Απολογισμός...

"...ξέρεις ότι είναι ασφαλές εκεί".

Ή ανακεφαλαίωση όπως πολύ εύστοχα γράφει το λεξικό που κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου.
Η αλήθεια είναι, ότι εδώ και μέρες σκεφτόμουν τον απολογισμό αυτό. Κάθε χρόνο τον έχω στο μυαλό μου. Γενικά, κάθε φορά που νιώθω ότι ένας κύκλος έχει φτάσει στο τέλος του ή όταν τελοσπάντων διαισθάνομαι ότι το τέλος πλησιάζει. Κανείς δε με υποχρεώνει να κάνω αυτό τον απολογισμό. Κανείς δε με υποχρεώνει ούτε καν να τον μοιραστώ. Το θέλω πολύ όμως. Και μη σας περνά από το μυαλό πως είναι εύκολο να βάζεις κάτω τα πράγματα και να βλέπεις τι πραγματικά κέρδισες, τι είχες, τι έχασες, τι σου έχει μείνει τελικά...
Κάθε χρόνο, βλέπω ένα αλλιώτικο πρόσωπο στον καθρέφτη. Πάντα όμως οι εκφράσεις είναι οι ίδιες. Κι αυτό δε με δυσαρεστεί διότι μέσα από τα λάθη του και τις ατέλειες του εξακολουθώ να βλέπω την ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη γι'αυτούς που υπήρξαν και γι'αυτούς που υπάρχουν-και γι'αυτούς που ενδέχεται να υπάρξουν.
Όλους αυτούς, καμιά φορά γίνομαι αρκετά εγωίστρια ώστε να ξεχνώ να τους ευχαριστώ. Ή ίσως και να μη χρειάζεται, δεν ξέρω. Είναι νύχτες όμως, που το νιώθω βαθιά μέσα μου! Κι η αποψινή είναι μια από αυτές. Είναι μια νύχτα που ακόμη και τα δάκρυα δημιουργούν μια αίσθηση όμορφη, γιατί είναι δάκρυα χαράς. Είναι εκείνα τα δάκρυα που τρέχουν σχεδόν αθόρυβα και καθένα απ'αυτά, αντιστοιχεί σε ένα αγαπημένο άτομο, σε μια ευχάριστη ανάμνηση.
Νομίζω ότι από τα ομορφότερα πράγματα που έζησα, μέχρι τώρα, είναι τούτο 'δω το συναίσθημα  της ευγνωμοσύνης. Της αιώνιας ευγνωμοσύνης. Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις απέναντι σε κάποια άτομα που ήρθαν στη ζωή σου είτε εντελώς τυχαία είτε επειδή το επιδίωξαν και που τόσο ανυποψίαστα και αβίαστα κατάφεραν να σε κερδίσουν. Κατάφεραν να σου "κλέψουν" ένα κομμάτι από την ψυχή σου, κι όμως, γι'αυτό τους είσαι ευγνώμων. Δε σε ενοχλεί που το κρατούν γιατί ξέρεις ότι είναι ασφαλές εκεί. Ξέρεις ότι θα το διαφυλάξουν και θα το φροντίσουν και ότι ακόμα κι αν χαθείτε, ακόμη κι αν σας χωρίσουν μίλια, θα έρθει κάποτε μια στιγμή που θα το βγάλουν προσεχτικά από τη θηκούλα που το τοποθέτησαν και θα καθίσουν μαζί του και θα θυμηθούν τα παλιά.
Αυτή η ευγνωμοσύνη είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο! Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Κι ακριβώς έτσι το βιώννεις και για εκείνους που το νιώθεις. Διότι αν και είναι τόσο μεγάλη η εκτίμηση που τους έχεις, το θεωρείς λίγο έως και χαζό να τους πεις "ξέρεις, μ'έμαθες πράγματα και με έκανες να αντιληφθώ πράγματα και με βοήθησες να γίνω καλύτερη και η παρουσία σου ήταν το μόνο που χρειαζόμουν για να γίνουν όλα αυτά". Είναι μια χαζογλυκιά διατύπωση της απόλυτης πραγματικότητας θα έλεγα. Είναι η αλήθεια  της καρδιάς ολόγυμνη. Και νιώθω την ανάγκη να την ομολογήσω. Και παρόλο που με στεναχωρούν οι κύκλοι που κλείνουν, αυτό το αίσθημα που γεμίζει την ψυχή μου είναι πολύ πιο δυνατό, πολύ πιο ανώτερο... Και θα το κρατήσω, είναι υπόσχεση αυτό.
Σας ευχαριστώ...

Ζήσε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου!

Μια αστραπή η ζωή μας... Μα προλαβαίνουμε - Νίκος Καζαντζάκης

Κοιμάσαι.                                                         

Ξυπνάς.

Ξυπνάς.

Κοιμάσαι.

Κάθε μέρα, είναι μια νέα μέρα.

Κάθε μέρα, είναι μια άλλη ζωή.

Αυτό είναι το μοτίβο: Ζεις, πεθαίνεις, αναστήνεσαι.

Ζεις.

Κάθε ημέρα, είναι αλλιώτικη από την προηγούμενη.

Αλλιώτικη κι απ’την επόμενη.

Σαν κοιμάσαι, πεθαίνεις για  λίγο, «αποχωρείς» από τα εγκόσμια. «Απενεργοποιείσαι»  για λίγο. Κι όμως, ο θάνατος αυτός είναι ζωτικής σημασίας! Γιατί σαν κοιμάσαι,  γράφεις το τέλος μιας ημέρας, μιας περιόδου, μιας στιγμής ίσως, ή και κάποιων σκέψεων. Αυτό όμως, δεν είναι καθόλου ψυχοπλακωτικό, καθόλου μακάβριο.

Γιατί αύριο είναι μια άλλη μέρα.

Όντως, οι πράξεις του χτες, ανήκουν στο χτες και μόνο.

Όντως, τα λάθη πιθανό να μην ξεγράφονται.

Όντως, κάποιοι άνθρωποι που αγαπάμε  χάνονται.

ΑΛΛΑ

Αύριο, ζεις ξανά!

Έχεις (σχεδόν) όλα τα εφόδια και την ευκαιρία, να προσθέσεις άλλη μία μέρα στο ημερολόγιο της ζωής σου.  Και είσαι το ίδιο δυνατός, αλήθεια!

Γιατί είναι μια άλλη μέρα. Κι η νύχτα σου επέτρεψε να αναπλαστείς. Σε έχτισε ξανά από την αρχή ως το τέλος και σήμερα ξυπνάς και μπορείς να σκέφτεσαι αλλιώτικα.

Σήμερα είναι η μέρα που μπορείς να κλείσεις εσύ το μάτι στη ζωή αν το θελήσεις.

Σήμερα μπορείς να της γελάσεις κρυφά, ή φανερά, χωρίς δισταγμό.

Σήμερα μπορείς να πιεις τσάι αντί για το συνηθισμένο καφέ. Ή μπορείς να προσθέσεις λίγη περισσότερη ζάχαρη στον καφέ σου-ή να αφαιρέσεις.

Σήμερα μπορείς να περπατήσεις τον ίδιο δρόμο για να πας στη δουλειά, αλλά έχεις ακόμη το περιθώριο να επιλέξεις ένα άλλο «μονοπάτι» που δεν ακολούθησες ποτέ.

Σήμερα μπορείς να πεις καινούρια πράγματα, να μάθεις καινούρια πράγματα.

Σήμερα είναι η μέρα που μπορείς να βάλεις ακόμη ένα άτομο στη ζωή σου-ή και να αφαιρέσεις κάποιο.

Σήμερα μπορείς ν’ανακαλύψεις πόσο εξαίσια είναι η μυρωδιά του γιασεμιού και σήμερα μπορείς να ερωτευτείς τη φύση.

Όντως, είσαι ένας και ενιαίος.

Όντως, εξακολουθείς να είσαι «εσύ» και δεν αλλάζεις.

Μα κανείς δε στο έχει ζητήσει.

Είσαι εσύ, αλλά είσαι ανανεωμένος!

Είσαι εσύ, λίγο πιο δυνατός από χτες, λίγο πιο αδύναμος από αύριο.

Είσαι εσύ και «έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον  παράδεισο και μπες μέσα!» όπως είπε και ο Νίκος Καζαντζάκης.

Κοιμάσαι

Ονειρεύεσαι

Ξυπνάς

Ζεις!

Αναθεωρείς

Συζητάς

Επικοινωνείς

Χτίζεις

Αναζητάς

Βρίσκεις

Γελάς

Γελάς δυνατά

Προχωράς

Πέφτεις

Πληγώνεσαι

Πονάς

Κλαις

Κλαις δυνατά

Υποφέρεις

Σταματάς

Πεθαίνεις...

Αναστήνεσαι

Αναπλάθεσαι

Ονειρεύεσαι

Ξυπνάς

ΖΕΙΣ!

Εύχομαι!

Kάντε μια ευχή!

 Εύχομαι το πνεύμα αυτών των Χριστουγέννων να φωλιάσει για πάντα στις καρδιές σας και να μη βγει ποτέ ποτέ από εκεί!
Εύχομαι όλοι να αποκτήσετε αυτό που επιθυμεί περισσότερο η καρδούλλα σας!
Εύχομαι όλοι να πάρετε κάτι ΚΑΙ να δώσετε κάτι(και αυτό το κάτι να είναι θησαυρός που θα τον κουβαλάτε για καιρό μαζί σας).
Εύχομαι να δείτε αυτούς που αγαπάτε και να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται!
Εύχομαι ν'απελευθερωθείτε από κάθε είδους έγνοια και να τολμήσετε να φερθείτε ξανά σαν παιδιά! (γιατί κι αυτό χρειάζεται).
Εύχομαι να πείτε και να πράξετε ό,τι δεν τολμήσατε πότε ως τώρα!
Εύχομαι το 2011 να αποτελέσει μια νέα ΚΑΙ καλύτερη αρχή για ολόκληρη την ανθρωπότητα και ν'αποκτήσουμε επιτέλους Δημοκρατία με όλο το νόημα της λέξης;)
Εύχομαι να υποδεχτείτε το νέο χρόνο με εκείνον ή εκείνην που ποθείτε περισσότερο!
Εύχομαι να εκφράσετε την αγάπη σας όσο πιο πολύ μπορείτε! (γιατί είναι δωρεάν και δεν βλάπτει κανέναν!)
Εύχομαι ο κόσμος να μετατραπεί σ' ένα κόσμο γεμάτο από αγαπούλες και αγκαλίτσες και καρδούλλες(υπάρχει ομορφότερο πράγμα;; :) )
Εύχομαι να βγείτε με τους φίλους σας και να τα σπάσετε γιατί το αξίζετε!
Εύχομαι να ξεκουράσετε σώμα και ψυχή!
Εύχομαι να συγχωρέσετε αυτούς που σας σπάνε τα νεύρα κι αυτούς που σας πλήγωσαν γιατί όπως λέει και η γιαγιά μου "η κατζία ένα μας μείνει στο τέλος" :)
Eύχομαι να κάνετε κάτι πρωτότυπο, κάτι μοναδικό, κάτι ξεχωριστό, ίσως και κάτι τρελλό και να μη μετανιώσετε ποτέ γι'αυτό!
Εύχομαι να τραγουδήσετε μέχρι που να σας πιάσει φαρυγγίτιδα και μια μέρα μετά, ξαπλωμένοι στον καναπέ του σπιτιού σας να σκέφτεστε ότι "άξιζε τον κόπο" και να μη γκρινιάζετε σαν τη γιαγιά μου! (γιαγιά αγαπώσε:) )
Εύχομαι σ'εσάς, τους αθεράπευτα ρομαντικούς, to be kissed under the mistletoe από τον πρίγκιπα(ή την πριγκίπισσα τελοσπάντων) των ονείρων σας κι αν το "παίζει υπεράνω", επιχειρήστε το εσείς!
Εύχομαι να δώσετε άπειρες αγκαλιές και να τις ευχαριστηθείτε ΟΛΕΣ!
Εύχομαι να πείτε μια καλή κουβέντα στο σπαστικό σας γείτονα έστω και "χάρην των Χριστουγέννων" και πού ξέρετε; Ίσως και να σας βγει σε καλό!
Εύχομαι να προβληματιστείτε λίγο για  κάποιο φλέγον θέμα(εξαιρούνται διλήμματα όπως "να βάλω το μπλε φόρεμα ή μήπως το μαύρο;" κλπ)
Εύχομαι να τολμήσετε να κάνετε κάτι που φοβάστε να κάνετε αλλά το θέλετε δια καώς και εύχομαι να συνεχίσετε να το κάνετε με επιμονή και υπομονή γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι "ο επιμένων νικά!"
Εύχομαι να μην επιβεβαιώσουμε για ακόμη μια φορά τη θεωρία του κύριου Αϊνστάιν ότι "η ανθρώπινη βλακεία είναι άπειρη" κάνοντας απερισκεψίες!
Εύχομαι να μην πιείτε αν θα οδηγήσετε!(ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙA; κάπως έτσι:) )
Last but not least,(τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο...)
Εύχομαι να έχετε την υγεία σας και να σφύζετε από ζωή κι εύχομαι η χαρά να λάμψει στα προσωπάκια σας!
ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΕΤΟΣ.
Με αγάπη,
Μ!

Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός!

Ο George Eliot είπε: 

"Δε μου αρέσει ν'αγαπιέμαι μόνο, αλλά και να μου λένε ότι είμαι αγαπητός. Δεν είμαι σίγουρος εάν είστε της ίδιας άποψης, αλλά το βασίλειο της σιωπής είναι αρκετά μεγάλο πέρα από τον τάφο. 

Αυτός, είναι ο κόσμος του φωτός και της ομιλίας, και επιτρέψτε μου να σας πω ότι είστε πολύ αγαπητός."

Και συμφωνώ.

Δύσκολο δεν είναι να γκρεμίσεις, αλλά να χτίσεις...

Αναμφίβολα, η αμφιβολία είναι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια που θα μπορούσαν να "ποτίσουν" μια σχέση. Φυσικά, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι για τίποτα και για κανέναν-κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η αμφιβολία σε υπερβολικό βαθμό όμως, έχει αρνητικές συνέπειες για εκείνον που τη βιώννει. Του προκαλεί άγχος και ανησυχία. Συνεχώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις πιθανότητες και δημιουργούνται όλο και περισσότερα ερωτηματικά. Και τελικά, ξεχνά κάτι πολύ βασικό, κάνοντας έτσι, δυστυχισμένο τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί αν δεν παίρνει απαντήσεις νομίζει ότι αδικείται κιόλας. Ενώ καλά μέσα του ο άνθρωπος που αμφιβάλλει, γνωρίζει. Γνωρίζει ότι ο μοναδικός τρόπος για να μάθει είναι να σταματήσει να ρωτά-και να αρχίσει να απαντά κάνοντας ένα πολύ "απλό" πράγμα -ζώντας.
Για να ζήσει όμως, κανείς, χρειάζεται δύναμη. Και ψυχή. Κι αν κάποιοι έφτασαν να αμφιβάλλουν, πάει να πει ότι κάποιος ή κάτι τους ταρακούνησε σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους βάλει σε σκέψεις αλλιώτικες. Κάποιος ή κάτι ήρθαν μια καλή ημέρα και τους έδειξαν ότι ο κόσμος δεν ήταν ποτέ όπως τον είχαν φανταστεί. Κι είναι κάπως δύσκολο όλα όσα θεωρούσες γνώριμα στο χτες, να τα χάνεις την επομένη. Είναι σκληρό κι απάνθρωπο να διαγράφονται και να αναιρούνται τα πάντα εν τω μέσω μιας νυχτός κι ακόμα σκληρότερο είναι όταν δεν το επέλεξες εσύ, αλλά κάποιος άλλος το αποφάσισε για σένα για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα.
Είναι σκληρό ό,τι θεωρούσες αληθινό μέχρι χτες, να έρχεται μια μέρα αυτός ο κάποιος ή αυτό το κάτι και με το χειρότερο τρόπο να σου αποδεικνύει ότι ίσως και να ήταν ό,τι πιο ψεύτικο έζησες. Γιατί κακά τα ψέματα, σε ποιον αρέσει να χτίζει πάνω σε σαθρά θεμέλια; Και σκεφτείτε ότι κάποιοι έκαναν το ατυχές λάθος να χτίσουν πάνω σ'αυτά, γιατί κάποτε αυτό τους φαινόταν σωστό, μην ξεχνάτε όμως, ότι οι καιροί αλλάζουν κι ότι αυτό που βλέπαμε σωστό χτες είναι λάθος σήμερα ίσως. Έχτισαν λοιπόν. Εναπόθεσαν ελπίδες και χρόνο και κόπο. Και το έκαναν με τη μεγαλύτερη τους ευχαρίστηση. Κι ανακαλύπτουν λοιπόν μια μέρα, ότι έχτιζαν μόνοι, ότι έχτιζαν αλλά στην ουσία γκρέμιζαν. Γιατί, σαν είναι σαθρά τα θεμέλια, έρχεται δυστυχώς μια μέρα που γκρεμίζονται. Και γκρεμίζεται κι ο άνθρωπος μαζί.
Και πέφτει.
Μερικοί δεν έχουν τη δύναμη να σηκωθούν. Κι άλλοι, ξυπνούν μια μέρα και αποφασίζουν ότι θα σηκωθούν. Ο κόσμος όπως τον ήξεραν όμως, δεν είναι πότε ξανά ο ίδιος. Και ένα γκρέμισμα, συχνά, είναι υπερ-αρκετό ώστε ο άνθρωπος να φοβάται να χτίσει ξανά και τελικά να μένει στην αμφιβολία. Δεν είναι όμως που δε θέλει να ζήσει, είναι που δεν μπορεί. Είναι που είναι δέσμιος του παρελθόντος.

Αγαπάς για ν'αγαπάς

Εσείς, πόσο μακρυά θα φτάνατε για την αγάπη;

 Σήμερα, ήρθα σπίτι κι αναζητούσα απεγνωσμένα το βιβλίο μου των Νέων Ελληνικών της Β' γυμνασίου. Ο λόγος, είναι γιατί ήθελα να βρω ένα κείμενο που με σημάδεψε πολύ. Και που κατά τη γνώμη μου του δίνεται πολύ λίγη σημασία σε σχέση με το σημαντικό μήνυμα που θέλει να στείλει. Ο Λέο Μπουσκάλια, ο συγγραφέας του κειμένου, που είχε μείνει γνωστός κι ως ο δάσκαλος στο μάθημα της "Αγάπης", είχε κατακριθεί κατά καιρούς γιατί "τόλμησε να αγγίξει ένα τόσο λεπτό θέμα όσο η αγαπη".

Αγαπάς για ν'αγαπάς-Λέο Μπουσκάλια

Αυτή την ιστορία τη λέω πάντα, την έχω γράψει και πολλοί από σας την έχετε ακούσει χιλιάδες φορές, μ'αρέσει όμως τόσο πολύ. Στο μάθημα της Αγάπης ένα κορίτσι είπε ένα βράδυ: "Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θελήσουν ίσως να γίνω μπανάνα". Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα. Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο: "Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουνα μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο". Και ξέρετε τι θα συμβεί; Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο!
"Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να πονέσεις". Και "Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις". Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Και κάπου εδώ, να προσθέσω με τη σειρά μου, αν θεωρήσουμε σωστά αυτά που υποστηρίζει ο Μπουσκάλια, ότι οι άνθρωποι από την οπτική γωνία που τους βλέπω αντί να επιδιώκουν την αγάπη, όλο και πιο πολύ αλλοτριώνονται από αυτή. Και δεν καταλαβαίνω γιατί. Η ελευθερία βρίσκεται ΜΕΣΑ στη δέσμευση-όποιου είδους κι αν είναι αυτή. Το "δέσιμο" δεν είναι δέσιμο με αρνητική σημασία. Αν κλεινόμαστε στο καβούκι μας τότε είναι που φυλακίζουμε τον εαυτό μας. Χτίζοντας τείχη γύρω από τον εαυτό μας, μπορεί να καταφέρνουμε να κρατούμε έξω τη λύπη, χωρίς να το καταλαβαίνουμε όμως, κρατούμε έξω και πολλή από τη χαρά που θα μπορούσαμε να νιώσουμε, αν τα γκρεμίζαμε. Τι πιο όμορφο υπάρχει από το να μπορείς να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου απέναντι σ'έναν άνθρωπο; Να ξέρεις ότι υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που ξέρει ακόμη και τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα για σένα-κι όμως αυτό δεν τον σταματά από το να σε αγαπά και δεν τον κάνει να σ'αγαπά λιγότερο. Γιατί αγαπώ, δε σημαίνει κρύβομαι. Δε σημαίνει δείχνω μια τυπική εικόνα. Η αγάπη και το κρυφτό είναι τσακωμένοι. Και όχι, δε βλέπω τα πράγματα δύσκολα. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά που αναζητώ είναι τρελλά και παράλογα. Αλλά με παρηγορεί αρκετά το ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που πολέμησαν και πολεμούν για την αγάπη. Γιατί η ζωή είναι ένας ακατάπαυστος αγώνας. Θέλει ρίσκο, θέλει προσπάθεια, θέλει δουλειά! Συνέχεια!
Σκεφτείτε δυο μαθητές. Σκεφτείτε ότι ο ένας είναι καλός μαθητής κι ο άλλος δεν έχει ιδιαίτερα καλούς βαθμούς. Ας πάρουμε τον πρώτο λοιπόν. Νομίζετε ότι είναι θέμα φύσης ή τύχης τελοσπάντων; Όχι. Και στους δύο, είναι το ίδιο δύσκολο να δουλέψουν πιστέψτε με. Ο πρώτος όμως, αποφάσισε ότι θα το παλέψει, ότι θα κυνηγήσει το όνειρο του παρόλες τις δυσκολίες, παρόλα τα εμπόδια. Τα πάντα όμως, απαιτούν θυσία. "Τα αγαθά κόποις χτώνται." Αν κατάφερε να γίνει καλός μαθητής είναι γιατί αγωνιζόταν νύχτα μέρα, είναι γιατί πίστευε και ήλπιζε.
Ας πάρουμε το δεύτερο. Δε διαθέτει λιγότερο μυαλό από τον πρώτο. Έχει την πεποίθηση όμως ότι δεν είναι ανάγκη να πιέζεται, ούτε να θυσιάζεται γιατί για κάποιον Χ λόγο δεν τον αγχώνει ο χρόνος-λες και είναι άπλετος! Διατηρεί μια στάση βραδύτητας, λες και θα ζει για πάντα. Κι όμως, θέλει να είναι το ίδιο καλός όσο ο πρώτος. Τι σημαίνει όμως αφήνεται στη φύση; Δηλαδή ο άλλος που προσπαθεί αγωνίζεται για "ένα αδειανό πουκάμισο;" ή μήπως πάσχει από οξεία βλακεία; Πώς γίνεται να πετύχουμε κάτι αν δε βάλουμε το λιθαράκι μας στη βάση;
Ας επιστρέψουμε τώρα στην αγάπη. Θέλει δουλειά. Κάθε μέρα που ζούμε είναι αγώνας. Αν ξυπνήσω μια μέρα και δεν κάνω κάτι καινούριο, θα πω ότι απέτυχα. Αν κάνω κάτι κι αποτύχω δε θα πω "παραιτούμαι" όμως. Ναι, θα απογοητευτώ, θα πονέσω, θα πληγωθώ, θα με πάρει από κάτω, αλλά θα δώσω χρόνο στον εαυτό μου και μετά θα συνεχίσω από εκεί που έμεινα. Θα πω, "δεν απέτυχα, απλώς βρήκα 10,000 τρόπους που δε δουλεύουν. " (Τόμας Έντισον) Κι έτσι είναι. Η αγάπη πάντα βρίσκει τρόπους. Κι όλοι μας μπορούμε να βρούμε τρόπους. Το μόνο που μου μένει για να εξηγήσω την τόση μεγάλη άνεση μερικών ανθρώπων είναι ίσως, ότι μάλλον θα έχουν κάνει κάποια συμφωνία με το χρόνο.

Η ιστορία μιας καρδιάς.

Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν ένα τρωτό σημείο. Ένα σημείο αδυναμίας, που παρά τις μέγιστες προσπάθειες που καταβάλλουν, πάντα θα τους γονατίζει, ασχέτως με την υπόλοιπη τους δύναμη.
Εκείνης, η αδυναμία της ήταν η καρδιά της. Κι ήταν σκληρό. Να το σκέφτεται. Να το βιώννει.
Ήταν μια καρδιά παράξενη. Αγαπούσε, καθώς ήταν παράξενη, τα πιο παράξενα άτομα και κατά έναν παράξενο τρόπο, πονούσε μακρυά τους.
Ήταν μια καρδιά τρελλή και ανυπόμονη.
Τρελλή, γιατί ζητούσε τα παράλογα-και στον κόσμο που ζούσε, παράλογο έλεγαν κάθετι που ξεπερνούσε τα όρια της "λογικής" και της φαντασίας τους. Και συνάμα, τρελλή γιατί συχνά δεν έψαχνε τα ωφέλημα. Αναζητούσε όμως, επίμονα, τα δύσκολα, τα άφταστα, τα αδύνατα και είχε και την τρελλή ελπίδα ότι μια μέρα ίσως θα μπορούσε να τα κάνει οικεία και εφικτά, ήλπιζε ότι θα μπορούσε να τα πραγματώσει, ότι θα μπορούσε να τα κάνει χειροπιαστά, γιατί μόνο τότε θα μπορούσε ο υπόλοιπος κόσμος να πει ότι υπήρξαν κι ότι ήταν όντως αληθινά.
Ανυπόμονη, διότι χτυπούσε με τόσο γρήγορους κι ανυπόμονους ρυθμούς, που θα έλεγε κανείς, ότι αναμφίβολα θα πετιόταν έξω από το στήθος της κάποια στιγμή και θα γινόταν χίλια κομμάτια. Ήταν κι ανήσυχη, τόσο ανήσυχη που νύχτες αμέτρητες την είχε αφήσει άϋπνη. 
Ήταν ταξιδιάρα καρδιά και παρόλες τις φουρτούνες που είχε περάσει, είχε μάθει να αράζει στις στεριές και  να ξεκουράζεται στα λιμάνια κι από εκεί, πάλι να συνεχίζει τα ταξίδια της, όσο δύσκολο κι αν της φαινόταν κάθε νέο δρομολόγιο που έπρεπε να ακολουθήσει. Κάθε φορά πήγαινε όλο και πιο μακρυά, γιατί της άρεσε η περιπέτεια κι όσο κι αν ένιωθε τρωτή και εύθραυστη, ο πόθος της να μη σταματήσει να χτυπά νικούσε την ίδια της την αδυναμία...
"Κι αν δεν είσαι πια εδώ, εγώ πάλι σε νιώθω, γιατί έχεις καταχωρηθεί "εδώ"..."

Με λόγια της καρδιάς θα σου μιλήσω.

Σε κοιτάζω στα μάτια
κι ελπίζω ότι θα δεις μες την ψυχή.
Με αντικρύζεις και φοβάμαι.
Των σκέψεων η σκοτεινή ροή,
μου στοιχίζει ακριβά.
Συνεχίζω όμως!
Κι αγωνίζομαι λίγη από την κρυμμένη ζεστασιά
να νιώσω.
Για να μπορώ ξανά να δώσω.
Το ατελείωτο σου χάος μήπως καταλάβω.
Για να λυτρωθώ και να λυτρώσω.

Αδιέξοδο.

There's no way out...

"Η ειρωνεία της υπόθεσης δεν είναι πόσοι πολλοί γοητευτικοί άνθρωποι θα σου πουν ότι είσαι γοητευτικός, αλλά ότι εσύ αισθάνεσαι σαν εξωγήινος ανάμεσα στους ανθρώπους-αλλιώς αγαπάς, αλλιώς πιστεύεις, αλλιώς σκέπτεσαι."
Κι αυτό το "αλλιώς" είναι πρόβλημα δυστυχώς. Πρόβλημα γιατί σε περιορίζει.
Και Περιορισμός, αν ζητάτε την άποψη μου = Ανελευθερία.
Και Ανελευθερία = Καταπίεση = Εγκλωβισμός.
Και τα υψώνουμε όλα στη δευτέρα και τι παίρνουμε;
Μια ωραιότατη Αρνητικότητα.
Ένα τεράστιο ΟΧΙ.
Κι άντε τώρα να βρεις την άκρη και να βγεις από αυτό τον τεράστιο λαβύρινθο των δυσεπίλυτων εξισώσεων που έχουν βγει με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια βεβαίως, βεβαίως..(Σημειωτέον ότι απεχθάνομαι τα Μαθηματικά.)
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα κι έφτασα μέχρι εδώ, πάντως, ένα πράγμα ξέρω στα σίγουρα:
επιστροφή δεν ύπαρχει.
Και να σας πω γιατί. Διότι δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις όσο και να το θέλεις.
Δε λέω, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο(όσο κι αν τα βλέπω συχνά έτσι), αλλά βέβαια δεν είναι κι όλα "ξεγράφω" και "προχωρώ". Κι αν ξεγράψω, κι αν παραγράψω, μόνο τον εαυτό μου ξεγελώ. Γιατί, ως γνωστόν "ω γέγονε, γέγονε". Ακόμη κι αν το αγνοείς, δεν μπορείς να το παραγράψεις και σαφώς ούτε και να το αλλάξεις.
Εξάλλου, μια πληγή μπορεί να καταφέρεις να την επουλώσεις αλλά τα σημάδια της πάντα θα μένουν ανεξίτηλα. Και δε μίλω για τα εμφανή στους οφθαλμούς σημάδια, αλλά για σημάδια πολύ βαθύτερα, που, δυστυχώς, μένουν εκεί και πάντα βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Αυτά τα σημάδια, λίγο ή πολύ μας καίνε όλους, γι'αυτό και μέσα από τη συναναστροφή μας με τους άλλους προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο μας και να γίνουμε πιο "σοφοί" ("έτερος εξ'ετέρου σοφός", όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι). Το θέμα όμως, επιστρέφει στην πρώτη-πρώτη πρόταση. Δεν έχει σημασία πόσοι θα είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά σημασία έχει το ποιόν τους, η ποιότητα τους δηλαδή και τελικά πόσο "καταλυτική" θα είναι η συμβολή τους σ'όλο αυτό το μπέρδεμα.
Παράκλησις: Όταν τους βρείτε, φωνάξτε με κι εμένα.

Όταν όλα πάνε στραβά..

Είναι εκπληκτικό.
Εκπληκτικό που ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά, πάντα, κάπως, βρίσκεται κάποιος, κάτι, μια μικρή φωτεινή δέσμη ηλιαχτίδας που φωτίζει τη μαραμένη σου ψυχή.
Και θέλω να ξέρεις πως ό,τι κάνω κι αν είμαι εδώ ακόμη, είναι για σένα.
Όχι, δε σε ρώτησα. Απλώς κατάφερες έστω και χωρίς να το ξέρεις να μου δίνεις κίνητρα και λόγους για να συνεχίζω. Κι αυτό είναι.. κάτι.
Κι όσο κι αν ξέρω ότι κάποτε θα σε απορροφήσει το σκοτάδι και θα χαθείς και'συ απ'τη ζωή μου, θα'σαι και εσύ ένα από τα ξεχωριστά μου κεφάλαια, που πάντα θα "ξεσκονίζω" φέρνοντας πίσω όμορφες στιγμές, όμορφες αναμνήσεις..
Γι'αυτό σ'ευχαριστώ.
Σ'ευχαριστώ που μου σκουπίζεις τα δάκρυα, ακόμα κι αν δεν είσαι εδώ.

No love, no glory.

“I try to talk to you, but I don't know what to say. I am afraid you don't want me to say anything. So I don't. But inside of me there are words waiting to come out. And tell you how I feel; like how I miss you. And how I love you despite my broken heart .And how I need you in my life. And especially, how much I want you.But those words may forever stay in my heart-locked inside. Sometimes, I wonder if there are words locked inside you too... but I'll never know.”

Why do I always have to fall for the wrong person?
And in the first place, who could ever give an exact definition of what is right or wrong?
A heart is an uncontrollable thing.
What a stupid lamb I am..
But hey, I'm not alone in this. Life is a circle, a mean one.
We always long for the ones we can't have. We worship the forbidden. I have always wondered why it has to be like that. Maybe it's another way for us to realize that life has never been an easy thing. So, you have to fight. For every single thing that you want. It's an unstoppable battle.
Although I'm not sure who is losing and who is winning at this moment..

P.S. Love takes hostages.

Εκείνος κι Εκείνη (a white demon love song).

"She likes the way he sings white demon love songs in her dreams.."

Καθώς παρατηρούσε τον κόσμο που περνούσε από δίπλα της εκείνη την κρύα νύχτα του χειμώνα, ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς της να δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο. Η μελωδία που εδώ και ώρα ηχούσε στ'αυτιά της, είχε αρχίσει να της φαίνεται πιο γνώριμη, πιο οικεία, λες και είχε γραφτεί για την ίδια. Και τότε, μέσα στο αχανές κι απέραντο πλήθος, τον είδε. Το βλέμα της έπεσε κατ'ευθείαν στα γεμάτα φλόγα, καφέ του μάτια. Ήταν ένα ζευγάρι μάτια όπως όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσε να πει κανείς, κι όμως, κάθε φορά που τα αντίκρυζε μεταφερόταν σ'άλλους κόσμους, σ'άλλα μέρη. Λες και ήθελαν κάτι να της πούνε. Εκείνος, δεν ήθελε όμως. Όχι γιατί ήτανε "κακός" ή γιατί ήθελε να την βασανίζει και να την αφήνει με χίλια-δυο αναπάντητα ερωτήματα, αλλά γιατί ίσως κι ο ίδιος να γνώριζε καλά, ότι δεν ήταν απαραίτητες οι πολλές κουβέντες. Ένα βλέμμα αρκούσε και τα λεπτά που περνούσαν στην απόλυτη σιωπή "έλεγαν" πολλά περισσότερα.
Η μελωδία συνέχισε να την παρασύρει γλυκά κι εκείνος είχε σχεδόν φτάσει κοντά της. Δεν είχε τη δύναμη  να τον φωνάξει με το όνομα του αν και το ήθελε δια καώς. Εκείνος, εντελώς απρόσμενα και αναπάντεχα, την προσπέρασε και περπάτησε με γοργό βήμα για ακόμη λίγο. Προτίμησε όμως, να την πιάσει "εξ'απροόπτου" και αφού το αναλογίστηκε για μερικά δευτερόλεπτα επέστρεψε κοντά της. Η αλήθεια είναι, ότι αυτό, συνήθιζε να το κάνει αρκετά συχνά. Και τα κατάφερνε μια χαρά. Κάθε φορά την εξέπληττε όλο και περισσότερο.
Μέσα από τα καφέ του μάτια, μπορούσε να δει καλύτερα. Ίσως γιατί έβλεπε μια πλευρά δική της σ'αυτά. Ίσως να της ξυπνούσαν το ενοχλητικό "έντομο" της περιέργειας. Γιατί ήθελε να μάθει.
Και μαζί του μάθαινε. Και ανακάλυπτε. Και εξελισσόταν. Κι ένιωθε όμορφα, τόσο όμορφα που είχε διαγράψει τη λέξη "τέλος" από το λεξιλόγιο της. Δεν ήθελε να το δει. Δεν ήθελε να έρθει.
Η μουσική συνέχισε ν'αντηχεί σ'όλο το χώρο. Της έδωσε το χέρι του, μένοντας στη σιωπή ακόμη, κι εκείνη έχωσε το δικό της βαθιά μέσα στο δικό του, παρόλο που τον είχε δει, με την άκρη του ματιού της, ν'ανατριχιάζει -μάλλον θα ήταν διότι ήτανε πολύ κρύα-.
Συνέχισαν να περπατούν στο δρόμο του ονείρου κι αφέθηκαν στο μουσικό πανδαιμόνιο.
Εκείνη ήταν ντυμένη στ'άσπρα κι ένα λεπτό σάλι διαπερνούσε το λαιμό της. Τα μαλλιά της ήταν λυτά και μακριά. Όταν μπήκαν στη μεγάλη και ζεστή αίθουσα της ψιθύρισε απαλά κάτι στ'αυτί και αφού τον άκουσε με προσοχή, άρχισε ν'ανεβαίνει την τεράστια σκάλα που βρισκόταν λίγο πιο πέρα.
Χωρίς ενδοιασμούς, άνοιξε την πόρτα όπως της είχε πει κι ένιωσε σαν να είχε γίνει μικρό παιδί ξανά, τόσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιαμός που την κατέλαβε. Εξερεύνησε καλά το δωμάτιο και λίγο πριν κινήσει για να φύγει, πήρε στα χέρια της τα άσπρα γάντια και τα φόρεσε με προσοχή. Σίγουρα δεν ήταν η πριγκίπισσα του παραμυθιού, όμως τη νύχτα εκείνη ζούσε σ'ένα όνειρο που δεν ήθελε να τελειώσει.
Η έκφραση της, μελαγχολική, τα μάτια, σκεπτικά, αλλά γεμάτα ελπίδα.
Το τραγούδι είχε αρχίσει να παίζει ξανά.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, κίνησε για τη μεγάλη αίθουσα και σταμάτησε στο τελευταίο σκαλί, όπου τον αντίκρυσε  για άλλη μια φορά.
Το βλέμμα του, αινιγματικό, σκοτεινό κι όμως, γοητευτικό. Πότε πότε, έσκυβε το κεφάλι του και κοίταζε χάμω, σαν κάτι να τον ανησυχούσε. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, κάτι τον έκανε να λάμπει.Και μαζί του έλαμπε όλη η αίθουσα.
Χαμογελούσε.
Έδωσαν τα χέρια ξανά, λες και ήταν η πιο φυσική κίνηση και προχώρησαν μαζί στο κέντρο του δωματίου. Εκείνος, ίσιωσε το κορμί του και ήταν έτοιμος να χορέψει το πιο ωραίο βαλς της ζωής του. Εκείνη, του χαμογέλασε δειλά. Ο χορός ξεκίνησε κι αν τους έβλεπε κανείς, θα ζήλευε τις μετρημένες τους κινήσεις που ήταν γεμάτες χάρη. Εκείνος, οδηγούσε. Εκείνη, ακολουθούσε.
Συνέχισαν να διαγράφουν κύκλους σ'ολόκληρο το χολ. Πότε μικρούς, πότε μεγαλύτερους, πάντα όμως με την ίδια σταθερότητα. Χόρευαν, χωρίς να ξέρουν το γιατί και το πώς και κυρίως, χωρίς να σκέφτονται το μετά. Χόρευαν, λες κι ο χορός εκείνος θα κρατούσε για πάντα. Αιώνια. Όπως στα παραμύθια.
Η αίσθηση του χρόνου είχε χαθεί τελείως. Όμως, ο φόβος της την έκανε να δακρύσει.
Το είδε το δάκρυ της, όμως το άφησε να κυλήσει και έπειτα, την πήρε και πάλι κοντά του. Της σιγοψιθύρισε κάτι στ'αυτί και την καθησύχασε.
Παρόλα αυτά, όσα κι αν τους ένωναν, άλλα τόσα ήταν εκείνα που τους χώριζαν. Στην αίθουσα εκείνη εντούτοις, βρίσκονταν μόνοι. Η βραδυά ήταν δική τους και ήξεραν ότι είχαν το δικαίωμα να τη ζήσουν. Το μετά είχε σβηστεί τη νύχτα εκείνη.
Συναισθήματα... Ανάμεικτα. Η ζεστασιά όμως, κρατούσε ζωντανές τις καρδιές τους ακόμη, κι εκείνος συνέχισε να την παρακολουθεί με τα μάτια του λες και την προστάτευε από κάτι.
Της ζήτησε, "να διευρύνει τον ορίζοντα της καρδιάς της."
Εκείνη, πανικόβλητη, λες και την τιμωρούσε με το χειρότερο τρόπο, άρχισε να ορκίζεται. Ορκιζόταν ότι δε θα τον πονούσε ποτέ, φτάνει να συνέχιζε να την κρατά στα χέρια του.
Εκείνος, σάστισε. Ήταν αναποφάσιστος. Δίστασε. Αλλά ο πανούργος ο χρόνος δεν του έδωσε περιθώρια να σκεφτεί. Κι έτσι άρχισε να χάνεται. Εκείνη όμως, την είχε πάρει την απόφαση της. Θα έμενε εκεί, μέχρι το τελευταίο βήμα. Κι αν έκανε ένα λάθος, θα συνέχιζε. Θα πήγαινε ενάντια στο χρόνο. Ήθελε δύναμη κι εκείνος είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως η δική της είχε εξαντληθεί. Έτρεξε κοντά της κι έκανε μια τελευταία στροφή μαζί της κι έπειτα την κράτησε σφιχτά στα χέρια του, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή...

-Εμπνευσμένο από το τραγούδι των "the Killers", "A white demon love song", αλλά κι από 'σένα που συμβάλλεις στη δημιουργικότητά μου.

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.

Κι ό,τι βλέπεις μπορεί να'ναι αλλιώς...

Για άλλη μια φορά υποκλίνομαι στα παράξενα και "ανώμαλα" της ανθρώπινης φύσης και ειδικότερα της ανθρώπινης στάσης απέναντι στο θέμα αγάπη. Να διευκρινίσω για όσους δε γνωρίζουν ότι έχω πλήρη επίγνωση ότι "αγάπη" σημαίνει και κάτι διαφορετικό για τον καθένα και ότι υπάρχουν πολλά είδη αγάπης-κι αυτό το γνωρίζω.
Αλλά έλεος!
Είναι άξιον απορίας το πώς καταφέρνουν μερικοί άνθρωποι να θεωρούν ότι αγαπά μόνον εκείνος που εμφανίζεται από το πουθενά σαν "σωτήρας". Δε λέω, είναι ωραία η αίσθηση ότι κάποιος είναι ο υπερ-ήρωας μας, ότι "επιτέλους" ήρθε και μας βρήκε αυτό που τόσο καιρό έλειπε από τη ζωή μας, ότι επιτέλους κάποιος είναι εκεί 24 ώρες το 24ωρο "πιστός μας υπηρέτης και ακόλουθος."
Η αγάπη δε φαίνεται μόνο από μια αγκαλιά ή μια γλυκιά κουβέντα-σίγουρα φαίνεται και μέσα απο αυτά, αλλά η αγάπη, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα, αλλά έτσι όπως την βιώνει ο περισσότερος κόσμος θέλω να πιστεύω, φαίνεται μέσα στο χρόνο.
Η αγάπη είναι και πόνος, είναι και εγκαρτέρηση και υπομονή. Αυτός που νοιάζεται πονεί για τον άλλον και μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο. Η αγάπη δεν γνωρίζει από κινήσεις βεβιασμένες και πράξεις αυθαίρετες.
Η αγάπη θέλει χρόνο για να σφυρηλατηθεί και να ωριμάσει.
Μόνον έτσι γίνεται δυνατή.
Κανείς δεν είπε ότι η αγάπη είναι εύκολο θέμα αγαπημένοι μου φίλοι.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αλλά κι ανάποδα, οι άνθρωποι που "δεν λάμπουν" και που σας φαίνονται συχνά ψυχροί και αδιάφοροι, ίσως να έχουν και περισσότερα να δώσουν και περισσότερα να νιώσουν.
Ας μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται μεγάλη σοφία και πειθαρχία  για να φτάσει κανείς στο επίπεδο της "σιωπής" κι ας μην κατακρίνουμε ανθρώπους από αυτά που δήθεν δεν κάνουν.
Το θέμα τελικά, καταλήγει στον καθένα μας ξεχωριστά και στις προσωπικές επιλογές που θα κάνει.
Δέχομαι την υποκειμενική αντίληψη των πραγμάτων, δέχομαι και την ελεύθερη βούληση του καθενός.
Είναι δικό σας θέμα τι είδους αγάπη θέλετε. "Όλα έιναι θέμα επιλογών εξάλλου." Δεν είμαι ειδήμων για να κρίνω ποιος είναι ο εύκολος δρόμος και ούτε θέλω. Γράφω απόψε ελπίζοντας ότι εισέρχομαι στα απόκρυφα μερικών μυαλών, ξεθάβοντας σκέψεις που η εθελοτυφλία προτίμησε να διαστρεβλώσει και με την ελπίδα ότι κάποια μάτια θ'ανοιχτούν αληθινά και μαζί τους νέοι ορίζοντες και ένα καλύτερο αύριο με την πραγματική γνώση του τι εστί αγάπη και τι όχι..

Στον καθρέφτη.

Καθώς περιεργαζόταν το πρόσωπο εκείνο που έβλεπε στον καθρέφτη, μια χιονοθύελλα σκέψεων άρχισε να την κατακλύζει.
"Όσο μεγαλώνω, τόσο με πιέζει ο χρόνος. Μου έχουν λείψει τα χρώματα της ζωής. Οι εποχές που έκαιγε μέσα μου μια φλόγα. Οι απερίσκεπτες μου πράξεις. Α-πε-ρι-σκε-ψί-α. Χωρίς να επικεντρώνομαι στην ασφάλεια και την ορθότητα της λογικής. Χωρίς άλλες στροφές και περιστροφές."
Συνέχισε να βλέπει μέσα στον καθρέφτη και παρόλο που τώρα είχε αρχίσει να παίρνει μια παράξενη τροπή αυτή η εξερεύνηση, συνέχισε να δέχεται το κάλεσμα των σκέψεων. Σκέψεις που ούρλιαζαν, τόσο έντονες ήταν. Εξακολουθούσε να βλέπει μέσα το είδωλο εκείνο και έμενε ψύχραιμη ακόμη.
"Μου έχει λείψει η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά. Έχω πεθυμήσει ν'ανεβώ σ'ένα σύννεφο και να ξενυχτήσω εκεί ονειροπολώντας. Μου έχει λείψει το μυστήριο και η αγωνία. Όχι όμως η αναμονή. Αυτή δε μου'χει λείψει καθόλου. Αυτή μ'έχει κατασπαράξει και σιγά σιγά καταφέρνει να μου παίρνει μακρυά ό,τι πιο πολύτιμο έχω."
Ξαφνικά, άρχισε να νιώθει περίεργα. Δεν ήξερε ποιος μιλούσε κι αυτό τη φόβιζε. Μπορούσε να διακρίνει μια αλλιώτικη έκφραση στο πρόσωπο εκείνο ξαφνικά. Της φαινόταν πιο τραχύ και μαζεμένο. Τόσο μαζεμένο που μόνο την ανησυχία και το φόβο μπορούσε να ξεχωρίσει πάνω του. Συνέχισε όμως, να το κοιτά, με απορία τώρα.
"Μου έχει λείψει ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη και μια κουβέντα, ότι "όλα θα πάνε καλά", έστω κι αν δεν είναι η αλήθεια. Αυτά τα ψέματα, μου έχουν λείψει."
Δειλά και αταίριαστα, ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη του προσώπου που τόση ώρα αντίκρυζε. Κάτι θυμήθηκε. Και η φωνή συνέχιζε.
"Μου έχει λείψει το χαμόγελο σου. Εσένα, κι εσένα και 'σενα... Μα, δε μιλώ συγκεκριμένα. Μου λείπει ένα χαμόγελο που θα μ'αναστατώνει και θα με γεμίζει, ένα έξυπνο χαμόγελο που θα λέει πολλά και ταυτόχρονα θα κρύβει πολλά. Ένα χαμόγελο, που θα σημαίνει πολλά περισσότερα από ένα απλό, συνηθισμένο χαμόγελο."
Με την άκρη του ματιού της, τόλμησε να κοιτάξει ξανά στον καθρέφτη. Έβλεπε ανάμεικτες και άχαρες εκφράσεις, αψυχολόγητες. Γι'αυτό συνέχισε να εμπιστεύεται τη φωνή που άρχισε να γίνεται πιο απαλή.
"Μου έχει λείψει επίσης, ο ενθουσιασμός, εκείνος που δεν μπορείς κι ούτε θέλεις να κρύψεις και τα επιδέξια πειράγματα των άλλων για το πόσο χαζή φαίνεται η έκφραση σου. Μου έχουν λείψει τα απρόσμενα ταρακουνήματα, το αίσθημα της Γης να φεύγει κάτω απ'τα πόδια σου και το όμορφο πέσιμο. Το πέσιμο που δε θα σε πονέσει, γιατί, γνωρίζεις ότι βρίσκεται κάποιος εκεί που θα σε σηκώσει με προσοχή και φροντίδα.
Μου έχουν λείψει οι νύχτες πάνω απ'το τηλέφωνο, η γλυκιά προσμονή, η επιγνώση ότι θα χτυπήσει από λεπτό σε λεπτό και θ'ακουστεί μια φωνή γνώριμη από την άλλη γραμμή."
Το πρόσωπο τώρα, της φαινόταν πιο θολό, τα μάτια, πιο συρρικνωμένα.
"Μου έχει λείψει μια τέτοια φωνή. Μια φωνή τόσο χαρακτηριστική, έτσι που να την ξεχώριζα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλων φωνών σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρισκόμουν. Μια φωνή που θα ήμουν "καταδικασμένη" να μην ξεχάσω ποτέ.
Μου έχει λείψει μια αγκαλιά ζεστή, μέσα στην οποία χάνεσαι και χάνεις...την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Σβήνεται κάθε είδους έγνοια, κάθε καημός και αγωνία. Κάθε κακή σκέψη χάνεται, φεύγει μακρυά... Τόσο μακρυά, που μόνο συναισθήματα ευγενικά σ'αγκαλιάζουν."
Αυτά έλεγε μέσα της η φωνή εκείνη. Και Εκείνη ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν αργά, βασανιστικά. Όχι εκείνα που τις είχαν θολώσει τα μάτια πριν. Άλλα δάκρυα, πιο καυτά. Ένιωθε και μουδιασμένη, σαν ακρωτηριασμένη, ένιωθε. Σαν κάτι να της ξερίζωσαν από βαθιά μέσα της. Κι έπειτα, η απόλυτη σιωπή να βασιλεύει...

Circles.

I don't pretend to know what love is for everyone, but I can tell you
what it is for me; love is knowing all about someone, and still wanting
to be with them more than any other person, love is trusting them enough to tell them everything about yourself, including the things you might be ashamed of, love is feeling comfortable and safe with someone, but
still getting weak knees when they walk into a room and smile at you...

Κάτι πάει 'Χ'. Τώρα αν αυτό έχει να κάνει με μένα και τον εαυτό μου ή με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, δεν το έχω ανακαλύψει ακόμη.
Όλο και κάτι θέλω να κάνω.
Δεν ξέρω αν σας έτυχε ποτέ να έχετε κατά νου να κάνετε κάτι και έτσι ξαφνικά να το ξεχνάτε και να νιώθετε ότι κάτι λείπει κι  ύστερα να σπάτε το κεφάλι σας και απεγνωσμένα ν'αγωνίζεστε να θυμηθείτε για τι επρόκειτο.
Κενό.
Αυτό είναι.
Άδειασμα.
Έχω αδειάσει. Ολότελα.
Το καλό με μένα βέβαια, είναι ότι συνεχίζω να λειτουργώ ακόμη κι έτσι άδεια που είμαι. Ας πούμε καλύτερα ότι υπο-λειτουργώ.
Είναι φορές που με ρωτάνε οι άλλοι "τι θέλω επιτέλους."
Και πάντα η αντίδραση μου ίδια είναι. Με πιάνουν τα νεύρα και αρχίζω να φωνάζω ότι ξέρω τι θέλω.
Βλακείες.
Αν ήξερα τι ήθελα ίσως και να έκανα κάτι.
Σας έχει τύχει να μην ξέρετε τι σας γίνεται;
Είναι εκείνο το κενό και μετά δένεται κόμπος το στομάχι σας και οι σκέψεις σας αναμειγνύονται και γίνονται μια θεσπέσια σαλάτα.
Τόσο ωραία.
Σας έχει τύχει να κάνετε ένα βήμα μπροστά και ένα λεπτό μετά τρία πίσω;
Σας έχει τύχει να θέλετε να ουρλιάξετε δυνατά όλα αυτά που συνεχώς αποσιωπείτε "γιατί έτσι πρέπει";
Σπάει στα δύο μια βραδυά ΚΙ ΟΜΩΣ. Επιμένει να χτυπά!
Γιατί είναι τόσο επίμονη γαμώτο;
"Όλο γυρίζω μια ζωή γύρω απ'την αγάπη."
Λίγο με το μέσα δυσκολεύομαι.
Έτσι είμαι. Έτσι γαλούχησα τον εαυτό μου να είναι. "Cause it's all about love."
Οπότε μάλλον, έχω καταφέρει να εγκλωβιστώ σε μια ουτοπία, σε μια ψευδαίσθηση, όπου οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους και πορεύονται μαζί και χρειάζονται ο ένας τον άλλο και πολεμούν για την αγάπη, απελευθερωμένοι από τις εκάστοτε συνθήκες, από τους εκάστοτε περιορισμούς.
Θα μου πείτε, ο καθένας, έχει τις δικές του προτεραιότητες του στη ζωή.
Είναι θέμα προτεραιότητας η αγάπη όμως ή μήπως πανανθρώπινη ανάγκη;

Το παράδοξο της εποχής μας, Dr. Bob Moorehead

Απόψε, επιλέγω να αναρτήσω αυτό το μικρό κείμενο που έτυχε να βρω λίγες ώρες πριν. Όπως θα διαπιστώσατε, δεν πρόκειται για δικές μου σκέψεις αλλά για τις σκέψεις του κυρίου που αναφέρεται στον τίτλο. Το πρωτότυπο κείμενο όπως είναι γραμμένο στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε εδώ http://www.trans4mind.com/counterpoint/moorehead.shtml. Για όσους βαριούνται, προνόησα ήδη και μετέφρασα το κείμενο διότι θεωρώ ότι κάτι έχει να μας πει. 

Υ.Γ.Αν θέλετε να μάθετε τον πυρήνα των σκέψεων ενός ανθρώπου δεν έχετε παρά να τον ρωτήσετε!

Τhe Paradox of Our Age -Dr. Bob Moorehead 

(εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Δαλάϊ Λάμα)

Το παράδοξο της εποχής μας είναι ότι έχουμε ψηλότερα κτίρια, αλλά, λιγότερη ψυχραιμία, έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά, «στενότερες» αντιλήψεις.

Ξοδεύουμε περισσότερα, αλλά έχουμε λιγότερα.

Αγοράζουμε περισσότερα, αλλά απολαμβάνουμε λίγότερα.

Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια αλλά μικρότερες οικογένειες, περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερη ώρα. [...] Έχουμε περισσότερες γνώσεις, αλλά λιγότερη κρίση, περισσότερους ειδικούς, αλλά περισσότερα προβλήματα, πιο προοδευμένη ιατρική, αλλά λιγότερη υγεία.

Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε πολύ απερίσκεπτα, γελάμε πολύ λίγο, οδηγούμε πολύ γρήγορα, θυμώνουμε υπερβολικά, ξενυχτάμε πολύ, κουραζόμαστε πολύ, διαβάζουμε πολύ λίγο, παρακολουθούμε τηλεόραση πολύ και προσευχόμαστε σπάνια.

Έχουμε πολλαπλασιάσει τα κεκτημένα μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας.

Μιλάμε πολύ, αγαπούμε σπάνια και μισούμε πολύ συχνά.

Έχουμε μάθει πώς να επιβιώνουμε, αλλά όχι πώς να ζούμε. Έχουμε προσθέσει χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας. Έχουμε πάει στο φεγγάρι και επιστρέψαμε, αλλά μας είναι δύσκολο να διασταυρώσουμε το δρόμο για να συναντήσουμε ένα καινούριο γείτονα.

Έχουμε κατακτήσει το «εξώτερο» διάστημα, αλλά όχι το «εσώτερο». Έχουμε κάνει μεγαλύτερα πράγματα, αλλά όχι καλύτερα πράγματα.

Έχουμε καθαρίσει τον αέρα, αλλά μολύναμε την ψυχή.  Έχουμε κατακτήσει το «άτομο», αλλά όχι την προκατάληψη μας. Γράφουμε περισσότερα αλλά μαθαίνουμε λιγότερα. Σχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά κατορθώνουμε λιγότερα. Έχουμε μάθει να βιαζόμαστε, αλλά όχι να περιμένουμε. Κατασκευάζουμε περισσότερους υπολογιστές για να αποθηκεύουμε περισσότερες πληροφορίες, για να αναπαράγουμε περισσότερα από ποτέ, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.

Αυτή, είναι η εποχή των «φαστ-φουντ» και της αργής χώνευσης, των μεγάλων ανδρών και του «μικρού» χαρακτήρα, των υπερβολικών κερδών και των ρηχών σχέσεων.

Αυτές,είναι οι μέρες των δυο εισοδημάτων, αλλά του διαζυγίου, των πιο γουστόζικων σπιτιών, αλλά των διαλυμένων. Αυτές, είναι οι μέρες των γρήγορων ταξιδιών, των αναλόσιμων παιδικών πανών, της πεταγμένης ηθικής, των  «one-night stands», των υπέρβαρων  ανθρώπων και των χαπιών που κάνουν τα πάντα, από το να μας φτιάχνουν τη διάθεση, να μας ηρεμούν μέχρι και να μας σκοτώνουν.

Είναι η εποχή, που υπάρχουν πολλά στις βιτρίνες, μα τίποτα στις αποθήκες. Μια εποχή, που η τεχνολογία μπορεί να φέρει αυτό το γράμμα σε σας και εσείς έχετε τη δυνατότητα να διαλέξετε αν θα το μοιραστείτε ή αν θα το διαγράψετε...

Να θυμάστε να ξοδεύετε λίγη από την ώρα με αυτούς που αγαπάτε, γιατί, δε θα βρίσκονται εκεί γύρω για πάντα. Να θυμάστε να λέτε μια γλυκιά κουβέντα σε κάποιον που σας θαυμάζει, γιατί, αυτό το μικρό πλασματάκι σύντομα θα μεγαλώσει και θα φύγει από το πλευρό σας.

Να θυμάστε να δίνετε μια ζεστή αγκαλιά σ’αυτούς που είναι κοντά σας, γιατί,  είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείτε να δώσετε με την καρδιά σας και δε στοιχίζει σεντ.

Να θυμάστε να λέτε «σ’αγαπώ» στο σύντροφο σας και σ’αυτούς που αγαπάτε, αλλά πάνω απ’όλα να το εννοείτε. Ένα φιλί και μια αγκαλιά μπορούν να επουλώσουν την πληγή εφόσον προέρχονται από τα βάθη της ψυχή σας.

Να θυμάστε να δίνετε τα χέρια και να μακαρίζετε κάθε λεπτό γιατί κάποια μέρα αυτό το άτομο μπορεί να μη βρίσκεται εκεί. Δώστε χρόνο στην αγάπη, αφιερώστε χρόνο για να μιλήσετε! Και αφιερώστε χρόνο για να μοιραστείτε τις πολύτιμες σκέψεις που βρίσκονται μέσα στο μυαλό σας.
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:
Η ζωή δεν υπολογίζεται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τα λεπτά που μας παίρνουν μακρυά  την αναπνοή μας.

Παλιοί καλοί καιροί.

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου. Και θα είσαι μέχρι τέλους -όποιο κι αν είναι αυτό-.
Αγαπά κανείς, θαρρώ, απ'την ανάγκη του ν'αγαπιέται πίσω. Κι εγώ με ούτην την ελπίδα σε πλησίασα, με ούτην προσδοκίαν. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, είδα πως ουδεμίαν σημασίαν είχεν η ανταπόκριση. Τι θα ωφελούσε; Σάμπως θαρρείς θα μεγάλωνε την αγάπη μου για σένα; Ή μήπως νομίζεις πως μετριέται η αγάπη για να μεγαλώνει και να μικραίνει;
Σαν σε καταλάβει όμως, δύσκολα της ξεφεύγεις. Είναι σαν ν'αγωνίζεσαι να κρυφτείς από τον ήλιο, σ'ένα δωμάτιο που διάχυτος μπαίνει μέσα. Είναι και πόνος τούτη η αγάπη...
Βλέπεις, κάποτες, ο καημός. Κάποτες, το παράπονο.
Όλα ετούτα με τον καιρό σβήσανε. Όχι όμως η αγάπη.
"Και τώρα ξέρω, τότες δεν ήξερα, πως είναι όμορφη η ζωή.." Εμείς την πλάθουμε, με την αγάπη μας, τη φτιάχνουμε. Την ομορφαίνουμε.
Κι εγώ, σαν κρίνο ολάνοιχτο έχω γίνει πια. Μόνο χάρη κι ομορφιά με πλημμυρίζουν.
Μόνο χαρούμενες μελωδίες φτάνουνε πια στα βάθη της καρδιάς μου.
Τότες δεν ήξερα, τώρα ξέρω όμως, πως υπάρχει η αγάπη, μέσα μας κρύβεται, δε μας τη δίνουνε, έμεις τη δίνουμε και πάλι εκεί... εκεί μένει, δε φεύγει.
Μες την καρδιά.
Δύναμις ανίκητη.
Πηγή ατελεύτητη.
Αθάνατη.

Ένα γράμμα..

Καλύτερα ν'αγαπάς, παρά να μιλάς!

Αγαπημένε μου φίλε,
   Γνωρίζω απόλυτα την ανάγκη σου να με νιώσεις πιο κοντά-και την καταλαβαίνω γιατί, δε σου κρύβω ότι κι εγώ το χρειάζομαι, όλοι μας το χρειαζόμαστε κάποτε! Όσο κι αν δεν  το πιστεύεις, όλον αυτό τον καιρό δεν ξέχασα την επιθυμία σου. Θυμάμαι κατά λέξη ό,τι μου ζήτησες... "Να γράψω κάτι για σένα." Και ξέρω γιατί το ζήτησες. Διότι ξέρεις πως σαν αρχίσω να γράφω για άτομα και καταστάσεις, αυτά, έχουν αρχίσει να με απασχολούν, οπότε ναι, με ενδιαφέρουν. Να σου πω ένα μικρό μυστικό όμως; Υπάρχουν και πράγματα και σκέψεις και συναισθήματα που είναι πολύ πιο πάνω από αυτές τις γραμμές που αραδιάζω εδώ κάθε τόσο. Κι όσο κι αν σε κρατά πίσω ο θυμός ετούτη τη στιγμή, άκου τη φωνούλα που φωνάζει στο βάθος ότι σε νοιάζομαι.
Καμιά φορά, εμείς οι άνθρωποι, έγω-το παίρνω όλο πάνω μου, κάνουμε συχνά το λάθος αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ να τους πληγώνουμε και πιο πολύ. Και αυτό γίνεται για τον εξής-πολύ απλό- λόγο: παραλείπουμε τα αυτονόητα. Κι είναι λάθος. Όχι έγκλημα, αλλά λάθος, απροσεξία, παράλειψη. Και τώρα είμαι σίγουρη πως την ακούς τη φωνούλα, τη νιώθεις μέσα σου! Σε καταλαβαίνω όμως και γνωρίζω πολύ καλά πως όλα θέλουνε το χρόνο τους! Γι'αυτό μην το παίρνεις αρνητικά όταν σωπαίνω... Δεν είναι επειδή δε με νοιάζει, είναι γιατί ξέρω καλά πως υπάρχουν ώρες που πρέπει απλώς να σωπαίνουμε. Ώρες που είμαστε οργισμένοι, ώρες που είμαστε συχγυσμένοι. Σε παραξενεύει που σε καταλαβαίνω, έτσι; Θα ήθελες να αρχίσω τις δικαιολογίες για να μπορείς να ξεσπάσεις και να βγάλεις το θυμό σου έξω, άλλο να μη σε βασανίζει, έτσι; Αγαπημένε μου, αυτό, δε το θέλω. Μου αρέσει "να δίνω τόπο στην οργή." Είναι καλό, πίστεψε με. Γνωρίζω, τολμώ να πω, καλύτερα από σένα ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Γνωρίζω ακόμη, ότι νιώθεις την αγάπη μου διαβάζοντας το γράμμα μου κι όμως διαισθάνομαι ακόμη το παράπονο σου! Κι επιμένω! Σε καταλαβαίνω. Δε χρειάζεται καν να ρωτήσω γιατί και πώς-όπως δε χρειάζεται να εξηγήσω γιατί και πώς. Ίσως να έκανα λάθος, ίσως και όχι. Αυτό που θέλω να καταλάβεις γλυκέ μου, είναι ότι η οργή είναι σαν το διάβολο... Βρίσκει την κατάλληλη στιγμή και τρυπώνει στις καρδιές μας και δε μας αφήνει να δούμε την αλήθεια. Όπως μια φωτογραφική μπορεί να εστιάζει για πολύ ώρα σ'ένα συγκεκριμένο σημείο, έτσι κι η οργή εστιάζει σ'ένα συγκεκριμένο περιστατικό-που τις περισσότερες φορές, μικρή αξία έχει. Κι η οργή έχει μια τάση να μεγεθύνει το κακό και τότε μεγαλώνει κι ο πόνος μας... Αχ, και'να ξερες πόσο καταλαβαίνω... Όμως, καλέ μου, μην ξεχνάς... Μην αφήνεις αυτό το δαίμονα να σε τρώει... Γιατί αυτό κάνει. Κι όσο πιο πολύ τον φιλοξενείς, και ανατρέχεις πίσω σε άλλα περιστατικά που όμως δε συνδέονται με το τωρινό, εκείνος όλο και πιο πολύ δυναμώνει και σου καταστρέφει κυριολεκτικά την ψυχούλα σου.
Το χρόνο σου τον έχεις... Ίσως ακόμη η πίκρα να κυριαρχεί μέσα σου. Δεν ανησυχώ όμως, γιατί κάποτε θα καταλάβεις. Κι εγώ εδώ θα'μαι. Πάντα είμαι εδώ, κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα.

                                                                                                                   Με αγάπη,
                                                                                                                            η παιδική σου φίλη.

Βραδινές Περιπλανήσεις

΄Εγραψε την τελευταία πρόταση στο μικρό της σημειωματάριο και αφού τράβηξε το χαρτάκι από εκεί, το κράτησε σφικτά στα χέρια της. Διάβασε μία προς μία τις τρεις τελευταίες λέξεις που είχε γράψει. Ασυναίσθητα, έβαλε το δακτυλάκι της προσεχτικά πάνω στο χαρτί και τις άγγιξε-τόσο βαθιά τις είχε χαράξει επάνω-
Κι ύστερα, κάθησε χάμω για λίγη ώρα και κοίταζε το φεγγαράκι. Στον ουρανό δεν είχε σύννεφα-ήτανε ξάστερος. Δεν άργησε να στρέψει το βλέμμα της προς τα αστέρια -τίποτα δεν την ευχαριστήσουμε περισσότερο από τις νύχτες με ξαστεριά γιατί έτσι μπορούσε ευκολότερα να διακρίνει τ'αστέρια- Της άρεσε να τα βλέπει γιατί έκανε πολλά παιχνίδια με το μυαλό της. Άλλοτε τους έδινε ονόματα, κι άλλοτε προσπαθούσε να τα μετρήσει, και άλλες φορές απορούσε πόση μοναξιά να ένιωθαν άραγε κι αυτά.
Ο κρύος αέρας που φύσηξε ξαφνικά της απέσπασε την προσοχή. Αν και το πρόσωπο της είχε παγώσει, έσκασε ένα κρυφό χαμόγελο λες και κάποιος κρυβότανε καπου εκεί γύρω και την παρακολουθούσε. "Σε θέλω εδώ", ψιθύρισε. Και τότε πλατύτερο έγινε το χαμόγελο της. Σηκώθηκε επάνω και συνέχισε να σφίγγει το μικρό χαρτάκι μες την παλάμη της. Καθώς περπατούσε συλλογιζόταν. Προσπάθουσε να σκέφτεται όμορφα πράγματα, ευχάριστα-και δεν της ήταν καθόλου δύσκολο τη νύχτα εκείνη.
Ήταν από εκείνες τις νύχτες που αργότερα θα κατέτασσε στις "αξιομνημόνευτες". Γιατί ήξερε πως το φεγγάρι της φαινόταν πιο όμορφο τη νύχτα εκείνη. Εξού και τα κρυφά γελάκια...
Όλα φαινόντουσαν πιο μαγεμένα. Πιο ραφιναρισμένα, πιο εκλεπτυσμένα. Το ωραιότερο συναίσθημα, βέβαια, ήταν ότι ακόμη πατούσε γερά τα πόδια της πάνω στη γη κι αυτό μπορούσε να το αισθανθεί. Δεν πετούσε στα σύννεφα. Κι αυτό το γνώριζε, αλλά, δεν τη δυσαρεστούσε. Τη γοήτευε γιατί δε θα μπορούσε να ήταν πιο αληθινό. Κι αγαπούσε την αλήθεια, ακόμη κι αν την πονούσε. Όχι όμως τη νύχτα εκείνη γιατί είχε κάνει μια όμορφη διαπίστωση. Η φύση ήτανε "μάγεμα κι όνειρο."
Λίγο πριν φτάσει έξω απ'το σπίτι σταμάτησε απότομα. Αναλογίστηκε κάτι για μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα πήρε ένα στυλό από την τσάντα της και άνοιξε το διπλωμένο χαρτάκι-πάντα με την ίδια φροντίδα και τρυφερότητα, λες κι ήταν κάποιο αντικείμενο ανεκτίμητης αξίας. Σημείωσε στα γρήγορα την ημερομηνία. Ήθελε να θυμάται. "Σε θέλω εδώ", διάβασε πιο δυνατά αυτή τη φορά με περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.  "Ό,τι κι αν γίνει εσύ να'σαι εδώ", συμπλήρωσε και συνέχισε το δρόμο της πάντα με το ίδιο διακριτικό χαμόγελο:)

Τελικά..

Το θέμα δεν είναι ποιος νοιάζεται, αλλά ποιος νοιάζεται αρκετά ώστε να σου το δείξει...

Όπως λέει και το αγγλικό ρητό, "actions speak louder than words."

Το χειρότερο ποστ ever. (I hate how my mind works.)

Life sucks.

And then, you die, if you're lucky enough.

"Να τους αλλάξεις δεν μπορείς."

-"Μα είναι άδικο. Υποκρίνονται."

Μάθημα Ημέρας: ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ.

Νιώθω ηλίθια. (προκείμενη 1)

Είσαι ό,τι νιώθεις. (προκείμενη 2)

ΑΡΑ, είμαι ηλίθια. (συμπέρασμα)

Και ξέρεις γιατί;

Διότι, θέλω να'μαι αληθινή και θέλω να δεθώ and I want to be something special for somebody.

Θέλω και εγώ να γίνω κάποιου η αλεπού.

Θέλω.  Ναι, είναι δική μου επιθυμία, προφανώς γι'αυτό συντάσσεται στο πρώτο πρόσωπο ενικού κι όχι στο δεύτερο ή το τρίτο.

Δε με πιέζει κανείς. Όταν γράφω για φθινόπωρα και χειμώνες και σκιές είναι γιατί το θέλω. Κι όταν πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει, δεν είναι γιατί είναι κανένα αριστούργημα, αλλά γιατί είναι ό,τι πιο βαθύ και ειλικρινές υπάρχει μέσα μου.

Γίνομαι ευάλωτη γιατί το επιλέγω. Βέβαια, το ότι είμαι ευάλωτη είναι κυρίως αποτέλεσμα της επιλογής μου και όχι η επιλογή μου αυτό καθ'αυτόν. Η αιτία είναι η βλακεία μου. Είναι οι χαζές μου πεποιθήσεις που αρκετά ειρωνικά συμπίπτουν με τη διδασκαλία του Ιησού(από τον οποίο, θα έλεγαν "οι ειδικοί", πως απέχω μίλια μακρυά).

"Η αγάπη είναι το παν. Η αγάπη στο τέλος πάντα νικά." Κι ύστερα, το απόλυτο χάος.

Ποια αγάπη. (Ναι, σωστά λείπει ένα ερωτηματικό, στη θέση του οποίου βρίσκεται μια ροζ τελεία, διότι έχω βαρεθεί να ρωτώ και το βαρεθήκατε και'σεις.)

Όπως λέμε ποια δημοκρατία, ποια δικαιοσύνη. Κάπως έτσι.

Είναι η παράλογη μου επιθυμία να θελήσει κάποιος να με μάθει και μένα, να με "ξεψαχνίσει", όπως πολύ ηλίθια κάνω εγώ με τους άλλους. Είτε παρατηρώντας τους, είτε συζητώντας μαζί τους.

Όμως, έχουμε ελευθερία!

Το παιχνίδι της ζωής είναι άνευ όρων.

Όλα επιτρέπονται. Ακόμα και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. [...]

"Είναι ο κανόνας της επιβίωσης."

Αν όλοι οι υπόλοιποι γουστάρουν να είναι ψεύτικοι και υποκριτές και διεφθαρμένοι, εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να τους εμποδίσω. Πρέπει να το δέχομαι(έγκλιση ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ, χρόνος ενεστώτας, εξακολουθητικός, θα έλεγα). And what if I don't? Then I shall kill myself and rest in peace. (συμβουλή κάποιου προσώπου).

Υ.Γ. Νομίζω, ότι κάπου έχω χαθεί μες το ψάξιμο, κύριε...

*ΤΕΛΟΣ*

«Μικροί»Προβληματισμοί

Όσο μάλιστα παρατηρούσε ότι όλο το τοπίο του Ελλήσποντου είχε εξαφανιστεί, λόγω του πλήθους των πλοίων και ότι επίσης όλες ακτές και οι πεδιάδες της Αβύδου ήταν κατάμεστες από τα στρατιωτικά του τμήματα, τότε πια ο Ξέρξης καλοτύχισε τον εαυτό του και μετά απ’αυτό, δάκρυσε.

Τον αντιλήφθηκε όμως, ο από τον πατέρα θείος του, Αρτάβανος, ο οποίος και πρώτος είχε εκθέσει σ’ αυτόν ελεύθερα την άποψη του, συμβουλεύοντας τον Ξέρξη να μην εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, όταν πρόσεξε τον Ξέρξη να δακρύζει, τον ρώτησε τα εξής: «Βασιλιά μου,  αλήθεια υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα σ'αυτό που κάνεις τώρα και σ'αυτό που έκανες λίγο πρωτύτερα! Πρώτα δηλαδή καλοτύχισες τον εαυτό σου και μετά δάκρυσες». Και εκείνος απάντησε: «Με κατέλαβαν συναισθήματα λύπης, όταν ανα­λογίστηκα πόσο μικρή είναι η ανθρώπινη ζωή, μιας και από αυτούς όλους τους στρατιώτες, που είναι βέβαια τόσοι πολ­λοί, ύστερα από εκατό χρόνια, δε θα έχει επιβιώσει ούτε ένας».~Ηρόδοτου Ιστορίαι,βιβλίο 7,παράγραφος 45-46.

Ακόμη και ο Ξέρξης, πρόσωπο που έμεινε γνωστός στην ιστορία για την αλαζονεία του, δάκρυσε στην σκέψη ότι όλοι όσοι έστεκαν ολοζώντανοι μπροστά του θα γίνονταν ένα με το χώμα μερικά χρόνια αργότερα. Γιατί λοιπόν τόση ματαιοδοξία; 

Γιατί τόσος πόθος για την κατάκτηση της εξουσίας; Γιατί τόσες αδικίες;

Τι θα μείνει τελικά; Και τι όχι;

Τι αξίζει τελικά; (τέλος=σκοπός...) Και τι όχι;

Γιατί ο πόνος; Γιατί η χαρά;
Κοιτάζω γύρω μου. Ακούω. Φωνές, γέλια, κραυγές. Νιώθω. Ζωή...

Κι όμως, ο θάνατος βρίσκεται δυο βήματα παραπέρα... Και παραμονεύει! Γιατί όλοι το ξεχνούν αυτό;

Γιατί όλοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα ζουν για πάντα; Γιατί συνέχεια ακούω τις λέξεις «αύριο», «θα δούμε», «έχω απεριόριστο χρόνο» ; Η ζωή είναι μικρή! Και όχι, δεν με έχει πιάσει κρίση ηλικίας.   Απλώς διαπιστώνω -κάθε μερα όλο και πιο πολύ- πόσο «μικρά» πλάσματα είμαστε ("how pitifully short human life is"-Ξέρξης). Και πόσο, λανθασμένα, πιστεύουμε ότι ο κόσμος μας ανήκει. Ένα πέρασμα κάνουμε. Και μόνον όταν νιώσουμε το τέλος να πλησιάζει γινόμαστε  «μεγάλοι..» Πόσο θλιβερό... Ερωτώ, γιατί;

Γιατί  να περιμένω μέχρι αύριο για να σου πω ότι σ’αγαπώ;  Γιατί να πρέπει να περάσεις 5 μέρες, 2 μήνες κι άλλα τόσα χρόνια μακρυά μου για να καταλάβεις ότι με νοιάζεσαι; 

[...]

Διότι είσαι εγωιστής. Είσαι άνθρωπος. Φοράς παρωπίδες. Αρνείσαι να δεις τα πράγματα ως έχουν γι'αυτό και χτίζεις παλάτια και κάστρα και σκαρφαλώνεις όλο και σε ψηλότερες θέσεις και νομίζεις πως μ'αυτό τον τρόπο θα ζήσεις περισσότερο. Νομίζεις ότι θα είσαι πάντα εδώ, «να τ'απολαμβάνεις». Κι είσαι εγωιστής ακριβώς επειδή πάνω απ’όλα ΚΑΙ πρώτα απ’όλα δεν εκτιμάς τη ζωή που σου δόθηκε και προπάντων με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αρνείσαι να δεις ότι αυτή κάποτε θα τελειώσει. Κι όλο και πιο πολύ μεγαλώνει ο εγωισμός σου. Με αυτή τη λογική, λοιπόν,  ίσως να πρέπει να πάψω επιτέλους, να απαιτώ την αγάπη σου. Αν δε νιώθεις σεβασμό προς τη ζωή σου, για τη ζωή σου, τότε τι θα μπορούσες ν’αγαπήσεις;  «Νομίζουμε, πως θα ζήσουμε για πάντα...»

Συμφωνώ ότι:  για να καταλάβεις την αξία της χαράς, πρέπει να βιώσεις τον πόνο, για να καταλάβεις την αξία της αγάπης, ίσως και να πρέπει να σε μισήσει κάποιος, για να καταλάβεις την αξία της συγχώρεσης πρέπει να συγχωρεθείς και να συγχωρέσεις ή ακόμη και να μην συγχωρεθείς. Έτσι, θα νιώθεις τύψεις, κι αυτό θα σου ενεργοποιήσει άλλα αισθήματα κι έτσι θα αγωνιστείς για τη συγχώρεση, αν σου είναι σημαντική(άρα κάπου εδώ θα βάλεις τον εγωισμό σου «κάτω»)

Ποιος όμως μπορεί να τα εκτιμήσει όλα αυτά αν πρώτα δεν καταλάβει την αξία της ζωής;

Για να καταλάβεις την αξία της ζωής ΟΜΩΣ πρέπει πρώτα να καταλάβεις, ή να προσπαθήσεις τουλάχιστον, να καταλάβεις ότι υπάρχει και ο θάνατος. Κι όμως, ελάχιστοι εως κανένας προσπαθούν  να καταλάβουν τι εστί θάνατος. Γιατί πολύ απλά, ο τρόπος που ζουν και που συμπεριφέρονται και που νιώθουν ουδεμία σχέση έχει με την ύπαρξη του θανάτου σε απόσταση όχι και τόσο μακρινή. Κανείς δε μιλά για θάνατο κι αν κανείς το επιχειρήσει όλοι σταυροκοπιόμαστε και λέμε «μη κακό». Κακό. Αυτό πιστεύουμε. Όπως πιστεύουμε και για το μίσος ότι είναι κακό και για τη δυστυχία το ίδιο.

Υπάρχει το καλό και το κακό; 

Νομίζω την αξία στις λέξεις και στις έννοιες τη δίνουν οι άνθρωποι, κατά πως τους συμφέρει...

Δε θα ήταν καλύτερα αν ζούσαμε -όχι βέβαια με το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνουμε- αλλά ίσως... Με περισσότερη γνώση και αυτογνωσία;

 Ίσως πιο απλά. Και το απλό καμιά φορά κρύβει περισσότερη ομορφιά μέσα του και βάθος πιο ουσιώδες απ'όλα τα μάταια που έχουμε θεοποιήσει...  Θα ήταν όλα πολύ αλλιώτικα αν οι άνθρωποι ήταν απλόι. Όχι απλουστευμένοι, απλοί. Φυσικοί. Απέριττοι. Κυρίως, με τα συναισθήματα τους.. Τις σκέψεις τους. Στην επικοινωνία τους με τους άλλους... Ίσως τότε, η ζωή να μη μας φαινόταν ένας λαβύρινθος. Ίσως τότε να μπορούσαμε καλύτερα να δώσουμε νόημα στη ζωή. Και να λέγαμε ότι ζήσαμε προτού πεθάνουμε.

Ανεξήγητα.

Λάθος δρόμος;

Έσβησε τα φώτα και ξάπλωσε στο κρεβάτι χωρίς καν να μπει στον κόπο να βγάλει τα ρούχα που φορούσε. Έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της και δυνάμωσε την ένταση της μουσικής στο μέγιστο. Προσπαθούσε, απεγνωσμένα, ν'αποσυντονίσει τον εαυτό της, να ξεφύγει από τα πλαίσια του παρόντος και να μεταφερθεί σ'ενα φανταστικό χρόνο. Ένιωθε ότι από λεπτό σε λεπτό θα έσπαγε το μυαλό της και ότι θα ορθώνονταν μπροστά της ένα προς ένα τα συντρίμια του. Δυστυχώς, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ελέγξει. Αφού πάλεψε για μερικά λεπτά ακόμη με τον εαυτό της, κατάφερε να κλείσει τα βλέφαρα των ματιών της. Μάταια όμως...
Η μορφή του συνέχιζε να διαγράφεται τέλεια στο μυαλό της. Της είχε πλέον εντυπωθεί τόσο καλά, που ήξερε πως θα της ήταν δύσκολο να ξεχάσει το πρόσωπο εκείνο. Η αλήθεια είναι, πως κάτι την φόβιζε. Ίσως γιατί δεν είχε ξαναδεί κάτι ανάλογο.
Εντούτοις, της φαινόταν πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον. Ίσως γιατί ήταν ένα πρόσωπο αρκετά "σκληρό", επιβλητικό. Της μετέδιδε μια αγριάδα. Παρ'όλα αυτά δεν μπορούσε να βρει κανένα αποκρουστικό στοιχείο στο πρόσωπο εκείνο. Κι όμως, θα έπρεπε, γιατί υπήρχε κάπου βαθειά μέσα της κρυμμένο το αίσθημα του φόβου, σαν να ήθελε να την αποτραβήξει από κάτι. Κι όσο άγριος και μη εξημερωμένος** κι αν της φαινόταν, η μορφή έμενε χαραγμένη στο μυαλό της και συνέχιζε να την κυριεύει. Κι όλα αυτά δεν έλεγαν να δέσουν με το φόβο. Αντίθετα, όσο έκανε αναδρομή στα λίγα λεπτά που της είχε χαρίσει, ένιωθε όλο και πιο πολύ μια αύρα γλυκιά να την αγκαλιάζει και τελικά να σβήνει την τραχιά του όψη και να της προσδίδει χάρη.
Κυριολεκτικά έδινε μάχη με τον εαυτό της! Από τη μια η γλυκύτητα και από την άλλη ο φόβος. Φόβος γιατί δεν ήξερε ποιος ήταν. Και αγωνία... Γιατί ήθελε να μάθει! Ήθελε να ρωτήσει και να ερωτηθεί, να πάρει και να δώσει απαντήσεις, ήθελε να γίνει διάλογος. Ήθελε να μάθει περισσότερα. Της είχε κινήσει το ενδιαφέρον ο δικός του κόσμος, οι δικές του ιδέες. Την ενθουσίαζε. Και την φόβιζε συνάμα. Ένιωθε ότι επιχειρούσε να μπει σε βαθιά μονοπάτια. Ίσως ήταν αρκετά ρηχή. Δεν πίστευε στ'αλήθεια ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να καλύψει τόση απόσταση. Ήταν απίστευτα μεγάλη. Ακόμη, την άγχωνε η ιδέα ότι γινόταν φορτική, γιατί ελάχιστα μπορούσε να προσφέρει. Κι όμως, ένιωθε ότι ήθελε να προσφέρει, όχι χάρην της "ανταλλαγής", αλλά, ίσως γιατί θα την ευχαριστούσε αυτό. Ίσως την ευθύνη να την είχε εκείνη η καταραμένη η φωνούλα που ονόμαζε ένστικτο. Δεν κινείτο βάση σχεδίου και αυτό τη φόβιζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δεν της άρεσε που η ικανότητα της να ελέγξει τις αυθόρμητες τις αντιδράσεις είχε αρχίσει να μειώνεται. Κι υπήρχαν κι άλλα τόσα... Ίσως το περιβάλλον, που απαιτούσε να μπαίνουν όρια, ίσως η θέση της που την υποβίβαζε. Δεν ένιωθε ελεύθερα, πίστευε όμως ότι θα μπορούσε να νιώσει.
Ξαπλωμένη ακόμη στο κρεβάτι, έτρεμε σύγκορμη. Δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι της έδινε μια ώθηση ανεξήγητη η μορφή εκείνη -και ήθελε να κρατηθεί κοντά της...

**Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.
-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.
-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’αγοράζουν όλα έτοιμα απ’τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά… (Απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα του Antoine De Saint-Exupery)

Δε ζητείται η ελπίς.

"Θέλω να φύγω μακρυά. Να ερευνήσω, να μάθω, ν'ανακαλύψω. Άλλο δε θέλω να περιμένω."
Η αναμονή είναι ψυχοφθόρα. Και η ελπίδα συναίσθημα για τους μικρούς. Αναρωτιώμουν πάντοτε ποια ήταν η σημασία της φράσης "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία." Και τώρα κατάλαβα. Πεθαίνει τελευταία γιατί έχουν σβηστεί όλα τα υπόλοιπα. Έχει χαθεί ο πόθος, η θέληση έπαψε να υφίσταται, έσβησε η φλόγα της αγωνιστικότητας. Και τι απομένει; Ετούτο 'δω το πικρό συναίσθημα. Σαν το κερί που τρεμοπαίζει, έτσι κι αυτό ζει μέσα σου. "Η αιώνιος αναμονή."
Ωφελεί;
Για να έχεις ισορροπία όταν κάνεις ποδήλατο, πρέπει να προχωράς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη ζωή. Για να ισορροπήσεις, πρέπει να την προχωράς. Να μη σε βαραίνει το παρελθόν. Να μην σε κρατούν πίσω οι ενδοιασμοί σου, τα πάθη και τα λάθη σου. Πρέπει να την προχωρήσεις. Αλλιώς, μια ζωή θα είσαι αιχμάλωτος της ελπίδας. Θα σε κατατρέχουν συνέχεια εκείνα τα "θα", τα "μακάρι", τα "ίσως".
Ό,τι μπορείς, κάνε το σήμερα, μην αναβάλλεις για αύριο.
Αναβολή=Ματαίωση=Απώλεια πολύτιμου χρόνου.
-"Θέλω να φύγω..."
-"Πήγαινε."

So black&white.

I'll see you tonight in the back of my mind.
When you would dress me in white with the look in your eyes.
Nobody's perfect, but I'm perfectly happy to keep on bringing this love down off the shelf.
Don't know where to put you anymore.
I am humbled, I feel small and plain.
"His fingers are music to my soul.
And I feel his song play everywhere I go.
I won't need answers I'll just know.
Cause I've read the sonnets about his soul.
He can be ordinary in the best ways."
...And still dance like a poet through every word he says.
Every now and then I lose sight of the good life
I get stuck in a low light
"But then Love comes in..."
How far do I have to go to get to you?
Many the miles!
I can't keep on waiting to live.
There's too many things I haven't done yet.
Too many sunsets I haven't seen.
Sleepless nights you creep inside of me.
You take more than just my sanity.
"The time that I've taken, I pray is not wasted.
Have I already tasted my piece of one sweet love?"
Your unexpected love provides my solitary's suicide...oh I wish I knew!
You hold me without touch.
You keep me without chains.
"I never wanted anything so much than to drown in your love and not feel your rain."
You loved me 'cause I'm fragile, when I thought that I was strong.
Here I am and I stand so tall, just the way I'm supposed to be.
"But you're on to me and all over me.
You're neither friend nor foe, though I can't seem to let you go."
The one thing that I still know is that you're keeping me down.
"You're on to me, on to me, and all over...
Something always brings me back to you.
It never takes too long."

Many thanks to S.B.

Μαθήματα Ζωής.

Να λοιπόν πώς δημιούργησε μόνη της το πρόβλημά της. "Το πρόβλημα είναι δικό σου. Όταν κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου, εσύ θα είσαι αυτή που θα σκοτίζεται. Ό,τι κι αν πεις στους άλλους, ξέρεις ότι το πρόβλημα είναι δικό σου. Πρέπει να ξεφύγεις από τον κόσμο που έφτιαξες. Μόνη σου."
Ο κόσμος που έφτιαξε. Ένας κόσμος με δεδομένα εντελώς αλλοιώμενα.
"Τα μαλλιά σου είναι ωραία σήμερα". Σημαίνει: "Τα μαλλιά σου είναι ωραία σήμερα".
Κι όμως, αυτή και άλλες τόσες την πάτησαν με αυτά τα μαλλιά. Το φταίξιμο; Δικό τους.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν ένα: Ένας άντρας σχολιάζει τα μαλλιά σου τώρα. Σημαίνει ότι τώρα τα μαλλιά σου είναι ωραία. Σε καμία περίπτωση μην ελπίζεις ότι αυτό θα ισχύει και αύριο. Ίσως αύριο να είσαι αόρατη. Και προς Θεού! Το να σχολιάζω τα μαλλιά σου, το ντύσιμο σου και τις κινήσεις σου δεν υποδηλώνει κανένα ενδιαφέρον.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν δύο: Στην περίπτωση που είστε αρκετά χαζές ώστε να πιστεύετε πως επειδή ασχολήθηκε μαζί σας ή/και συνεχίζει να το κάνει αρκετά συχνά και αποφασίζετε να το συζητήσετε σοβαρά μήπως και πάει παραπέρα:
α) Αν ήθελε να μπείτε στη ζωή του θα το πρότεινε ο ίδιος.
β) Έστω ότι είναι άβουλος/ντροπαλός/αναποφάσιστος και πρέπει εσείς να κάνετε το πρώτο βήμα. Αν ήθελε να μπείτε στη ζωή του, θα δεχόταν ασυζητητί, χωρίς δεύτερη σκέψη.
γ) Αν ανήκετε στην τρίτη των περιπτώσεων, σας συγχαίρω για την βλακεία σας. 90% των πιθανοτήτων δείχνουν ότι ο τύπος δεν... Πάρτε κι άλλα πέντε από μένα. Εντός ολίγων ημερών να είστε έτοιμες για τα κακά νέα.
δ) Το 10% που απομένει. Η πιο απίθανη εκδοχή. Ο τύπος σας εκτιμά τόσο πολύ και σας νοιάζεται αρκετά ώστε να θέλει να το επεξεργαστεί για λίγο στο μυαλό του. Σε λίγες μέρες έρχεται και σας λέει "κατόπιν ώριμης σκέψεως" αποφάσισα να'μαστε μαζί. Τα συγχαρητήρια μου. Είστε απ'τις λίγες που το κομπλιμέντο για τα μαλλιά ίσως και να ήταν εύστοχο.
Να διευκρινίσω βέβαια, ότι το πρόβλημα δεν είναι τα μαλλιά. Είναι η κάθε κίνηση την οποία δυστυχώς οι γυναίκες μεταφράζουν σε χίλια-δύο πράγματα ανα πάσα στιγμή.
Κι απ'την αντρική πλευρά η απερισκεψία. Η άγνοια ίσως. Η δυσκολία τους να κατανοήσουν βαθύτερα συναισθήματα. Η ρυχότητα που τους διακρίνει.
Το χειρότερο απ'όλα βέβαια είναι η ευκολία με την οποία βρίσκουν τα κουμπιά μας. Κι έτσι, εκεί που είσαι έτοιμη να φύγεις μακριά, να σου ο τύπος απ'το πουθενά, άνετος, σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα.
Κι εσύ τόσο πολύ αιφνιδιάζεσαι, που χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου και συμφωνείς με τις φτηνές δικαιολογίες που σου αραδιάζει, απλώς και μόνο επειδή τον αγαπάς. Πάρτα ξανά να μην στα χρωστάω.
Λοιπόν, ωραία δεν τη θες; Απλά πες ένα ναι ή ένα όχι.
Αυτό θέλει ν'ακούσει πλέον. Την κούρασες. Άστην να πάει στο καλό και θα βρεθεί άλλη χαζή να σου ανεβάζει την αυτοεκτίμηση που και που και να είναι το σιγουράκι...
Ανωφέλετες είναι οι δικαιολογίες. Κι άσε που δεν είναι αρκετά χαζή ώστε να τις πιστέψει. Αυτό βέβαια, είναι και το πιο κρίσιμο σημείο. Γιατί άντρες και αλήθεια δεν πάνε μαζί. Σιγά μην στο κάνει τόσο απλό. Σου λέει αν θες φύγε μόνη σου, δεν σε κρατάω.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν τρία: Βρε κορίτσι μου... Άσε! Τι το σκαλίζεις; Έκανες ό,τι μπορούσες έτσι;
Τουλάχιστον εσύ, είχες το θάρρος να πεις αυτά που ένιωθες. Μην περιμένεις όμως, να κάνει κι αυτός το ίδιο. Άδικος κόπος. Είναι τόσο εγωιστής που δε θα σου κάνει ούτε τη χάρη να μάθεις την αλήθεια. Άσε που ούτε ο ίδιος δεν την ξέρει μάλλον. Η ζωή συνεχίζεται, υποθέτω. Ναι, ξέρω εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Τέτοια κομπλιμέντα έχεις πολλά ν'ακούσεις. Καθένα θα εξυπηρετεί κι ένα σκοπό που έχουν στο μυαλό τους. Γι'αυτό πες ένα ευχαριστώ και προχώρα σαν να μην τ'άκουσες ποτέ.
Ο μόνος τρόπος για να τα βγάλεις πέρα με τους άντρες. Όσο λιγότερο το ψάχνεις τόσο το καλύτερο για σένα.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν τέσσερα: Τώρα πια είσαι αρκετά μεγάλη για να κλαις. Έμαθες πια ότι απλά προχωρείς μαζί ΜΕ τη ζωή, όπως στα φέρει η ζωή. Ξέχνα τους πρίγκιπες και τ'άλογα. Βρίσκεσαι στον πλανήτη Γη, στην σκληρή πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Κάπου, κάποτε άκουσα κάποιον να λέει: "Μη σε στεναχωρεί ο δύσβατος δρόμος της ζωής σου. Είναι νωρίς ακόμη οπότε υπάρχουν πολλές ελπίδες για την τροπή που θα πάρει η πορεία σου στη συνέχεια". Μην τα βάζεις κάτω. Κράτα ψηλά το κεφάλι σου. Κάθε εμπόδιο για καλό...
Γράφτηκε στις 27.10.2010

One night I dreamed I was walking along the beach with the Lord.
Many scenes from my life flashed across the sky.
In each scene I noticed footprints in the sand.
Sometimes there were two sets of footprints,
other times there was one set of footprints.

This bothered me because I noticed
that during the low periods of my life,
when I was suffering from
anguish, sorrow or defeat,
I could only see one set of footprints.

So I said to the Lord,
“You promised me Lord,
that if I followed you,
you would walk with me always.
But I have noticed that during the most trying periods of my life
there has only been one set of footprints in the sand.
Why, when I needed you most, you have not been there for me?”

The Lord replied,
“The times when you have seen only one set of footprints in the sand,
is when I carried you.~Mary Stevenson.

Every Rose Has Its Thorn.

Κρατούσε το άσπρο τριαντάφυλλο και σκεφτόταν.. Τον χρόνο που περνούσε τόσο ανύποπτα, τις στιγμές που έζησε.. Κι εκείνες που δεν έζησε. Πιο πολύ την βασάνιζαν οι τελευταίες. Περνούσε ο καιρός, πέρασε, και έμεινε εκεί. Ούτε ένα βήμα παραπέρα. Όμως, δεν ήθελε να κάνει κάτι που εκείνος θα απέρριπτε. Και βέβαια εδώ γεννιόταν το μεγάλο ερώτημα: ποιανού το θέλημα έπρεπε να εκπληρωθεί;
Συνέχισε να περιεργάζεται το τριαντάφυλλο κι ήταν συνέχεια στο μυαλό της. Οι άλλοι γύρω της όπου και αν έστρεφε το βλέμμα της χόρευαν σε ζευγάρια. Έρωτας. Χαρά. Ήταν και εκείνη χαρούμενη όμως. Ένιωθε ευλογημένη. Και περήφανη. Υπήρχε όμως και αυτή η φωνούλα. Της θύμιζε συνέχεια πως όση χαρά και αν ένιωθε, ήταν καταδικασμένη να νιώθει κι άλλη  τόση θλίψη. Χαρά γιατί μόνο το καλύτερο ήθελε για εκείνον, θλίψη γιατί γνώριζε πως το καλύτερο δεν ήταν εκείνη. Έτσι ήταν η αγάπη της. Σαν 'κείνο το άσπρο τριαντάφυλλο. Μα το τριαντάφυλλο είχε αγκάθια. Και κάθε φορά όλο και πιο πολύ την τρυπούσαν. Της τρυπούσαν την καρδούλα και την μάραιναν. Γιατί μισή ήταν. Μισή χαρά, μισή λύπη. Μισές στιγμές, ανολοκλήρωτες. Μισή ζωή. Την γέμιζε η παρουσία του. Μα ήταν κι αυτή μισή... Το άφησε στην άκρη το τριαντάφυλλο. Έπρεπε να σκουπίσει τα δάκρυα της προτού την έπαιρνε κανένα μάτι. Δεν το επέτρεπε η μέρα. Φόρεσε λοιπόν το ομορφότερο της χαμόγελο και κίνησε μπροστά. Και η φωνούλα στο βάθος φώναζε.. Έπρεπε όμως, να προχωρήσει αγνοώντας την...

I bet...

I bet you didn't know that she cried herself to sleep every night, thinking of you, replaying everything you ever said, everything you ever did and... wondering where she went wrong.
I bet you didn't know that seeing you was not the only way that made her think of you.
You didn't know that she didn't want to run away from you. You didn't know how hard she struggled with herself. Feelings coming straight from her heart whispering to her ears to stay... Common sense telling her to stop caring about you.
But how could she in the first place? People say that you shouldn't make someone your everything because when they are gone you have nothing. However, when you went your separate ways she did have some things. Memories accompanied her lonely nights, sweet melodies kept her heart warm and her love for you made her stronger, not weak, but stronger, because she knew she had a worthwhile reason to exist.
I still bet you didn't know how loneliness became an awful habit for her. You didn't know how many times she picked up the phone back then, and how fast she would type and erase your phone number..Type. Erase. Type. Erase. Type. Erase. And then the hole in her chest would grow bigger and bigger, because she was terribly missing you, like a small child misses his mother and no one else can take her exceptional place.
Though she was dying to hear your voice-she missed that overwhelming feeling she got everytime you spoke to her- she would just deprive herself of that little pleasure. Not because she was angry at you, but because she didn't know what was the right thing to do at that time. So, remaining silent seemed the most appropriate way to go through that confusion. I bet you didn't know that her happiest moments weren't complete if you were not by her side. You didn't know how she treasured the time spent with you. Did you know anything at all? Who was that girl? Why did she always look kind of sad, kind of thoughtful? I bet you didn't know, did you?

Φθινοπώριασε...

 Ήταν μια όμορφη νύχτα. Απ'αυτές τις νύχτες που το γλυκό αεράκι σε αγκαλιάζει ζεστά και χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σου. Ο ουρανός, γεμάτος άστρα. Μια νύχτα όμορφη... Εκείνη ήταν έξω. Δε θα μπορούσε με τίποτα να στερήσει μια τέτοια νύχτα από τον εαυτό της. Περπατούσε με βήμα αργό και χάζευε γύρω της. Έβλεπε τον κόσμο που περνούσε- άλλοι βιαστικοί, άλλοι ν'απολαμβάνουν τη θεσπέσια νύχτα του φθινοπώρου εκείνου. Περπάτησε λίγο ακόμη και αποφάσισε να πάει στο καταφύγιο της.
 Η θάλασσα... Ακόμη κι αυτή έλαμπε περισσότερο τη νύχτα εκείνη. Σαν να σε προσκαλούσε. Κι εκείνη τ'άκουγε βαθιά μέσα της το κάλεσμα εκείνο. Ήξερε ότι έπρεπε να το αποδεχτεί εκείνο το βράδυ.
Κάθισε λοιπόν στην αμμουδιά κι άφησε τα γυμνά της πόδια να τα δροσίσει το νεράκι. Έκλεισε τα μάτια της και για μερικά λεπτά αφέθηκε στις μαγικές μελωδίες που δημιουργούσαν τα κύματα καθώς πάφλαζαν στους βράχους.
Δε βιαζόταν καθόλου τη νύχτα εκείνη. Κάθε λεπτό ήτανε θησαυρός. Το απολάμβανε. Γνώριζε όμως. Το άκουγε το κάλεσμα. Ήξερε ότι δεν μπορούσε ν'αποφύγει τις σκέψεις της που άρχισαν να ξυπνούν και να την αναζητούν. Ήξερε ότι έπρεπε να δει τη σκιά πίσω της και να σιγουρευτεί ότι ήταν μόνο μία.
Κι όμως, δε βιαζόταν. Η θάλασσα της κρατούσε συντροφιά κι έτσι δεν ένιωθε μόνη, αν και ήταν.
Την ώρα που άνοιξε τα βλέφαρα της το κατάλαβε.
Ευχήθηκε το θολό εκείνο πρόσωπο ν'αποκτούσε μια μορφή επιτέλους και να καθόταν εκεί, δίπλα της. Ν'αγνάντευαν παρέα την απέραντη θάλασσα.
Την πονούσε που ήταν έτσι εκείνη η νύχτα, μα περισσότερο φοβόταν για τις άλλες που θ'ακολουθούσαν.
Καθώς οι αναμνήσεις περνούσαν σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια της χαμογελούσε. Κι άλλοτε δάκρυα έβρεχαν το πρόσωπο της. Δάκρυα καυτά που την πονούσαν κι άλλοτε γλυκόπικρα δάκρυα που της επέτρεπαν να πάρει μια ανάσα. Τα μάτια της, γεμάτα νοσταλγία. Κι ένα παράπονο λες κι ήθελε να βγει από τα σφιγμένα της χείλη. Παράπονο γιατί άργησε να 'ρθει η σκιά και που μια τέτοια νύχτα ήτανε μόνη της. Μα δε σηκώθηκε να φύγει. Έμεινε εκεί-θα έμενε μέχρι την ανατολή του ήλιου- γιατί ήξερε ότι μόνο με το φως της μέρας θα μπορούσε πιο καθαρά να δει την αλήθεια και να την αποδεχτεί. Μια αλήθεια που την πονούσε και της έτρωγε τα σωθικά της.
Όσο κι αν το αρνιόταν, ήθελε να ξεθολώσει εκείνο το πρόσωπο, ήθελε να φανεί εκείνη η σκιά και να σμίξει με τη δικιά της. Δε ζητούσε τίποτα παραπάνω, μήτε πιο λίγο. Επιθυμούσε να πορευθεί μαζί με τη σκιά και όχι ν'αγωνίζεται να τη φτάσει. Μα ούτε και να μένει πίσω η άλλη σκιά ήθελε.
Δεν της το επέτρεπε η περηφάνεια της. Αδικίες δεν ήθελε. Γύρευε το ιδανικό κι ας ήξερε ότι το τίμημα της κόστιζε ακριβά. Και κάθε φθινόπωρο μόνη της θα κατέβαινε στην παραλία αν η σκιά δεν ερχόταν. Κι ας την έτρωγε το μαράζι κι ας πονούσε, την ευτυχία θα τη γνώριζε μόνο όταν θα την έβλεπε κατάματα την σκιά. Μόνο τότε. Όταν πλάϊ στα κύματα θα περπατούσαν σαν ίση προς ίση, χωρίς στολίδια, χωρίς ψέματα, χωρίς ενδοιασμούς. Μόνο με δυο ζευγάρια μάτια που θα τα φώτιζε το φως της σελήνης. Δυο ζευγάρια μάτια που θα κοίταζαν βαθιά μέσα στην ψυχή και θα διάβαζαν ολοκάθαρα την αλήθεια-και θα την ομολογούσαν...