Αλήθεια vs ονείρων

Αλήθεια vs ονείρων, 1930

  

«Κι όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μού παιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! Aν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την oνόμασε χήρα…
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θά θελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… - ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους - δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει». -Μαρία Πολυδούρη

Αλήθεια vs ονείρων, 1976

«Και τα πουλιά μου δεν ήρθανε πια -δεν είναι να ξαναρθούνε, το ξέρω. Και σηκώνομαι ωστόσο και φεύγω πάλι. Δεν έχω δέντρο. Είναι ένας τόπος ερημικός και χέρσος κι αγριωπός εδώ παρακάτω. Εκεί πάω. Και το βάζω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και κάθομαι κουβαριασμένη, όπως πρώτα, σα να 'τανε να 'ρθουνε πάλι. Κάποτε, στην αρχή, μου φάνηκε μια στιγμή πως τ' άκουσα πάλι το βούισμα τους, πως ήταν να 'ρθουνε. Και δεν ήταν, δεν ήρθαν - μα να τ'ανοίξω τα μάτια μου δεν τολμούσα. Φοβόμουνα πως θα τα δω γύρω μου σκοτωμένα. 

Και πάω και τώρα. Σ'αυτόν τον ίδιο τον τόπο. Δεν τα περιμένω -και πάω. Και δεν φοβάμαι ν'ανοίξω τα μάτια μου να τα δω σκοτωμένα - τα 'χω σκοτωμένα μέσα μου». -Δημήτρης Χατζής μέσω της "Αναστασίας"

Αλήθεια vs ονείρων, 2011

Γιατί λοιπόν ονειρεύονται οι άνθρωποι; (Όσοι ονειρεύονται δηλαδή). Είναι γιατί υπάρχει η αλήθεια. Υπάρχει η σκληρή αλήθεια τούτου του κόσμου. Κι όσο δυνατός κι αν είσαι έχεις ανάγκη να ονειρεύεσαι, να πλάθεις ένα κόσμο έξω από αυτή την συχνά πικρή αλήθεια. Είναι τότε που αρχίζεις να ζεις μες τον "ονειρόκοσμό"σου, παρέα με τα πουλιά σου. Ή ζεις προσμένοντας και ελπίζοντας για το ιδανικό, όπως το 'χεις δουλεμένο μέσα σου. Κι όμως, κάπου εδώ, νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε ένα σημαντικό διαχωρισμό ανάμεσα στην αλήθεια και στα όνειρα. Αλήθεια είναι αυτό που βιώνεις. Όνειρο είναι αυτό που φαντάζεσαι. Οπότε, αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν. Υπάρχουν άνθρωποι που το καταφέρνουν και αυτά τα δυο τα κάνουν ένα. Γίνεται κι αυτό κάποτε. Άλλες φορές πάλι, τα όνειρα μένουν απλά όνειρα -γι'αυτό εξάλλου ονομάζονται όνειρα κι όχι αλήθεια. Κι ακόμη, μη σας γελούν οι εποχές. Μόνο αυτές αλλάζουν. Οι άνθρωποι ποτέ. Γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που ονειρεύονται, εκείνοι που φοβούνται την ίδια τους τη σκιά, οι ζωντανοί-νεκροί, οι ηττημένοι... Κι όλοι θα την εζήσουνε τη ζωή, έστω και διαφορετικά. Μα, είναι αυτή η κάποια διαφορά που θα της δώσει ή όχι το νόημα. Και ξέρετε, η ζωή δε θα 'πρεπε να μετριέται με τα χρόνια... Μονάχα με τις στιγμές που έζησες ή ακόμη, με εκείνα τα όνειρα που σε βοήθησαν να διατηρήσεις την ανθρώπινή σου υπόσταση, γιατί όντας άνθρωποι μόνο ως τέτοιοι μπορούμε να ζούμε.