Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Θέλω, δε θέλω...

Έϊ φίλε, τι σου συμβαίνει;
Ναι σε σένα μιλώ, σε σένα που σε κουβαλώ μαζί μου όλη μου τη ζωή.
Τι σε εκπλήσσει περισσότερο από όλα όσα βλέπεις και ακούς;
Δεν είναι λέξεις που τις ξανάκουσες;
Δεν είναι λέξεις που τις σιχάθηκες και λέξεις των οποίων το νόημα κατάλαβες πρακτικά;
Γιατί συνεχίζουν λοιπόν ν'ανάβουν τα λαμπάκια σου στο άκουσμα τους; Γιατί είναι τόσο περήφανα τα αυτιά σου ώστε  να μην τις ανέχονται;
Να σου πω έγω γιατί. Γιατί για σένα αδιαφορία σημαίνει απαξίωση. Σημαίνει "δεν ασχολούμαι" και άρα δεν μπαίνω στον κόπο να μάθω τι σόϊ τύπος είσαι γιατί απλώς δε με νοιάζει. Και ωραία, εσένα σε πειράζει αυτό. Και ποιον δεν τον πειράζει όμως; Ναι ναι, σε όποιον αρέσουμε και για τους άλλους δε θα μπορέσουμε κι άλλες τέτοιες βλακείες. Η ενόχληση μένει. Κι αυτή είναι το λιγότερο. Γιατί όταν εσύ μιλάς για "ενόχληση" εννοείς ότι αυτό σε πληγώνει. Κι ύστερα θυμάσαι κάτι που σου έλεγε κάποιος σε περασμένα χρόνια: "Από τη στιγμή που έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεναχωριέσαι και να σκοτίζεσαι. Έδωσες ό,τι είχες". Και ας υποθέσουμε ότι είσαι προετοιμασμένος και γι'αυτό. Ότι δηλαδή εσύ θα βάλεις τα δυνατά σου και και θα προσπαθείς κάθε μέρα όσο μπορείς με επιμονή και υπομονή και θα είσαι αισιόδοξος. Ερώτημα: Πότε ξέρεις στα αλήθεια ότι αυτό που έδωσες ήταν το καλύτερο που είχες; Και έπειτα, ακόμα κι αν έτσι νιώσεις, αν  δηλαδή φτάσεις στο σημείο να κουραστείς από την... προσπάθεια πώς γίνεται να το παίξεις τόσο άνετος ώστε να πεις "αυτό ήταν και τέλος;"
Σε ενοχλεί ακόμη, η επιφάνεια. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, μπουχτίσαμε. Από επιφάνεια άλλο τίποτε. Θέλεις να νιώθεις και να εκφράζεσαι και να σπαταλάς όλη σου την ενέργεια πάνω σε αυτό. Πιο πολύ κουράζεσαι προσπαθώντας να κρυφτείς από τους άλλους, από τον εαυτό σου, από την αλήθεια και γενικώς από οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω. Κι αν αρνηθείς να ζήσεις μες το "μυστήριο", οι άλλοι μεμιάς θα σου κολλήσουν ταμπελίτσα. Θα 'σαι η "τρελλή που ζει στην κοσμάρα της", "η ιδεαλίστρια και μη πρακτική", θα 'σαι μια "κακόγουστα ρομαντική". Αυτό βέβαια, λίγο σε νοιάζει.
Βαρέθηκες να σε απασχολεί τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος. Εκείνοι δε σε ξέρουν -και ούτε πρόκειται να σε μάθουν-. 
"Θέλω επιτέλους να μπορώ να λέω ότι ζω και όχι ότι σχεδόν επιβιώνω. Δε θέλω απλώς να τα βγάζω πέρα και να... "περνώ". Θέλω να είμαι αληθινή και το ίδιο αληθινοί να είναι και οι γύρω μου. Δε θέλω να μαντεύω τι θέλεις να πεις με έκεινο και τι εννοείς με το άλλο. Προτιμώ να ξέρω την αλήθεια, την αλήθεια του καθενός όποια κι αν είναι, όπως κι αν είναι. Τότε ίσως μπορέσω να πω ότι μιλώ πραγματικά με ανθρώπους και όχι με ηθοποιούς που φοράνε μάσκες και παίζουν κάποιο ρόλο-πάντα στο ίδιο σκηνικό, πάντα με τις ίδιες τυπικές ατάκες-. Από αυτά, χόρτασα, όχι άλλα πια.
Θέλω να ξέρω την αλήθεια κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και ας πονά. Θέλω επίσης, να ξέρω αν είμαι σημαντική για σένα και για σένα και για σένα, όχι γιατί αυτό θα ακουστεί ωραίο και όμορφο στα αυτιά μου, θέλω όμως να το ξέρω για να μπορώ ελεύθερα να χωθώ στην αγκαλιά σου χωρίς να σκέφτομαι αν είναι σωστό ή λάθος, αν πρέπει ή αν δεν πρέπει, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς άλλα "όχι" και "μη". Μόνο τότε θα ξέρω ότι κι αυτή η αγκαλιά θα περιέχει μια δόση αλήθειας και μόνο τότε θα 'χει αξία να στη δώσω. Γιατί ό,τι κάνω δεν το κάνω μόνο για εμένα -αν λειτουργούσα έτσι τότε θα ζούσα το μεγαλύτερο ψέμα, όλη μου η ζωή θα ήταν ένα ψέμα-. Ό,τι κάνω, θέλω να το κάνω έχοντας επίγνωση ότι το κάνω και για σένα, ότι σε ευχαριστεί και εσένα. Δε θέλω να χτίζω παλάτια στην άμμο που σαν ανοίξω τα μάτια μου θα γκρεμιστούν, θέλω όμως να χτίσουμε γερά θεμέλια αλήθειας πάνω στη Γη. Τότε θα έχω τουλάχιστον έναν ακόμη "μάρτυρα" αυτής της αλήθειας. Τότε θα ξέρουμε ότι η αλήθεια είναι δώρο και όχι κατάρα -αν ξέρεις πώς να την χειριστείς-."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου