εαυτόν:

No more, will your life be self-destructive.

Chapter 1

She was no longer interested 

to chase after 

whatever,

or

whomever, didn't deserve her

nor was she willing to settle for less anymore,

so she found peace; in solitude*

*solitude: "loneliness involves an involuntary type of social pain caused by a lack of connection, regardless of physical proximity to other people. In other words, loneliness is a sense of isolation that persists even when other people are present.

Solitude, in contrast, is the choice to be alone and use that time either for reflection or simply enjoyment in one's own company. It’s about being present with one’s self rather than the lack of company." 

The return

I came here.

I came here, today.

I came here today, because I feel.

I came here today, because I feel... disconnected.

I came here today because going to a shrink feels too mainstream.

I came here today because going to a priest, well... It's just not like me.

I came here today because it feels like going back to a place long-lost, a place that is thousands of miles away; nonetheless, a place still existing.

Almost like a safety net, more like a last resort.

A remnant of what felt like a superpower... 

You see, after I gave up writing, I convinced myself I could finally start to live, to be in the moment, but little did I know that thoughts would overwhelm me - even more.

Ah, the thoughts...

All kinds of thoughts; the worries, the memories, the good, and the bad.

How I wish I could find a way OUT.

Out of them all, and into life.

So, I came here, today.

Not to be heard.

Not to be seen.

Not to be felt.

Not to be understood.

Not to be validated.

I came here, today, because it feels good to act.

Writing is an action, and I bet you a very empowering one.

But who cares about power?

I came here, today, because I want to feel free.

I want to set my mind free, even if it's just for what? Ten? Fifteen minutes?

Getting some of this weight out of my system (action), makes me feel good (reaction).

I came here, today, alone, to scream in silence!

I came here, today, because this is my metaphorical way of standing on the edge of the world and screaming my heart and soul out, at.... I don't know, perhaps the universe.

Without fully knowing why, but with some clarity which still lies within me, I chose to come here, today, to connect...

Ιδανικοί και Ανάξιοι Εραστές

Κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Ίσως να είχες και εσύ την ατυχία να γνωρίσεις έναν, όμως, αγαπητέ αναγνώστη, σου το απεύχομαι. Γίνεται ένας ιδανικός εραστής λοιπόν ταυτοχρόνως να είναι και ανάξιος;
Ιδανικοί και ανάξιοι... Υπάρχουν ανάμεσα μας. Είναι αυτοί, οι δήθεν παντογνώστες, οι ψαγμένοι που φιλοσόφησαν το θέμα ζωή και υποτίθεται ότι ξέρουν τι θέλουν από αυτή. Ιδανικοί!
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι πέρα του ωραίου και ελκυστικού περιτυλίγματος, αποτελούν μια σκέτη απογοήτευση.
Συχνά, με ευκολία θα τους ακούσεις να μιλούν για τους πάντες και τα πάντα. Θα έχουν εμπεριστατωμένη άποψη για την ποίηση, τη λογοτεχνία, την πολιτική, το θέατρο, για τους ανθρώπους - για ότιδηποτε αναφέρεις στην πραγματικότητα. Εσύ θα αναρωτιέσαι αν αλήθεια είναι τόσο αψεγάδιαστοι και αληθινοί όσο δείχνουν. Όμως πρέπει να γνωρίζεις το εξής:
Το καλύτερο τους όπλο είναι τα λόγια. Θα πουν πολλά, όμως δε θα κάνουν τίποτα στην πράξη. Κι αυτό είναι που τους καθιστά ανάξιους -και ανέντιμους, διότι ένας άνθρωπος που σε σέβεται δε σου πουλά φούμαρα. Προσέξτε λοιπόν τους εαυτούς σας από κάτι τέτοιους τύπους. Είναι ειδικοί στο να ξυπνούν αισθήματα έρωτα και πόθου μέσα σας, όμως είναι οι κάκιστοι στην έκφραση και στην έμπρακτη απόδειξη των συναισθημάτων που ισχυρίζονται ότι τρέφουν για εσάς.

Εκείνη -μερικά χρόνια μετά

Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, είχαν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε.
Κυρίως όμως, αν και το αρνιόταν πεισματικά, είχε αλλάξει Εκείνη.
Είχαν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε κι αυτό ήταν απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο. Η ζωή προχωρά, ο χρόνος κυλά και διάφορες αλλαγές επέρχονται.
Έβλεπε κι αντιμετώπιζε κάποιες καταστάσεις με άλλο μάτι, ίσως πιο ψύχραιμα, πιο δυναμικά.
Είχε μάθει να γίνεται πιο ανεχτική με πράγματα και καταστάσεις που την ενοχλούσαν -όπως κάθε σοβαρός ενήλικας.
Δεν παραπονιόταν εύκολα, δεν ανοιγόταν εύκολα, όχι σε όλους τουλάχιστον, μάλλον σε ελάχιστους -σε πολύ λιγότερους σε σχέση με πριν.
Προτίμησε την εσωστρέφεια και εκεί μέσα, συνέχιζε να διατηρεί τον κόσμο της, ο οποίος αν και φαινόταν διαφορετικός, δεν ήταν.
Τα συναισθήματα της συνέχιζαν να παραμένουν εκεί. Όχι το ίδιο αγνά όπως παλιά ίσως, ούτε τόσο ανεπηρέαστα. Όμως ήταν εκεί, έντονα και δυνατά. Υπήρχε μια πλευρά μέσα της που ήθελε απεγνωσμένα να τρέξει πίσω... Πίσω στην τρέλα, το δόσιμο και τον αυθορμητισμό. Ίσως και την απερισκεψία. Την ανεμελιά. Υπήρχε μια πλευρά μέσα της που διψούσε για λίγη ακόμα ελευθερία, μια πλευρά που ήθελε να γευτεί τις χαρές της ζωής χωρίς διλήμματα και φραγμούς, χωρίς έγνοια για το μετά. Ένα κομμάτι ενός χαμένου εαυτού που ήθελε να μην υπολογίσει τίποτα και κανέναν, ένα κομμάτι που διψούσε για λίγες στιγμές ευτυχίας.
Τέτοια πράγματα όμως δεν είναι σοβαρά στον κόσμο ενός ενήλικα. Κι είχε αρχίσει να αλλάζει. Όλα αυτά που τόσο πεισματικά αρνιόταν πως θα της συνέβαιναν, έρχονταν αργά και αθόρυβα, ανεβαίνοντας τα σκαλάκια της συνείδησης της ένα-ένα και της θύμιζαν ότι δεν μπορούσε ποτέ πια ξανά να γίνει η ίδια που ήταν πριν. Έπρεπε να μάθει να ζει με τον νέο της εαυτό, εκείνον που υπολόγιζε, που νοιαζόταν, που ήθελε να δει εξώ από το δικό του εγώ. Τον εαυτό που ήταν περικυκλωμένος από αγαπημένους ανθρώπους, μια απαιτητική και πάντα επικριτική κοινωνία και όρια. Φραγμούς. Λογική. Όμως η λογική δε χωρούσε στο συναίσθημα. Δεν μπορούσε να χωρέσει, ήταν αδύνατον. Κι αυτό την προβλημάτιζε και την ανησυχούσε. Την έκανε να νιώθει άβολα, σχεδόν μετέωρη ανάμεσα σε δύο κόσμους, ανάμεσα σε δύο εαυτούς, ανάμεσα σε δύο επιλογές.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένιωθε τον χρόνο βαρύ πάνω στις πλάτες της, να την πιέζει, να της ψιθυρίζει αυστηρά μες το αυτί πως έπρεπε να πάρει μια απόφαση.
Όμως δεν ήταν έτοιμη ακόμα. Δεν ήξερε αν ήθελε να μεγαλώσει γιατί μες το μυαλό το δικό της είχε φυτευτεί η αντίληψη πως το να μεγαλώνεις είναι κάτι κακό. Φοβόταν πως όταν έμπαινες στον κόσμο των μεγάλων υπήρχαν πολλές ευθύνες, κυρίως απέναντι στους άλλους παρά απέναντι στον εαυτό σου. Κι έπρεπε να είσαι σοβαρός και σκληρός και άκαμπτος. Και θερμός υποστηρικτής της λογικής. Χωρίς ίχνος αθωότητας και ανεμελιάς, χωρίς την επιθυμία και τον χρόνο να αφεθείς, γιατί το να φέρεσαι σαν μικρό παιδί και το να αφήνεσαι σε καθιστά αφελή στον κόσμο των μεγάλων.
Τελικά, όσο πεισματικά κι αν το αρνιόταν ένιωθε την αλλαγή. Την ένιωθε σε απόσταση αναπνοής και κάθε μέρα την ένιωθε όλο και πιο κοντά. Είχε αρχίσει να γίνεται πιεστική και καταπιεστική και δεν είχε σκοπό να το κουνήσει αν δεν της άνοιγε την πόρτα. Υπήρχαν όμως ακόμα περιθώρια. Ήταν και εκείνη η πόρτα στο βάθος, η πόρτα της χάρας και της ανεμελιάς. Όποτε την πλησίαζε μπορούσε εύκολα να ακούσει και να αναγνωρίσει τις μελωδίες μιας άλλοτε ένδοξης εποχής. Συχνά έμπαινε στον πειρασμό και την μισάνοιγε όμως δεν τολμούσε να κάνει ούτε ένα βήμα πιο μπροστά. Γιατί το παράδοξο αυτής της πόρτας καθώς και του περιεχομένου της ήταν πως σε έπαιρνε πίσω, όσο βήματα κι αν έκανες μπροστά. Ήταν δηλαδή μια τετελεσμένη ψευδαίσθηση.
Υπήρχαν ακόμη και τα παράθυρα, πιο ευκρινή και καθαρά από τις πόρτες σίγουρα. Ήταν αυτά που της επέτρεπαν να δει την πραγματικότητα. Την κατάσταση στο τώρα. Και στο τώρα έβλεπε μια φρουτοσαλάτα κι ένα μπέρδεμα. Μια ανακατωσούρα. Τουλάχιστον όμως μπορούσε να δει καθαρά.
Κι αν και μισούσε τα μπερδέματα και την αβεβαιότητα, αυτή την στιγμή τα προτιμούσε γιατί της έδιναν χρόνο, αυτό που χρειαζόταν περισσότερο από όλα. Μόνο αυτόν θα εμπιστευόταν από εδώ και στο εξής, μόνο στα δικά του κελεύσματα θα ανταποκρινόταν. Και μόνο αυτός θα αποφάσιζε για Εκείνην πότε θα ήταν ο κατάλληλος καιρός να ανοίξει ή να κλείσει τις πόρτες της ζωής.

From the ashes, you shall be reborn

[...] Metanoia indicates a spontaneous attempt of the psyche to heal itself of unbearable conflict by melting down and then being reborn in a more adaptive form.

Κάπως έτσι...

"Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"
Μάρω Βαμβουνάκη