Η ελευθερία βρίσκεται πάντοτε μέσα στη δέσμευση. Ακούγεται αρκετά αντιφατικό, αρκεί όμως να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα για να διαπιστώσουμε ότι ισχύει.
Πολλά άτομα θεωρούν ότι η δέσμευση μ’ένα άτομο σημαίνει το τέλος της ελευθερίας τους. Γι’αυτό και αρκετοί αποφεύγουν τις σοβαρές δεσμεύσεις. Αντίθετα, επιδιώκουν τη δημιουργία δεσμών μικρής διαρκείας,πιστεύοντας έτσι ότι είναι ελεύθεροι.
Στην πραγματικότητα, όμως, απλά εξαπατούν τον εαυτό τους.
Το δέσιμο είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε την ελευθερία.
Όταν δημιουργούμε ένα δεσμό, δοκιμάζουμε τον εαυτό μας ή καλύτερα, τον ανακαλύπτουμε. Μαθαίνουμε πλευρές του που δε θα μπορούσαμε να τις δούμε κάτω από άλλες περιστάσεις. Ελεύθερος είσαι καταρχήν, όταν έχεις καταφέρει να εξοικειωθείς με τον εαυτό σου. Αυτό όμως δε συνεπάγεται απομόνωση.
Πρέπει αυτή την εξοικείωση να την περάσεις και στον άλλο. Όταν με αυτό το άτομο δουλέψουμε το «εμείς», με τέτοιο τρόπο ώστε να μη «χάνουμε» τον εαυτό μας αλλά αντίθετα να αποκτήσουμε μια σχέση όπου ο ένας θα συμπληρώνει τον αλλό, δηλαδή μια σχέση αλληλεξάρτησης(πάντα με την καλή έννοια) τότε θα αποκτήσουμε την ελευθερία μέσα στη δέσμευση. Θα είμαστε ελεύθεροι γιατί θα είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να ανησυχούμε, χωρίς να αμφιβάλλουμε. Θα είμαστε ελεύθεροι γιατί θα γνωρίζουμε ότι ο άλλος μας δέχτηκε γι’αυτό που είμαστε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και γι’αυτό ακριβώς μας αγαπά.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι «τα καλά κόποις κτώνται». Η αγάπη θέλει υπομονή και αρκετό χρόνο. Τίποτα αξιόλογο δεν κτίζεται εντός μίας ημέρας. Αν κάτι είναι δύσκολο, δε σημαίνει ότι είναι και αδύνατον.
Η θέληση είναι κινητήριος δύναμη.
Με το να κάνουμε προσωρινές σχέσεις και ν’αλλάζουμε τους συντρόφους μας σαν... πουκάμισα, ουσιαστικά εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας. Δε λέω, καλό και το παροδικό, φτάνει να ξεκαθαρίσετε τι είδους «ελευθερία» αναζητείτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου