Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Παλιοί καλοί καιροί.

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου. Και θα είσαι μέχρι τέλους -όποιο κι αν είναι αυτό-.
Αγαπά κανείς, θαρρώ, απ'την ανάγκη του ν'αγαπιέται πίσω. Κι εγώ με ούτην την ελπίδα σε πλησίασα, με ούτην προσδοκίαν. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, είδα πως ουδεμίαν σημασίαν είχεν η ανταπόκριση. Τι θα ωφελούσε; Σάμπως θαρρείς θα μεγάλωνε την αγάπη μου για σένα; Ή μήπως νομίζεις πως μετριέται η αγάπη για να μεγαλώνει και να μικραίνει;
Σαν σε καταλάβει όμως, δύσκολα της ξεφεύγεις. Είναι σαν ν'αγωνίζεσαι να κρυφτείς από τον ήλιο, σ'ένα δωμάτιο που διάχυτος μπαίνει μέσα. Είναι και πόνος τούτη η αγάπη...
Βλέπεις, κάποτες, ο καημός. Κάποτες, το παράπονο.
Όλα ετούτα με τον καιρό σβήσανε. Όχι όμως η αγάπη.
"Και τώρα ξέρω, τότες δεν ήξερα, πως είναι όμορφη η ζωή.." Εμείς την πλάθουμε, με την αγάπη μας, τη φτιάχνουμε. Την ομορφαίνουμε.
Κι εγώ, σαν κρίνο ολάνοιχτο έχω γίνει πια. Μόνο χάρη κι ομορφιά με πλημμυρίζουν.
Μόνο χαρούμενες μελωδίες φτάνουνε πια στα βάθη της καρδιάς μου.
Τότες δεν ήξερα, τώρα ξέρω όμως, πως υπάρχει η αγάπη, μέσα μας κρύβεται, δε μας τη δίνουνε, έμεις τη δίνουμε και πάλι εκεί... εκεί μένει, δε φεύγει.
Μες την καρδιά.
Δύναμις ανίκητη.
Πηγή ατελεύτητη.
Αθάνατη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου